Nabycie filmu /videokasety/ w celu odpłatnego rozpowszechniania, od osoby uprawnionej do działalności handlowej, lecz nie mającej uprawnienia do prowadzenia tej działalności w zakresie dystrybucji filmów, nie spełnia wymogu określonego w art. 53 ust. 1 ustawy z dnia 16 lipca 1987 r. o kinematografii.
Przewodniczący Komitetu Kinematografii decyzją, wydaną na podstawie art. 54 ustawy z dnia 16 lipca 1987 r. o kinematografii, cofnął Olimpii W. upoważnienie do prowadzenia działalności w zakresie wypożyczania videokaset z filmami.
Rozstrzygnięcie takie uzasadniono tym, że przeprowadzona kontrola ujawniła, iż wyżej wymieniona wprowadziła do obrotu jedną kasetę wideo z filmem po piracku przegranym, a ponadto wypożyczała kasety nie noszące znamion oryginalności, przy czym na niektóre z nich nie posiadała rachunków zakupu. Działaniem takim naruszyła zarówno przepisy ustawy o kinematografii jak i warunki upoważnienia.
Po otrzymaniu tej decyzji zainteresowana wniosła o ponowne rozpatrzenie sprawy.
Przewodniczący Komitetu Kinematografii po ponownym rozpatrzeniu sprawy zaskarżoną decyzję utrzymał w mocy.
W uzasadnieniu podano, że fakt zakupu kaset na targach nie przesądza jeszcze, iż hurtownicy sprzedawali kasety pochodzące od legalnie działających dystrybutorów, a posiadanie rachunków nie usprawiedliwia niewiedzy odnośnie możliwości rozpoznania kaset pochodzących od uprawnionych dystrybutorów. W sytuacji gdy film jest nagrany na niefirmową kasetę i bez oznakowań dystrybutora polskiego, nie ma podstaw do przyjęcia, że jest to kaseta oryginalna, a takich kaset ujawniono w wypożyczalni skarżącej co najmniej 5.
Olimpia W. zaskarżyła tę decyzję i wniosła o jej uchylenie jako wydanej z naruszeniem prawa materialnego /art. 53 ust. 1 ustawy o kinematografii/ i przepisów postępowania administracyjnego /błędy w ustaleniach faktycznych/.
Skarżąca wywodzi, że w upoważnieniu do prowadzenia wypożyczalni filmów nie ma mowy o znamionach oryginalności kaset ani o kasetach nagranych po piracku. Art. 53 ust. 1 cyt. ustawy wymaga tylko, aby kasety /oprócz jednej omyłkowo zdanej przez klientkę/ posiadały rachunki wystawione przez podmioty uprawnione lub upoważnione do prowadzenia działalności w zakresie dystrybucji filmów. Nie naruszyła zatem przepisów ustawy o kinematografii ani warunków zezwolenia.
W odpowiedzi na skargę Przewodniczący Komitetu Kinematografii wniósł o oddalenie skargi. W piśmie tym stwierdził m.in., że wbrew twierdzeniu skarżącej wszystkie rachunki na zakwestionowane filmy przedstawione przez nią do akt sprawy nie są rachunkami podmiotów uprawnionych lub upoważnionych do prowadzenia działalności w zakresie dystrybucji filmów. Rachunki te pochodzić mogą ewentualnie od podmiotów uprawnionych do sprzedaży. Każdy dystrybutor filmu ma prawo na własny sposób określać oryginalność swoich kaset. Skarżąca posiadała w swojej wypożyczalni oryginalne kasety wielu dystrybutorów, a zatem mogła w łatwością odróżnić kasety pirackie od legalnych.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
W myśl art. 53 ust. 1 ustawy z dnia 16 lipca 1987 r. o kinematografii przedmiotem odpłatnego rozpowszechniania może być jedynie film nabyty od podmiotów uprawnionych do prowadzenia działalności w zakresie dystrybucji filmów.