Udzielenie pomocy członkowi - lub członkom - ruchu oporu, nawet gdy osoba udzielająca tej pomocy wiedziała o ich przynależności do ruchu oporu, nie czyni z niej samo przez się również członka ruchu oporu i nie może - w świetle art. 2 w związku z art. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. o szczególnych uprawnieniach kombatantów /Dz.U. nr 16 poz. 122 ze zm./ - stanowić podstawy do przyznania uprawnień kombatanckich.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Zofii B. na decyzję Zarządu Głównego Związku Bojowników o Wolność i Demokrację z dnia 5 czerwca 1989 r. w przedmiocie odmowy przyznania uprawnień kombatanckich.
Zofia B., urodzona dnia 19 września 1923 r., złożyła wniosek o przyjęcie w poczet członków Związku Bojowników o Wolność i Demokrację i przyznanie uprawnień kombatanckich z tytułu działalności w ruchu oporu. Podała, że od dnia 1 lutego 1940 r. do dnia 14 października 1943 r. pracowała społecznie w Polskim Czerwonym Krzyżu w G., przy czym jej działalność polegała między innymi na opiece nad rannymi żołnierzami w szpitaliku PCK, wysyłaniu paczek dla jeńców wojennych, pomocy dla więźniów i ich rodzin, dla chorych powracających z przymusowych robót oraz dla osób skrzywdzonych przez wojnę, a także na zbieraniu funduszy na te cele ze składek ludności. W latach 1941-1943 wręczano jej nazwiska więźniów, którym potem zawoziła paczki do J. oraz do obozu w Sz. koło J. Od stycznia do września 1942 r. dostarczała leki do mieszkania K. Na potwierdzenie powyższego Zofia B. złożyła oświadczenie dwóch świadków: Barbary K., zweryfikowanego członka Związku z tytułu działalności w podziemiu i Armii Krajowej od 1 lutego 1940 r. do 17 stycznia 1945 r. w charakterze sanitariuszki, która podała, że Zofia B. była łączniczką z ramienia PCK i w okresie od stycznia 1942 r. do września 1942 r. dostarczała leki do mieszkania świadka, oraz Michała D., zweryfikowanego członka Związku z tytułu działalności w Armii Ludowej w okresie od dnia 9 stycznia 1943 r. do dnia 15 lipca 1945 r. oraz walk o utrwalenie władzy ludowej od dnia 20 września 1945 r. do dnia 28 sierpnia 1946 r. Był on komendantem oddziału partyzanckiego Gwardii Ludowej, a potem Armii Ludowej i działał w lasach podkarpackich w okolicach G., J. i K. Podał on, że Zofia B. była od 1940 r. do 1943 r. pracowniczką PCK, która zbierała składki na działalność PCK w G. i przekazywała paczki żywnościowe dla więźniów politycznych do więzienia w J. i innych. Świadek poznał ją osobiście, gdyż wpłacał jej składki pieniężne oraz podawał nazwiska uwięzionych za działalność polityczną w więzieniu w J. w latach 1941-1943 oraz w obozie koncentracyjnym w Sz. koło J.
Zarząd Wojewódzki Związku Bojowników o Wolność i Demokrację w N.S. załatwił powyższy wniosek odmownie, a od decyzji tej Zofia B. odwołała się do Zarządu Głównego Związku, który decyzją ostateczną z dnia 5 czerwca 1989 r., wydaną po rozpatrzeniu tego odwołania, utrzymał w mocy decyzję organu I instancji ze względu na to, że Zofia B. nie działała w zorganizowanym ruchu oporu, nie składała przysięgi ani nie miała pseudonimu. Sama działalność w czasie okupacji w PCK nie daje podstaw do przyznania uprawnień kombatanckich.
Na decyzję tę w części dotyczącej odmowy przyznania uprawnień kombatanckich Zofia B. złożyła skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Skarżąca wyraziła pogląd, że z oświadczeń świadków, członków ruchu oporu, z którymi współdziałała, wynika, iż pracowała dla ruchu oporu. Polemizuje ze stanowiskiem organów Związku, ocenia zaskarżoną decyzję odmowną jako krzywdzącą i wnosi o jej uchylenie.
Zarząd Główny Związku wniósł o oddalenie skargi.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: