Skarga Stefana P. na decyzję Dyrektora Wydziału Drobnej Wytwórczości i Usług Urzędu Wojewódzkiego w Ostrołęce w przedmiocie zezwolenia na wykonywanie działalności rzemieślniczej i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję, a także
Tezy

Odmawiając wydania zezwolenia na wykonywanie rzemiosła z powołaniem się na art. 6 pkt 1 ustawy z dnia 8 czerwca 1972 r. o wykonywaniu i organizacji rzemiosła /Dz.U. 1983 nr 7 poz. 40 ze zm./, nie wystarczy powołanie się na karalność wnioskodawcy.

Niezbędne jest wykazanie związku skazania z możliwością zagrożenia interesu społecznego w wypadku udzielenia uprawnienia na prowadzenie warsztatu rzemieślniczego określonej specjalności.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Stefana P. na decyzję Dyrektora Wydziału Drobnej Wytwórczości i Usług Urzędu Wojewódzkiego w Ostrołęce z dnia 13 marca 1985 r. w przedmiocie zezwolenia na wykonywanie działalności rzemieślniczej i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję, a także - z godnie z art. 208 Kpa - zasądził od Dyrektora Wydziału Drobnej Wytwórczości i Usług Urzędu Wojewódzkiego w Ostrołęce kwotę złotych sześćset tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.

Inne orzeczenia sądu:
NSA w Warszawie (przed reformą)
Uzasadnienie

Powołując się na art. 6 pkt 1 ustawy z dnia 8 czerwca 1972 r. o wykonywaniu i organizacji rzemiosła /Dz.U. 1983 nr 7 poz. 40 ze zm./ Dyrektor Wydziału Drobnej Wytwórczości i Usług Urzędu Wojewódzkiego w Ostrołęce decyzją z dnia 13 marca 1985 r. nr DW-7652/7/85 utrzymał w mocy decyzję Kierownika Wydziału Handlu, Drobnej Wytwórczości i Usług Urzędu Miejskiego w O. z dnia 6 lutego 1985 r., odmawiającą wydania Stefanowi P. zezwolenia na wykonywanie rzemiosła drzewnego o symbolu 177 9, określonego jako "inne nie wymienione rzemiosła", a polegającego na wypalaniu w drewnie portretów, widoków, reprodukcji obrazów i zdjęć, Odmowę wydania uprawnienia organy administracji uzasadniły tym, że wnioskodawca był karany w 1977 r. za przestępstwo z art. 227 par. 1 Kk i w 1979 r. za przestępstwo z art. 208 Kk, co pozwala przypuszczać, iż prowadzenie przez niego zamierzonej działalności nie gwarantowałoby rzetelnego wykonywania usług.

Stefan P. zakwestionował taką ocenę. Jego zdaniem, kwalifikacja prawna przestępstw, za które został w przeszłości skazany, nie wskazuje na popełnienie czynów wymienionych w art. 6 pkt 1 ustawy o wykonywaniu i organizacji rzemiosła, to jest zaboru mienia, spekulacji lub innego przestępstwa przeciwko mieniu, a w związku z tym brak było podstaw do odmowy wydania mu uprawnienia. Wywodził, że skoro uprzednie skazania nie stanowiły przeszkody do wzięcia przez niego udziału w wyborach do rad narodowych i podjęcia pracy w Gminnej Spółdzielni w charakterze fryzjera, to nie powinny stanowić przeszkody do otrzymania zezwolenia na prowadzenie działalności rzemieślniczej. Rzemiosło, które chciałby wykonywać, wiązałoby się z rozwojem sztuki kurpiowskiej, a w związku z tym odmowa uwzględnienia jego wniosku jest przede wszystkim działaniem na niekorzyść tej sztuki.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W myśl art. 6 pkt 1 ustawy z dnia 8 czerwca 1972 r. o wykonywaniu i organizacji rzemiosła /Dz.U. 1983 nr 7 poz. 40 ze zm./ organ administracji państwowej może odmówić /choć nie musi/ wydania zezwolenia na wykonywanie rzemiosła takiej osobie, która została skazana prawomocnym orzeczeniem sądu za przestępstwo zaboru mienia, spekulacji lub inne przeciwko mieniu, jeżeli z charakteru przestępstwa wynika, że prowadzenie przez tę osobę zamierzonej działalności gospodarczej mogłoby zagrozić interesowi społecznemu.

Z treści tego przepisu wynika, iż niewydanie uprawnienia na prowadzenie rzemiosła może mieć miejsce tylko w wypadku wykazania realnego niebezpieczeństwa, że prowadzenie działalności rzemieślniczej przez osobę skazaną prawomocnym orzeczeniem sądu może zagrażać interesowi społecznemu. Nie wystarczy przy tym samo powołanie się na karalność wnioskodawcy. Niezbędne jest wykazanie związku skazania z możliwością zagrożenia interesu społecznego w wypadku udzielenia uprawnienia na prowadzenie warsztatu rzemieślniczego określonej specjalności.

Z uzasadnienia zaskarżonych decyzji nie wynika, aby organy administracji państwowej prowadziły rozważania w tym kierunku, a zwłaszcza, aby zapoznawały się z jakimkolwiek materiałami /odpisami wyroków czy aktami sprawy/ dotyczącymi skazania wnioskodawcy. Zdaniem sądu, przed wyrażeniem poglądu, czy wydanie uprawnienia na prowadzenie działalności rzemieślniczej osobie karanej może zagrażać interesowi społecznemu, wskazane byłoby zapoznanie się z materiałami przedstawiającymi sposób i okoliczności popełnienia tego czynu oraz zachowanie się sprawcy po popełnieniu przestępstwa. Pożądane byłoby też zasięgnięcie opinii odpowiednich władz i urzędów o zachowaniu się sprawcy po odbyciu kary pozbawienia wolności. Dopiero tak zgromadzony materiał może pozwolić na wyciągnięcie obiektywnych wniosków na płaszczyźnie art. 6 pkt 1 ustawy o wykonywaniu i organizacji rzemiosła.

W tych warunkach Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że zaskarżona decyzja została wydana bez dokładnego wyjaśnienia wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, a więc z naruszeniem art. 7 i art. 77 par. 1 Kpa i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 3 Kpa orzekł, jak w sentencji wyroku. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 208 Kpa.

Strona 1/1
Inne orzeczenia sądu:
NSA w Warszawie (przed reformą)