1. Przy stosowaniu ustawy z dnia 8 czerwca 1972 r. o wykonywaniu i organizacji rzemiosła /Dz.U. 1983 nr 7 poz. 40 ze zm./ dyrektywa zawarta w art. 7 Kpa, że interes strony należy uwzględnić zawsze, gdy nie stoi temu na przeszkodzie interes społeczny, oznacza między innymi obowiązek rozważenia przez organ administracji nie tylko tego, czy osoba ubiegająca się o uzyskanie potwierdzenia wykonywania rzemiosła, bądź zezwolenia na wykonywanie rzemiosła , ma kwalifikacje zawodowe, ale także - w uzasadnionych wypadkach - czy nie zachodzą okoliczności określone w art. 8 ust. 1 tej ustawy, dające podstawę do odstąpienia od wymagań określonych w jej art. 7 i w konsekwencji - do wydania uprawnienia.
2. Zwolnienie osoby ubiegającej się o zezwolenie na wykonywanie rzemiosła od obowiązku udokumentowania posiadanych kwalifikacji zawodowych /art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 8 czerwca 1972 r. o wykonywaniu i organizacji rzemiosła - Dz.U. 1983 nr 7 poz. 40 ze zm./ wprawdzie ma charakter uznaniowy, jednakże nie może to być rozstrzygnięcie dowolne, to jest takie, za którym nie przemawiają wystarczająco przekonujące racje ogólnospołeczne.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Zbigniewa W. na decyzję Dyrektora Wydziału Drobnej Wytwórczości i Usług Urzędu Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 14 sierpnia 1984 r. w przedmiocie odmowy wydania zezwolenia na wykonywanie rzemiosła i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 1 i 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od dyrektora Wydziału Drobnej Wytwórczości i Usług Urzędu Miasta Stołecznego Warszawy kwotę złotych sześćset tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.
Decyzją z dnia 11 maja 1984 r. Naczelnik Miasta W., powołując się na art. 6 i art. 7 ustawy z dnia 8 czerwca 1972 r. o wykonywaniu i organizacji rzemiosła /Dz.U. 1983 nr 7 poz. 40 ze zm./, odmówił Zbigniewowi W. wydania zezwolenia na wykonywanie rzemiosła stolarskiego w zakresie galanterii drzewnej, ponieważ wnioskodawca nie miał wymaganych kwalifikacji zawodowych. Zgodnie bowiem z art. 7 ust. 1 pkt 3 tej ustawy dowodem posiadania kwalifikacji jest tytuł robotnika wykwalifikowanego, odpowiadający rodzajowi danego rzemiosła w połączeniu z dowodem wykonywania pracy w tym zawodzie przez okres co najmniej dwóch lat po uzyskaniu tytułu robotnika wykwalifikowanego. Przedstawione zaświadczenie Spółdzielni Pracy Rękodzieła Ludowego i Artystycznego nie precyzowało rodzaju wykonywanej przez wnioskodawcę pracy, a więc nie mogło być dowodem kwalifikacji zawodowych.
Od decyzji tej Zbigniew W. odwołał się, ale Dyrektor Wydziału Drobnej Wytwórczości i Usług Urzędu Miasta Stołecznego Warszawy, decyzją z dnia 14 sierpnia 1984 r. nr U-Rz/7665/55/84 utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję, a w jej uzasadnieniu poparł stanowisko organu pierwszej instancji.
Decyzja ostateczna jest przedmiotem skargi Zbigniewa W. do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Zarzucił w niej, iż niniejsza sprawa jest już drugą, w której organy administracji niezasadnie odmawiają mu zezwolenia na prowadzenie warsztatu rzemieślniczego w różnych branżach. Ostatni wniosek dotyczył stolarstwa artystycznego, a w tym zakresie skarżący ma tytuł robotnika wykwalifikowanego. Od wielu lat wykonywał dla Cepelii różne wyroby z zakresu galanterii drzewnej, a zatem odmowa wydania mu zezwolenia jest sprzeczna z art. 8 ust. 1 i 2 cytowanej wyżej ustawy.
Odpowiadając na skargę, Dyrektor Wydziału Drobnej Wytwórczości i Usług Urzędu Miasta Stołecznego Warszawy oświadczył, że nie znalazł podstaw do zmiany swej decyzji, zwłaszcza że Cech Rzemiosł Różnych w O. również stwierdził w opinii, że skarżący nie ma do tego kwalifikacji.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Artykuł 7 Kpa nakłada na organy administracji państwowej obowiązek, by - podejmując wszelkie niezbędne kroki dla dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego - zmierzały do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes strony. Naczelny Sąd Administracyjny wielokrotnie wyjaśniał, że interes strony należy uwzględniać zawsze, gdy nie stoi temu na przeszkodzie interes społeczny.
Na gruncie ustawy z dnia 8 czerwca 1972 r. o wykonywaniu i organizacji rzemiosła /Dz.U. 1983 nr 7 poz. 40/ dyrektywa powyższa oznacza między innymi obowiązek rozważenia nie tylko tego, czy starający się o potwierdzenie wykonywania rzemiosła bądź zezwolenia na wykonywanie rzemiosła ma kwalifikacje zawodowe określone w art. 7 tejże ustawy, ale także - w uzasadnionych wypadkach - czy nie zachodzą okoliczności określone w art. 8 ust. 1 tej ustawy, dające podstawę do odstąpienia od wymagań określonych w art. 7 i w konsekwencji - do potwierdzenia zgłoszenia wykonywania rzemiosła lub wydania zezwolenia na jego wykonywanie. Zasięgnięcie opinii właściwej izby rzemieślniczej w tej kwestii jest konieczne, ale jej opinia nie wiąże organu administracji. Inaczej mówiąc, organ administracji może wydać zezwolenie nawet wbrew opinii izby rzemieślniczej, jeżeli uzna kwalifikacje zawodowe wnioskodawcy za wystarczające.