Skarga Waldemara G. na decyzję Wojewody Olsztyńskiego w przedmiocie odmowy zameldowania na pobyt czasowy i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Naczelnika Miasta Sz. , a także
Tezy

1. Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. nr 14 poz. 85/ pobyt w miejscowości dłuższy niż dwa miesiące nie traci charakteru pobytu czasowego, jeżeli zachodzi którakolwiek z okoliczności w tym przepisie wskazanych. Są to jednak okoliczności wymienione przykładowo, w konsekwencji czego podstawą do zameldowania na pobyt czasowy mogą być także inne, społecznie uzasadnione okoliczności, przy czym żaden przepis tej ustawy nie zakreśla ostatecznych granic pobytu czasowego.

2. Uprawnień organu administracji, określonych w art. 8 ust. 2 powyższej ustawy, nie można interpretować w ten sposób, że w razie wątpliwości należy sprawę rozstrzygać na niekorzyść obywatela. Przeciwnie, wątpliwości należy rozstrzygać na korzyść obywatela, jeśli nie stoi temu na przeszkodzie ważny interes społeczny; tylko takie bowiem postępowanie może pogłębić zaufanie obywateli do organów Państwa /art. 8 Kpa/.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Waldemara G. na decyzję Wojewody Olsztyńskiego z dnia 17 kwietnia 1982 r. w przedmiocie odmowy zameldowania na pobyt czasowy i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Naczelnika Miasta Sz. z dnia 2 marca 1982 r., a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Wojewody Olsztyńskiego kwotę złotych sześćset tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 17 kwietnia 1982 r. Wojewoda Olsztyńskie utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Miasta Sz. z dnia 2 marca 1982 r. o odmowie zameldowania Waldemara G. na pobyt czasowy w Sz., podając w uzasadnieniu, że Waldemar G. zatrudniony jest w Zakładach "Unitra-Cemi" w Sz. od dnia 1 września 1976 r. na stanowisku majstra i zajmuje mieszkanie zakładowe przy ul. P. nr 11/12. Z faktów tych wynika, że jego pobyt w Sz. ma charakter stały, a nie tymczasowy. Decyzję wydano z powołaniem się na art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. nr 14 poz. 85/.

W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Waldemar G., wnosząc o uchylenie zaskarżonych decyzji, zarzucił przede wszystkim, że:

- od urodzenia jest stałym mieszkańcem W., a od 10 lat członkiem Spółdzielni Mieszkaniowej w W., - w 1976 r. zakład pracy zaproponował mu, aby czasowo przeniósł się do nowo uruchamianej filii tegoż zakładu w Sz., gdzie zostanie zakwaterowany w hotelowym budynku zakładowym.

Niepisana umowa między zakładem pracy a skarżącym jest tego rodzaju, że w momencie, gdy skarżący otrzyma mieszkanie spółdzielcze w W., wróci do tego miasta. Stanowisko Naczelnika Miasta Sz. jest więc dla skarżącego niezrozumiałe i niesłuszne.

Wojewoda Olsztyński wniósł o oddalenie skargi, podając, iż "jest bezsporne, że pobyt skarżącego w mieście Sz. trwa prawie trzy lata, przy czym skarżący, jak i jego żona, są zatrudnieni na czas nieokreślony w zakładzie pracy na terenie tegoż miasta".

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 7 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. nr 14 poz. 85/ "pobytem czasowym jest przebywanie bez zamiaru zmiany miejsca pobytu stałego w innej miejscowości". Pobyt czasowy nie powinien w zasadzie przekraczać dwóch miesięcy, "chyba, że zachodzą okoliczności wskazujące na to, iż pobyt ten nie utracił charakteru pobytu czasowego" /art. 8 ust. 1/. Cytowany przepis wymienia tylko przykładowo niektóre okoliczności uzasadniające zameldowanie na czas dłuższy niż dwa miesiące, w konsekwencji czego podstawą do przedłużenia zameldowania czasowego mogą być także inne, uzasadnione społecznie okoliczności. Żaden natomiast przepis wymienionej ustawy nie zakreśla ostatecznych granic zameldowania na pobyt czasowy, a zatem teoretycznie /a wyjątkowo i praktycznie/ zameldowanie takie może trwać wiele lat.

W niniejszej sprawie skarżący twierdził, że do pracy w Sz. przeniesiony został czasowo, a mianowicie do czasu uzyskania mieszkania spółdzielczego w W. W Sz. mieszka w zakładowym budynku mieszkalnym, mającym charakter hotelowy. Na mieszkanie to nie czyni żadnych nakładów, gdyż w każdej chwili liczy się z możliwością otrzymania mieszkania w W., ponieważ członkostwo spółdzielni mieszkaniowej uzyskał przed dziesięciu laty, a więc kilka lat wcześniej niż czasowe przeniesienie do Sz.

Twierdzenia skarżącego nie zostały w ogóle poddane weryfikacji dowodowej, nie dano im natomiast wiary bez żadnego uzasadnienia. Gdyby jednak okazały się prawdziwe, to należało przyjąć, że skarżący - mimo kilkuletniego pobytu w Sz. - ma prawo do zameldowania na dalszy pobyt czasowy w tym mieście do czasu, gdy uzyska mieszkanie spółdzielcze wW.

Przyjęcie poglądu przeciwnego prowadziłoby do tego, że obywatel ponosiłby skutki prawne znacznych opóźnień w spółdzielczym budownictwie mieszkaniowym. Gdyby bowiem skarżący w deklarowanym czasie - na początku lat siedemdziesiątych, gdy przyjmowano go na członka spółdzielni mieszkaniowej - otrzymał mieszkanie, od kilku lat mieszkałby już w W.

W tych bardzo trudnych dla skarżącego okolicznościach, powstałych przecież nie z jego winy, organ administracji powinien zgodnie z dyrektywami ustawowymi, zawartymi w art. 7 i art. 8 Kpa, uwzględnić jego "słuszny interes", skoro nie stoi temu na przeszkodzie "interes społeczny".

Uprawnień organu administracji określonych w art. 8 ust. 2 cytowanej ustawy, nie można interpretować w ten sposób, że w razie wątpliwości należy sprawę rozstrzygnąć na niekorzyść obywatela. Przeciwnie, wszelkie wątpliwości należy rozstrzygać na korzyść obywatela, jeśli nie stoi temu na przeszkodzie ważny interes społeczny, gdyż tylko takie postępowanie może pogłębić zaufanie obywateli do organów Państwa /art. 8 Kpa/.

Z uwagi na powyższe, Naczelny Sąd Administracyjny zaskarżone decyzje uchylił na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 3 Kpa. O kosztach orzekł zgodnie z art. 208 Kpa.

Strona 1/1