skargę Marka B. na decyzję Dyrektora Wydziału Przemysłu, Handlu i Usług Urzędu Miasta Stołecznego Warszawy w przedmiocie odmowy wpisania do ewidencji działalności gospodarczej polegającej na pośrednictwie w wymianie filmów nagranych na kasetach video.
Tezy

1. Pośrednictwo w wymianie kaset video jest w istocie transakcją sprzedaży lub kupna kaset.

2. Sprzedaż kopii filmu, także zarejestrowanego na kasecie video, jest jego "rozpowszechnianiem" w rozumieniu art. 3 pkt 5 lit. "c" ustawy z dnia 16 lipca 1987 r. o kinematografii /Dz.U. nr 22 poz. 127 ze zm./ i objęta jest prawem wyłączności, wyrażonym w jej art. 53 ust. 3.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Marka B. na decyzję Dyrektora Wydziału Przemysłu, Handlu i Usług Urzędu Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 18 lipca 1989 r. w przedmiocie odmowy wpisania do ewidencji działalności gospodarczej polegającej na pośrednictwie w wymianie filmów nagranych na kasetach video.

Uzasadnienie

Marek B. zwrócił się do Urzędu Dzielnicowego w Warszawie o wpisanie do ewidencji jego działalności gospodarczej, polegającej na wymianie kaset video na targowisku przy ul. W. Decyzją z dnia 14 czerwca 1989 r. Kierownik Oddziału Ewidencji Działalności Gospodarczej w Wydziale Drobnej Wytwórczości i Usług Urzędu Dzielnicowego, powołując się na art. 17 pkt 1 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej /Dz.U. nr 41 poz. 324 ze zm./, odmówił dokonania powyższego wpisu, a w wyniku odwołania Dyrektor Wydziału Przemysłu, Handlu i Usług Urzędu Miasta Stołecznego Warszawy decyzją z dnia 18 lipca 1989 r. nr PHU.IV.Rz/7665/11/89 decyzję tę utrzymał w mocy. Organy administracji obu instancji decyzje swe uzasadniły tym, że działalność gospodarcza, polegająca na wymianie kaset video, nie może być prowadzona na podstawie przepisów ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej /Dz.U. nr 41 poz. 324 ze zm./, gdyż kwestie dystrybucji filmów regulują przepisy ustawy z 1987 r. o kinematografii.

W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Marek B. wniósł o uchylenie tej decyzji, ponieważ odmowa zarejestrowania jego działalności jest bezprawna. Stosownie bowiem do przepisów ustawy o działalności gospodarczej pośredniczenie przy wymianie kaset video nie wymaga nawet koncesji.

Odpowiadając na skargę, organ administracji II instancji oświadczył, że nie znalazł podstaw do zmiany swej decyzji.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Artykuł 17 pkt 1 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej /Dz.U. nr 41 poz. 324 ze zm./ stanowi, iż organ ewidencyjny ma obowiązek wydać decyzję o odmowie wpisu do ewidencji, gdy zgłoszenie dotyczy działalności gospodarczej, do której nie stosuje się przepisów tej ustawy. Ustawa ta nie uchyliła art. 52 ustawy z dnia 16 lipca 1987 r. o kinematografii /Dz.U. nr 22 poz. 127 ze zm./, statuującego prawo wyłączności w zakresie dystrybucji filmów, przysługujące jednostkom organizacyjnym kinematografii oraz Komitetowi do Spraw Radia i Telewizji "Polskie Radio i Telewizja".

Jak wyjaśniono w art. 3 pkt 1 cytowanej ustawy o kinematografii, film w jej rozumieniu oznacza "serię następujących po siebie obrazów z dźwiękiem lub bez dźwięku, utrwalonych na jakimkolwiek nośniku umożliwiającym wielokrotne odtwarzanie, wywołujących wrażenie ruchu i składających się na oryginalną całość, wyrażającą akcję /treść/ w indywidualnej formie". Z powyższego wynika, iż dla zastosowania omawianych wyżej przepisów nie ma znaczenia, w jakiej technice zarejestrowano film ani na jakim nośniku przekazu filmowego.

Należy teraz rozważyć, czym - z punktu widzenia obowiązującego prawa - jest pośrednictwo w wymianie kaset video, jeśli dokonywane jest na publicznym targowisku, gdzie anonimowe osoby, mające kasety różnej wartości, chcą na ich miejsce uzyskać inne kasety. Skoro osoby te z zasady nie znają się ani nie stykają i nie dokonują między sobą żadnej transakcji, to "pośrednictwo" nie jest wymianą w rozumieniu kodeksu cywilnego, lecz w istocie sui generis transakcją sprzedaży bądź kupna kaset, czasami na zasadzie "towar za towar", z zyskiem dla rzekomego pośrednika.

Sprzedaż kopii filmu, także zarejestrowanego na kasecie video, jest jego "rozpowszechnieniem" w rozumieniu art. 3 pkt 5 lit. "c" cytowanej wyżej ustawy o kinematografii. Jednakże w rozumieniu tegoż artykułu /pkt 4/ sprzedaży pojedynczych kopii filmów nie można utożsamiać z ich dystrybucją, oznacza bowiem ona "nabycie prawa do eksploatacji filmu i przekazanie tego prawa, obejmującego również wykonywanie kopii i opracowanie filmu w celu rozpowszechnienia". W tym znaczeniu użyto też określenia "dystrybucja" w art. 52 powyższej ustawy o kinematografii.

Skoro w rozpoznawanej sprawie mamy do czynienia z zamiarem prowadzenia przez skarżącego takiej działalności, która jest "rozpowszechnianiem" filmów w rozumieniu cytowanych wyżej przepisów ustawy o kinematografii, to stwierdzić musimy, że objęta ona jest zakazem wynikającym z art. 53 ust. 3 tej ustawy, albowiem prawo wyłączności rozpowszechniania filmów rejestrowanych, także na kasetach video, przysługuje wyłącznie jednostkom organizacyjnym kinematografii oraz "Polskiemu Radiu i Telewizji".

Jak z powyższego wynika, organy administracji miały obowiązek odmówić rejestracji działalności gospodarczej w postaci pośrednictwa przy wymianie filmów nagranych na kasetach video i dlatego skarga, jako niezasadna, została oddalona na podstawie art. 207 par. 5 Kpa.

Strona 1/1