Przepis art. 105 ( 2 kpa ma natomiast zastosowanie w takich sprawach, w których postępowanie administracyjne wszczęto na żądanie określonego podmiotu /np. sąsiada inwestora, domagającego się od organu orzeczenia o rozbiórce obiektu ze względu na swój interes prawny/ zaś w postępowaniu tym biorą udział inne podmioty /pozostali sąsiedzi, organizacja społeczna na prawach strony/. W tego rodzaju sprawach skuteczność wniosku o umorzenie postępowania złożonego przez podmiot, na którego żądanie postępowanie zostało wszczęte, jest uzależniona od świadomego /jednoznacznego/ braku sprzeciwu pozostałych uczestników postępowania, w tym stron i podmiotów działających na prawach strony. Nie występuje tu bowiem pełna zasada dyspozycyjności, a więc podmiot żądający wszczęcia postępowania musi się liczyć z tym, że jego wniosek o umorzenie postępowania nie będzie skuteczny, gdy którykolwiek z innych podmiotów uczestniczących w sprawie wniesie sprzeciw. Nieograniczona zasada dyspozycyjności ma natomiast miejsce tylko w razie gdy wniosek pochodzi od podmiotu występującego w swoim interesie o załatwienie jego sprawy w formie orzeczenia o przyznaniu mu określonych praw /np. pozwolenia na budowę, uprawnień zawodowych, pozwolenia wodnoprawnego/. Oświadczenie o cofnięciu wniosku lub żądanie umorzenia sprawy z takiego wniosku musi się zakończyć decyzją o umorzeniu postępowania wydaną na podstawie art. 105 ( 1 kpa.
Skoro zatem Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalił skargę na decyzję o umorzeniu postępowania administracyjnego przed organem pierwszej instancji w sprawie o pozwolenie na składowanie piasku należy uznać, że zaskarżony wyrok odpowiada prawu a więc należało orzec jak w sentencji z mocy art. 184 ppsa.