W postępowaniu o wydanie zezwolenia na prowadzenie sprzedaży napojów alkoholowych poprzestanie na opinii terenowej i wojewódzkiej komisji do spraw przeciwdziałania alkoholizmowi nie jest spełnieniem warunku zasięgnięcia opinii odpowiednich komisji wojewódzkiej rady narodowej /art. 18 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi - Dz.U. nr 35 poz. 230 ze zm../.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Gminnej Spółdzielni "Samopomoc Chłopska" w G. na decyzję Ministra Rynku Wewnętrznego z dnia 19 lipca 1988 r. w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji zezwalającej na sprzedaż napojów alkoholowych.
Minister Rynku Wewnętrznego decyzją z dnia 19 lipca 1988 r. nr JWK-IV/AO/123/88, wydaną na podstawie art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa, stwierdził nieważność decyzji Dyrektora Wydziału Handlu Urzędu Wojewódzkiego w S. z dnia 25 stycznia 1984 r. nr 41/II/A-37/84, 41/II/B-38/84, 41/II/C-34/88, zezwalających na sprzedaż i podawanie napojów alkoholowych o zawartości do 4,5 procent, od 4,5 do 18 procent oraz powyżej 18 procent alkoholu w restauracji w G. należącej do Gminnej Spółdzielni "Samopomoc Chłopska". Decyzje te bowiem zostały wydane bez obligatoryjnego zasięgnięcia opinii właściwych komisji wojewódzkiej rady narodowej oraz organizacji społecznych, co stanowi rażące naruszenie art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi /Dz.U. nr 35 poz. 230 ze zm../ oraz par. 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Handlu Wewnętrznego i Usług z dnia 6 maja 1983 r. w sprawie szczegółowych zasad usytuowania punktów sprzedaży napojów alkoholowych oraz trybu wydawania zezwoleń na sprzedaż tych napojów /Dz.U. nr 25 poz. 119 ze zm../.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego na powyższą decyzję Gminna Spółdzielnia "Samopomoc Chłopska" w G. wniosła o jej uchylenie, podając, że według posiadanych informacji wydanie zezwolenia nastąpiło po zasięgnięciu opinii właściwej komisji Wojewódzkiej Rady Narodowej, która zaakceptowała wykaz punktów sprzedaży alkoholu na terenie województwa s-kiego, a w tym wykazie była umieszczona również restauracja w G. Ponadto skarżąca spółdzielnia podniosła, że mimo działań podjętych przez Koło Gospodyń Wiejskich w G. w sprawie cofnięcia zezwoleń wszystkie inne miejscowe organizacje społeczno-polityczne, a także organy ochrony porządku publicznego, wypowiedziały się za utrzymaniem w powyższej restauracji sprzedaży alkoholu. Strona skarżąca zarzuciła ponadto, że w postępowaniu administracyjnym, wszczętym przez Ministra Rynku Wewnętrznego przed wydaniem decyzji, nie przeprowadzono postępowania dowodowego i nie zażądano jakichkolwiek wyjaśnień od zainteresowanej spółdzielni.
W odpowiedzi na skargę wniesiono o jej oddalenie, wskazując, że z materiałów sprawy wynika, iż wprawdzie był sporządzony projekt opinii Komisji Wojewódzkiej Rady Narodowej w S., jednak nie ma dowodu, że opinia taka została przez Komisję uchwalona. Gdyby nawet przyjąć, że projekt opinii jest dowodem jej wydania, to w sprawie jest bezsporne, iż nie zasięgano opinii organizacji społecznych, wskazanych w art. 18 ust.1 powołanej wyżej ustawy.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Postępowanie w sprawie niniejszej decyzji stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznych z dnia 25 stycznia 1984 r. na podstawie art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa, a zatem istota sprawy polega na tym, czy przed datą wydania tych decyzji zezwalających na sprzedaż alkoholu w restauracji w G. zasięgnięto opinii odpowiednich komisji Wojewódzkiej Rady Narodowej w S. oraz opinii organizacji społecznych, a w szczególności Społecznego Komitetu Przeciwalkoholowego i Kół Gospodyń Wiejskich, stosownie do wymagań zawartych w art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi /Dz.U. nr 35 poz. 230 ze zm../ oraz w par. 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Handlu Wewnętrznego i Usług z dnia 6 maja 1983 r. w sprawie szczegółowych zasad usytuowania punktów sprzedaży napojów alkoholowych oraz trybu wydawania zezwoleń na sprzedaż tych napojów /Dz.U. nr 25 poz. 119 ze zm../. Bezprzedmiotowe zatem jest w postępowaniu o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 25 stycznia 1984 r. powoływanie się na opinie komisji rady narodowej, organizacji społecznych, politycznych i organów Milicji Obywatelskiej wydane po tej dacie. Skarga zaś powołuje się na opinie wydane już po 25 stycznia 1984 r.