Sprawa ze skargi na decyzję Wojewody w L. nr BP 0561-289/92 utrzymującą w mocy decyzję Kierownika Rejonowego Biura Pracy w K. - w części dotyczącej pozbawienia skarżącego zasiłku dla bezrobotnych od dnia wyjazdu za granicę - oddalił skargę.
Tezy

Udzielenie stronie mylnej informacji o przepisach prawnych dotyczących załatwianej sprawy stanowi wprawdzie naruszenie przepisów prawa /art. 8 i art. 17 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych - Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./, określających obowiązki urzędnika, nie może jednak prowadzić do wydania przez niego decyzji, których treść jest ściśle związana wyraźnie sformułowanymi przepisami prawa, określającymi w określonym stanie faktycznym treść rozstrzygnięcia, wyłączającymi tzw. luzy decyzyjne /uznanie administracyjne i interpretację wyrażeń niedookreślonych, luki w prawie/ wbrew tym przepisom.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Jerzego K. na decyzję Wojewody w L. z dnia 21 lipca 1992 r. nr BP 0561-289/92 utrzymującą w mocy decyzję Kierownika Rejonowego Biura Pracy w K. - w części dotyczącej pozbawienia skarżącego zasiłku dla bezrobotnych od dnia wyjazdu za granicę - oddalił skargę.

Uzasadnienie strona 1/2

Kierownik Rejonowego Biura Pracy w K. decyzją z dnia 14 maja 1992 r. nr A/32860/91 przyznał Jerzemu K. zasiłek dla bezrobotnych za okres od 21 kwietnia do 9 maja 1992 r. oraz orzekł utratę prawa do zasiłku dla bezrobotnych od 10 maja 1992 r. z powodu wyjazdu Jerzego K. z granicę.

Decyzja nie zawierała prawnego i faktycznego uzasadnienia poza ogólną wzmianką w jej rozstrzygnięciu, że utrata zasiłku nastąpiła w związku z wyjazdem za granicę.

Jerzy K., po powrocie z zagranicy, wniósł od tej decyzji odwołanie w dniu 23 czerwca 1992 r. do Wojewody w Ł. uzasadniając je tym, że został wprowadzony w błąd przez urzędnika Rejonowego Biura Pracy w K. informacją, iż w razie wyjazdu za granicę prawo do zasiłku zostaje jedynie zawieszone i przywrócone w momencie powrotu. W dniu 7 maja 1992 r. Jerzy K. istotnie złożył w Biurze stosowne oświadczenie na piśmie, że wyjeżdża do Szwecji "na czas bliżej nie określony" oraz że po powrocie zgłosi się w Biurze. Reakcją na to oświadczenie była decyzja orzekająca utratę prawa do zasiłku.

Wojewoda w Ł. decyzją z dnia 21 lipca 1992 r. nr BP.0561-289/92 utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji, uzasadniając to przepisem art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz.U. nr 106 poz. 457 ze zm./, przewidującym utratę prawa do zasiłku przez bezrobotnego, który wyjeżdża za granicę. Ponowne uprawnienie do otrzymania zasiłku odwołujący się może uzyskać po udokumentowaniu, że w okresie 12 miesięcy poprzedzających dzień zgłoszenia się w Rejonowym Biurze Pracy po powrocie z zagranicy pozostawał w stosunku pracy lub w stosunku służbowym przez co najmniej 180 dni lub podlegał przez taki sam okres ubezpieczeniu społecznemu z tytułu innej pozarolniczej działalności i nie ma dla niego propozycji odpowiedniej pracy lub przyuczenia do zawodu /art. 20 ust. 1 pkt 1 i 2 w związku z art. 22 ust. 2 pkt 2 ustawy/.

Z załączonego do akt sprawy oświadczenia Kierownika Rejonowego Biura Pracy w K. wynika, że pracownicy Biura istotnie informowali wyjeżdżających za granicę bezrobotnych o "zawieszeniu" prawa do zasiłku, lecz że równocześnie zaznaczali, iż "uzyskanie prawa" po zgłoszeniu się w Biurze po powrocie będzie uzależnione od spełnienia warunków wymienionych w art. 20 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Jerzy K. zaskarżył decyzję Wojewody do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargą z dnia 14 sierpnia 1992 r., omawiając w niej jedynie szerzej zarzut wprowadzenia w błąd przez urzędnika organu pierwszej instancji, podniesiony już w odwołaniu, a mający wpływ na jego decyzję o wyjeździe z Polski.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

1. Naczelny Sąd Administracyjny uchyla zaskarżoną decyzję administracyjną, stwierdza jej nieważność lub niezgodność z prawem wyłącznie w razie stwierdzenia naruszenia prawa w warunkach ściśle określonych w art. 207 par. 2-4 kodeksu postępowania administracyjnego. Skarżący nie zarzuca w skardze niezgodności decyzji z przepisami prawa materialnego, np. z powołanym jako podstawa prawna pozbawienia go zasiłku art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o zatrudnieniu i bezrobociu lub z przepisami o postępowaniu dowodowym, mogącymi mieć wpływ na wynik sprawy. Skarżący powołuje się wyłącznie na wprowadzenie go w błąd przez urzędnika organu pierwszej instancji co do następstw prawnych zamierzonego wyjazdu za granicę.

Strona 1/2