Zatrudnienie i sprawy bezrobocia, Bezrobocie, Administracyjne postępowanie
Tezy

Za rażące naruszenie prawa stanowiące w myśl art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa przesłankę stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej uznać można tylko takie naruszenie prawa, które jest oczywiste i które wywołuje skutki niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia praworządności.

Inne orzeczenia o symbolu:
633 Zatrudnienie i sprawy bezrobocia
Inne orzeczenia z hasłem:
Bezrobocie
Administracyjne postępowanie
Inne orzeczenia sądu:
NSA w Warszawie (przed reformą)
Uzasadnienie strona 1/2

Prezes Krajowego Urzędu Pracy decyzją z dnia 27 lipca 1998 r. i utrzymał w mocy dwie decyzje Dyrektora Wojewódzkiego Urzędu Pracy w Z. z dnia 21 kwietnia 1998 r.: 1/ stwierdzającą w całości nieważność decyzji Kierownika Rejonowego Urzędu Pracy w N. z dnia 20 stycznia 1997 r. o uznaniu Danuty B. za bezrobotną i o przyznaniu jej prawa do zasiłku dla bezrobotnych od dnia 9 stycznia 1997 r. w wysokości 160 procent i 2/ stwierdzającą nieważność decyzji Kierownika Rejonowego Urzędu Pracy w N. z dnia 21 stycznia 1997 r. o przyznaniu Danucie B. zasiłku przedemerytalnego w wysokości 160 procent kwoty zasiłku dla bezrobotnych od dnia 9 stycznia 1997 r. w części dotyczącej daty, od której przyznano jej prawo do zasiłku oraz wysokości tego zasiłku. W uzasadnieniu podał, że obie decyzje Kierownika Rejonowego Urzędu Pracy zostały wydane z rażącym naruszeniem prawa, ponieważ od dnia 1 stycznia 1997 r. weszła w życie nowela do ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu. Zmian tych nie uwzględnił Kierownik Rejonowego Urzędu Pracy w N. Od 1 stycznia 1997 r. ustawa nie przewidywała już zasiłku dla bezrobotnych w wysokości 160 procent. Skarżąca nie mogła również według nowego stanu prawnego otrzymać zasiłku przedemerytalnego w wysokości 160 procent zasiłku dla bezrobotnych. Wreszcie skarżąca powinna otrzymać zasiłek przedemerytalny od dnia 3 stycznia 1997 r., czyli od następnego dnia po zarejestrowaniu, a nie od dnia 9 stycznia 1997 r.

Danuta B. zaskarżyła ostateczną decyzję Prezesa Krajowego Urzędu Pracy do Naczelnego Sądu Administracyjnego z wnioskiem o jej uchylenie i umorzenie postępowania w sprawie. Zarzuciła, iż unieważnione decyzje Kierownika Rejonowego Urzędu Pracy w N. nie były dotknięte wadą rażącego naruszenia prawa. Zostały podjęte na podstawie przepisów obowiązujących do dnia 31 grudnia 1996 r. Tekst zmienionej od 1 stycznia 1997 r. ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu dotarł do województwa Z. w lutym-marcu 1997 r. i dlatego organ nie posiadał świadomości naruszenia prawa. Ta przesłanka świadomego działania jest natomiast koniecznym warunkiem stwierdzenia rażącego naruszenia prawa. Ponadto, zdaniem skarżącej, Prezes Krajowego Urzędu Pracy nie podał podstawy do wydania zaskarżonej decyzji.

W odpowiedzi na skargę Prezes Krajowego Urzędu Pracy wniósł o jej oddalenie z powodów podanych w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego ugruntował się pogląd, według którego za rażące naruszenie prawa stanowiące w myśl art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa przesłankę stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej uznać można tylko takie naruszenie prawa, które jest oczywiste i które wywołuje skutki niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia praworządności.

Strona 1/2
Inne orzeczenia o symbolu:
633 Zatrudnienie i sprawy bezrobocia
Inne orzeczenia z hasłem:
Bezrobocie
Administracyjne postępowanie
Inne orzeczenia sądu:
NSA w Warszawie (przed reformą)