Pojęcie "izba w lokalu użytkowym w budynku", użyte w art. 6 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 29 listopada 1972 r. o funduszu gminnym /Dz.U. nr 49 poz. 313/, nie obejmuje swym zakresem budynków inwentarskich i pomocniczych, takich jak stodoły, obory, chlewnie, komórki dla drobiu itp. Niezgodne z prawem zatem jest wymierzenie od powierzchni takich obiektów świadczenia na fundusz gminny przy stosowaniu rozszerzającej interpretacji przepisów ustawy nakładającej obowiązki na obywateli.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Leokadii K. na decyzję Wojewody Sieradzkiego z dnia 23 lutego 1981 r. w przedmiocie wymiaru świadczeń na fundusz gminny w części dotyczącej świadczeń od powierzchni użytkowej i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję w tej części oraz decyzję Naczelnika Gminy w Z.W. z dnia 8 października 1980 r. w tej samej części, a także, zgodnie z art. 208 Kpa, zasądził od Wojewody Sieradzkiego kwotę złotych sześćset tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącej.
Decyzją Naczelnika Gminy w Z.W. z dnia 8 października 1980 r. ustalono Leokadii K. podatek za 1981 r. od nieruchomości położonej w P. nr 22, i świadczenie na fundusz gminny na łączną kwotę 810 zł, z czego:
- świadczenie na fundusz gminny od 4 izb mieszkalnych - 180 zł,
- świadczenie na powyższy fundusz od 3.500 m2 placu - 315 zł,
- świadczenie na fundusz gminny od 64 m2 powierzchni użytkowej - 315 zł.
Decyzją z dnia 23 lutego 1981 r., nr Fn.II b-3252/24/81 Wojewoda Sieradzki zaskarżoną decyzję utrzymał w mocy.
Na powyższe decyzje złożyła skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego Leokadia K., wnosząc o ich uchylenie w części dotyczącej wymiaru świadczeń na fundusz gminny od powierzchni użytkowej budynków, ponieważ jej zdaniem świadczenia na fundusz gminny od komórek i kurników nie mają podstawy prawnej.
W odpowiedzi na skargę Wojewoda Sieradzki podtrzymał argumentację zawartą w zaskarżonych decyzjach.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
W myśl art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 29 listopada 1972 r. o funduszu gminnym /Dz.U. nr 49 poz. 313/ stawki świadczeń na fundusz gminny dla właścicieli lub samoistnych posiadaczy albo użytkowników położonych na terenie gminy budynków - wraz z należącymi do nich gruntami - nie związanych z gospodarstwem rolnym i gruntów nie zabudowanych, nie wchodzących w skład gospodarstwa rolnego w rozumieniu przepisów o podatku od nieruchomości, wynoszą:
a/ od 10 do 30 zł od każdej izby w lokalu mieszkalnym i od każdych rozpoczętych 10 m2 powierzchni izby w lokalu użytkowym w budynku,
b/ od 2 do 6 zł od każdych rozpoczętych 100 m2 powierzchni gruntów.
W myśl art. 6 ust. 3 powołanej ustawy gminna rada narodowa może podwyższyć - nie więcej niż o 50 procent - stawki świadczeń na rok następny, z czego Gminna Rada Narodowa w Z.W. skorzystała w uchwale z dnia 8 sierpnia 1980 r.
Skarżąca kwestionuje jedynie wymiar świadczeń na fundusz gminny z powierzchni użytkowej, to jest kwotę 315 zł.
W związku z powyższym Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że skarżącej nie można odmówić słuszności.
Powołany przepis art. 6 ust. 2 pkt 2 ustawy przewiduje .świadczenia na fundusz gminny w rozmiarze od 10 do 30 zł "od każdych rozpoczętych 10 m2 powierzchni izby w lokalu użytkowym w budynku", przy czym ustawa nie precyzuje pojęcia "izby w lokalu użytkowym w budynku". Zdaniem organów administracji państwowej, pomocniczo należy stosować w tej sytuacji pojęcie "lokalu użytkowego" użyte w art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 84/ oraz w par. 10 ust. 1 i 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 25 lipca 1958 r. w sprawie czynszów za lokale użytkowe i wpłat na Fundusz Gospodarki Mieszkaniowej /Dz.U. nr 50 poz. 245 ze zm./. Pogląd ten jednak nie jest trafny. W związku z tym Naczelny Sąd Administracyjny przypomina, że przepisy ustaw nakładających na obywateli obowiązki, jeżeli nie wynika to wyraźnie z ich brzmienia lub celu, nie mogą być interpretowane rozszerzająco. Skoro ustawodawca, znający realia wsi i budownictwa wiejskiego, użył w cytowanej ustawie z dnia 29 listopada 1972 r. sformułowania "powierzchnia izby w lokalu użytkowym w budynku", przeto należy domniemywać, że świadomie i celowo ograniczył to pojęcie do takich "izb w lokalu użytkowym w budynku", jak np. gabinet lekarski, warsztat rzemieślniczy, sklep itp., pozostawiając poza zakresem tego pojęcia budynki inwentarskie i pomocnicze, jak np.: stodoły, obory, chlewnie, komórki na opał, garaże, komórki dla drobiu itp.
Skoro - jak wynika z materiałów zebranych w sprawie i z zaskarżonych decyzji - skarżąca nie ma "izb w lokalu użytkowym w budynku", lecz jedynie szopę drewnianą z desek, budynek gospodarczy na opał, kurnik i pomieszczenie dla trzody chlewnej, przeto zaskarżone decyzje dotknięte są wadą błędnej interpretacji prawa materialnego w części objętej skargą i na podstawie art. 207 par. 1 i par. 2 pkt 1 Kpa podlegały uchyleniu.
O kosztach orzeczono zgodnie z art. 208 Kpa.