1. Fundamentalną zasadą, na jakiej opiera się nasz system prawny, jest zasada równości obywateli wobec prawa. Zasada ta wprawdzie nie została wyrażona odrębnie w przepisach prawa materialnego i postępowania administracyjnego, wynika jednak ona z art. 67 ust. 2 Konstytucji PRL i - jak każda zasada konstytucyjna - musi być przestrzegana na gruncie wszystkich dziedzin prawa polskiego.
2. Jeżeli strona postępowania administracyjnego twierdzi, że zasada równości wobec prawa jest w jej sprawie naruszona, organ administracji ma obowiązek przeprowadzić wnikliwe postępowanie wyjaśniające dla ustalenia, czy istotnie zarzut taki jest zasadny, to jest - czy w sprawach, na które powołuje się strona, rzeczywiście zapadały decyzje o odmiennej treści i czy rzeczywiście były to sprawy, w których występowała analogiczna sytuacja faktyczna i prawna. W każdym takim wypadku do zarzutu naruszenia zasady równości wobec prawa organ administracji powinien się ustosunkować w uzasadnieniu decyzji.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Jeremiasza B. na decyzję Ministra Administracji i Gospodarki Przestrzennej z dnia 9 maja 1984 r. w przedmiocie odmowy zmiany decyzji ostatecznej w sprawie pozwolenia na budowę i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Wojewody Kieleckiego, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Ministra Administracji i Gospodarki Przestrzennej kwotę złotych sześćset tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.
Decyzją z dnia 6 listopada 1980 r. nr BGt 8380/103/80 Naczelnik Gminy M. odmówił Jeremiaszowi B. wydania pozwolenia na budowę domu mieszkalnego na jego nieruchomości we wsi W., choć w istocie wniosek strony dotyczył ustalenia miejsca i warunków lokalizacji inwestycji. Podstawę odmowy stanowiło stwierdzenie, że - zgodnie z opinią Wojewódzkiego Biura Planowania Przestrzennego w K. - nieruchomość znajduje się w pasie zarezerwowanym w uproszczonym planie zagospodarowania przestrzennego gminy na budowę drugiej jezdni istniejącej drogi państwowej. Po rozpoznaniu odwołania Jeremiasza B., Wojewoda Kielecki powyższą decyzję utrzymał w mocy z tym samym uzasadnieniem /decyzja z dnia 16 grudnia 1980 r. nr BP-33-8381/40/31/80, wydana z upoważnienia Wojewody Kieleckiego przez Głównego architekta Wojewódzkiego/.
W dniu 16 lipca 1981 r. Jeremiasz B. wystąpił o zmianę decyzji o odmowie wydania pozwolenia na budowę, twierdząc, że na nieruchomości znajduje się budynek drewniany, w którym zamieszkuje wraz z żoną, grożący zawaleniem, a nie nadający się do remontu ze względu na duże koszty i nikłe ewentualne efekty oraz położenie budynku w pasie drogowym trasy E-7. Nowy budynek mógłby być wzniesiony nie tylko w miejscu dotychczasowym, ale i w odpowiedniej odległości od drogi.
Naczelnik Gminy - po wyjaśnieniu w Dyrekcji Okręgowej Dróg Publicznych, że druga jezdnia drogi E-7 jest projektowana po jej lewej stronie, a budynek mógłby być usytuowany w odległości 40 m od osi istniejącej drogi - zwrócił się do Wojewódzkiego Biura Planowania Przestrzennego w K. o zaktualizowanie poprzedniej opinii. Na skutek stwierdzenia przez to Biuro, iż nowa budowa na nieruchomości jest niewskazana ze względu na to, że nieruchomość jest położona w rejonie, przez który przebiega szereg linii infrastruktury technicznej, stwarzających poważne kolizje dla zabudowy mieszkaniowej, Naczelnik Gminy w dniu 4 lutego 1982 r. poinformował Jeremiasza B. o braku podstaw do zmiany uprzednio wydanej decyzji.
W związku z powyższym, Jeremiasz B. wystąpił do Rejonowego Zakładu Gazowniczego, Wojewódzkiego Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji oraz Dyrekcji Okręgowej Dróg Publicznych w K. z projektem nowego usytuowania budynku. Ponieważ wszystkie te instytucje zaopiniowały nowy projekt pozytywnie, wystąpił w dniu 7 lipca 1983 r. z ponownym wnioskiem o wydanie mu pozwolenia na budowę. W dniu 19 września 1983 roku analogiczny wniosek złożyła jego żona, Elżbieta B.
Rozpatrując wniosek na podstawie art. 154 par. 1 Kpa, Wojewoda Kielecki /decyzja Głównego Architekta Wojewódzkiego, wydana z upoważnienia Wojewody Kieleckiego w dniu 2 marca 1984 r. nr BP. 33-8381/40/19/83/ odmówił zmiany poprzedniej decyzji. Wojewoda uznał, że w świetle ustaleń planu zagospodarowania przestrzennego, zatwierdzonego uchwałą Gminnej Rady Narodowej w M. nr 63/82 z dnia 26 marca 1982 r., nieruchomość Jeremiasza B. położona jest poza terenami budowlanymi, na terenach przeznaczonych do użytkowania rolniczego. Przez tę nieruchomość przebiega kilka urządzeń liniowych infrastruktury technicznej, wprowadzających istotne ograniczenia dla nowej zabudowy. Teren jest nieodpowiedni pod zabudowę mieszkaniową ze względu na niekorzystne warunki fizjograficzne, a nieruchomość położona jest w zasięgu uciążliwości miejscowej kopalni, która to uciążliwość może się jeszcze zwiększyć ze względu na zamierzone zorganizowanie w jednym z wyrobisk składowiska popiołów z elektrociepłowni.