Organy samorządu aptekarskiego, stosownie do art. 1 i art. 7 ustawy z dnia 19 kwietnia 1991 r. o izbach aptekarskich /Dz.U. nr 41 poz. 179/ mają interes prawny do występowania w każdym postępowaniu administracyjnym, którego celem jest udzielenie lub cofnięcie koncesji na prowadzenie apteki.
uchyla zaskarżoną decyzję.
Minister Zdrowia i Opieki Społecznej, rozpoznając wniosek Zespołu Opieki Zdrowotnej w S., na podstawie art. 20 w zw. z art. 11 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 23 grudnia 1989 r. o działalności gospodarczej /Dz.U. nr 41 poz. 324/ udzielił mgr farm. B.L. koncesji na prowadzenie apteki otwartej typu "B".
Okręgowa Rada Aptekarska zwróciła się do Ministra ZiOS z wnioskiem o stwierdzenie nieważności tej decyzji jako wydanej bez zgody ORA a więc z naruszeniem art. 106 par. 1 Kpa w zw. z art. 7 ust. 2 pkt 7 i art. 29 pkt 5 ustawy z dnia 19 kwietnia 1991 r. o izbach aptekarskich /Dz.U. nr 41 poz. 179/.
Minister ZiOS odmówił wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności tej koncesji. Wyjaśnił, że apteka prowadzona jest na terenie szpitala jako gospodarstwo pomocnicze ZOZ a dochody z jej działalności przeznaczone są na cele szpitalne. Dlatego wystąpienie ORA Minister ocenia jako sprzeczne z interesem społecznym i służące jedynie ochronie interesów prywatnych aptek działających w S.
Powyższa decyzja stała się przedmiotem skargi Okręgowej Izby Aptekarskiej, która wniosła o jej uchylenie. Podniosła, że koncesja wydana została z naruszeniem art. 106 par. 1 Kpa w zw. z art. 7 ust. 2 pkt 7 i art. 29 pkt 5 ustawy z dnia 19 kwietnia 1990 r. o izbach aptekarskich. Według stanu prawnego z czasu wydawania koncesji ORA powinna wyrazić zgodę na udzielenie koncesji. Organ koncesyjny prowadząc postępowanie w sprawie wydania koncesji nie tylko nie uzyskał na nią zgody ale nawet o to się do ORA nie zwrócił.
Odpowiadając na skargę Minister ZiOS wniósł o jej odrzucenie oceniając, iż pochodzi ona od podmiotu nie uprawnionego do złożenia skargi, gdyż Okręgowa Izba Aptekarska nie jest ani stroną postępowania ani organizacją społeczną na prawach strony /art. 31 Kpa/.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Na wstępie należy rozważyć najdalej idący wniosek o odrzucenie skargi. Jest on niezasadny gdyż stosownie do art. 28 Kpa stroną jest każdy czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Stosownie do art. 1 i art. 7 ustawy z dnia 19 kwietnia 1991 r. o izbach aptekarskich /Dz.U. nr 41 poz. 179 ze zm./ organy samorządu aptekarskiego mają interes prawny do występowania w każdym postępowaniu administracyjnym, którego celem jest udzielenie lub cofnięcie koncesji na prowadzenie apteki. Z tego względu w każdej sprawie dotyczącej koncesji aptekarskich właściwa okręgowa izba aptekarska występuje jako sui generis strona mająca uprawnienia do zajęcia w niej swego stanowiska /art. 29 pkt 5 cyt. ustawy o izbach aptekarskich/.
Status strony uprawnia ORA do składania wszelkich wniosków procesowych przewidzianych w Kpa, a także do wniesienia skargi do NSA jeśli ocenia, że ostateczna decyzja administracyjna narusza prawo. Dlatego wniosek o odrzucenie skargi w niniejszej sprawie jako niezasadny nie mógł być uwzględniony. Od wejścia w życie ustawy z dnia 19 kwietnia 1991 r. o izbach aptekarskich /Dz.U. nr 41 poz. 179/ aż do czasu wejścia w życie jej noweli ustawą z dnia 10 października 1991 r. /Dz.U. nr 105 poz. 452/ okręgowa izba aptekarska miała uprawnienie do wyrażania zgody w sprawach udzielania lub cofania koncesji na prowadzenie aptek lub hurtowni /art. 29 pkt 5 ustawy o izbach aptekarskich/. Po znowelizowaniu ustawy okręgowe izby aptekarskie mają prawo do opiniowania wniosków o wydanie i cofanie koncesji aptekarskich. W każdym zatem przypadku Minister Zdrowia i Opieki Społecznej przed wydaniem bądź cofnięciem koncesji musi zwrócić się o zajęcie stanowiska w tej sprawie do właściwej izby aptekarskiej. Do 19.2.1992 r. bez zgody ORA Ministrowi nie wolno było wydać koncesji, po tym terminie stanowisko okręgowej izby aptekarskiej wyrażonej w formie opinii nie jest dla niego wiążące.
Skoro zatem zaskarżona decyzja wydana została z oczywistym naruszeniem wymienionego wyżej przepisu przeto została ona uchylona na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 3 Kpa.