Sprawa ze skargi na decyzję Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej (...) w przedmiocie zmiany lokalizacji obiektu budowlanego
Tezy

Decyzja na przeniesienie kiosku może być wydana wyłącznie takiej osobie, która wykaże prawo do dysponowania nieruchomością. Skoro decyzja ta jest ostateczna, to sądzić należy, iż przed jej wydaniem skarżący wykazał się prawem do dysponowania terenem. Wiążący charakter tej decyzji nie pozwala na badanie w sprawie niniejszej czy warunek powyższy został spełniony.

Gdyby natomiast okazało się, że skarżący nie posiada prawa do dysponowania nieruchomością pod budowę kiosku i w związku z tym omawiana decyzja wydana została z rażącym naruszeniem prawa, to legalność tej decyzji mogłaby być badana w trybie nadzoru poza sprawą niniejszą.

Dopóki jednak ww. decyzja budowlana pozostaje w obiegu prawnym jako legalna, nie można skarżącemu zarzucić, że dopuścił się samowolnego naruszenia pasa drogowego, skoro działał w zaufaniu do organu administracji państwowej wydającego taką decyzję, uprawniającą go na zajęcie przedmiotowego pasa drogowego.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Henryka D. na decyzję Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej (...) w przedmiocie zmiany lokalizacji obiektu budowlanego - uchyla zaskarżoną decyzję.

Uzasadnienie

Dyrektor Naczelny Wojewódzkiej Dyrekcji Dróg Miejskich działając z upoważnienia Wojewody decyzją z dnia 10.01.1995 r., na podstawie art. 36 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych /Dz.U. nr 14 poz. 60 ze zm./ nakazał Henrykowi D. usunięcie z pasa drogowego w C. na ul. L. usytuowanego tam przez niego kiosku z kwiatami, zajmującego powierzchnię 4,9 m2.

W uzasadnieniu decyzji podano, że zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 stycznia 1986 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów o drogach publicznych /Dz.U. nr 6 poz. 33/, zezwolenie na zajęcie pasa drogowego wydaje właściwy zarząd drogi. Wojewódzka Dyrekcja Dróg Miejskich nie wydawała zezwolenia na zajęcie pasa drogowego /chodnika/ pod budowę kiosku. Właściciel kiosku wezwany został do usunięcia tego obiektu. Wobec tego, że wezwania nie wykonał, wydano decyzję na podstawie art. 36 cyt. ust.

W odwołaniu od tej decyzji Henryk D. podał, że Urząd Miasta decyzją z dnia 21.10.1988 r. zezwolił mu na postawienie kiosku na przedmiotowym terenie, a w związku z tym błędnie przyjęto w zaskarżonej decyzji z dnia 10.01.1995 r., że samowolnie dokonał zajęcia tego terenu.

Minister Transportu i Gospodarki Morskiej decyzją z dnia 14.04.1997 r. powyższą decyzję utrzymał w mocy.

W uzasadnieniu decyzji podano, że w myśl przepisów ustawy dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych i w myśl przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 stycznia 1986 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o drogach publicznych /Dz.U. nr 6 poz. 33/, tylko zarząd drogi wydaje zezwolenie na zajęcia pasa drogowego. Skarżący takiego zezwolenia od właściwego zarządu drogi nie otrzymał, a wobec tego uznać trzeba, że nastąpiło samowolne zajęcie tego pasa drogowego, co uzasadnia wydanie decyzji na podstawie art. 36 cyt. ust. o drogach publicznych.

Henryk D. zaskarżył powyższą decyzję i wniósł o jej uchylenie. Skarżący przede wszystkim twierdzi, że nie miało miejsca samowolne naruszenie pasa drogowego.

Naczelny Sąd Administracyjny badając zaskarżoną decyzję pod względem jej zgodności z prawem zważył co następuje:

Powołany za podstawę prawną zaskarżonej decyzji art. 36 ustawy dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych /Dz.U. nr 14 poz. 60/ pozwala właściwemu zarządowi drogi na orzekanie o przywróceniu pasa drogowego do stanu poprzedniego tylko wtedy, gdy stwierdzone zostanie samowolne naruszenie tego pasa drogowego.

W sprawie niniejszej nie udowodniono skarżącemu dopuszczenie się samowoli. Przeciwnie, skarżący wykazał, że uzyskał zezwolenie organu administracji państwowej na wybudowanie kiosku w pasie drogowym.

Załączona do akt decyzja z dnia 21.10.1988 r. pozwalająca na przeniesienie kiosku na ulicę L. wydana została na podstawie art. 29 ust. 1, 2 i 4 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./.

Tego rodzaju decyzja może być wydana wyłącznie takiej osobie, która wykaże prawo do dysponowania nieruchomością /vide art. 25 ust. 5/. Skoro decyzja ta jest ostateczna, to sądzić należy, iż przed jej wydaniem skarżący wykazał się prawem do dysponowania terenem. Wiążący charakter tej decyzji nie pozwala na badanie w sprawie niniejszej czy warunek powyższy został spełniony.

Gdyby natomiast okazało się, że skarżący nie posiada prawa do dysponowania nieruchomością pod budowę kiosku i w związku z tym omawiana decyzja wydana została z rażącym naruszeniem prawa, to legalność tej decyzji mogłaby być badana w trybie nadzoru poza sprawą niniejszą.

Dopóki jednak ww. decyzja budowlana pozostaje w obiegu prawnym jako legalna, nie można skarżącemu zarzucić, że dopuścił się samowolnego naruszenia pasa drogowego, skoro działał w zaufaniu do organu administracji państwowej wydającego taką decyzję, uprawniającą go na zajęcie przedmiotowego pasa drogowego.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że zaskarżona decyzja wydana została z obrazą art. 36 cyt. ust. - prawo budowlane i na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 1 oraz art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o NSA /Dz.U. nr 74 poz. 368/ orzekł jak w sentencji wyroku.

Strona 1/1