Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Paweł Miładowski Sędziowie Sędzia NSA Grzegorz Czerwiński Sędzia del. WSA Marta Laskowska - Pietrzak (spr.) Protokolant starszy asystent sędziego Tomasz Szpojankowski po rozpoznaniu w dniu 29 marca 2022 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej [...] z siedzibą w [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 października 2018 r. sygn. akt VII SA/Wa 115/18 w sprawie ze skargi [...] z siedzibą w [...] na zarządzenie Prezydenta [...] z dnia [...] września 2017 r. nr [...] w przedmiocie ujęcia zabytku nieruchomego w gminnej ewidencji zabytków I. oddala skargę kasacyjną; II. zasądza od [...] z siedzibą w [...] na rzecz Prezydenta [...] kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z dnia 16 października 2018 r., w sprawie o sygn. akt VII SA/Wa 115/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę [...] S.A. z siedzibą w [...] na zarządzenie Prezydenta [...] z dnia [...] września 2018 r., nr [...] w przedmiocie ujęcia zabytku nieruchomego w gminnej ewidencji zabytków.
Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła [...] S.A.
z siedzibą w [...], zarzucając zaskarżonemu wyrokowi:
1/ naruszenie prawa materialnego przez jego niewłaściwe zastosowanie, które miało wpływ na wynik sprawy:
a/ art. 3 pkt 1 i 2, art. 4 pkt 1 - 6, art. 6 pkt. 1 lit. a) do h) w zw. z art. 22 ust. 5 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami poprzez błędne przyjęcie, że zarządzenie było zgodne z dyspozycją powołanych w niniejszym zarzucie przepisów u.o.z.o.z., a tym samym nieruchomość skarżącego położona w [...], przy ul. [...] zasadnie wpisana została do gminnej ewidencji zabytków, w sytuacji gdy nieruchomość nie spełnia ustawowych przesłanek właściwych dla zabytku, a tym samym nie powinna zostać ujęta w ewidencji. Do powyższego doszło na skutek popełnienia przez organ oraz WSA błędów polegających na:
- przyjęciu, że procedura wpisu nieruchomości do ewidencji jest całkowicie odformalizowana,
- uznaniu, że procedura wpisu nie nakłada na organ obowiązku wykazania zasadności włączenia nieruchomości do ewidencji,
- nieprzeprowadzeniu żadnego postępowania - pozostawieniu organowi dużej swobody w toku włączania nieruchomości do ewidencji,
- przyjęciu, że dokumentacja sporządzana w związku z procedurą wpisu ma wyłącznie charakter informacyjny,
- uznaniu, że wyłącznie brak porozumienia z konserwatorem zabytków może stanowić podstawę zakwestionowania wpisu nieruchomości do ewidencji;
b/ art. 94 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym, art. 90 ust. 1 i 2, art. 40 ust. 3, art. 41 ust. 2 w zw. z art. 101 ust. 4 u.s.g. poprzez błędne przyjęcie przez Sąd, że stwierdzenie nieważności zarządzenia nie jest możliwe, do czego doszło na skutek:
- wadliwego zaklasyfikowania zarządzenia przez Sąd,
- błędnego przyjęcie przez Sąd, że stwierdzenie nieważności zarządzenia nie jest możliwe, z uwagi na upływ terminu na dokonanie tej czynności, w sytuacji gdy nieważność tego typu zarządzeń może zostać stwierdzona w każdym czasie, co skutkowało wydaniem wadliwego rozstrzygnięcia przez Sąd;
2/ naruszenie przepisów postępowania, które miało istoty wpływ na wynik sprawy, tj. art. 147 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 94 ust. 1 u.s.g. w zw. z art. 3 pkt 1 i 2 u.o.z.o.z. poprzez nieuwzględnienie skargi, w sytuacji gdy istniały podstawy do stwierdzenia nieważności zarządzenia, co doprowadziło do oddalenia skargi przez Sąd.
Wskazując na powyższe zarzuty pełnomocnik skarżącej kasacyjnie wniósł o zmianę wyroku w całości i rozpoznanie skargi skarżącej poprzez stwierdzenie nieważności zarządzenia w części w jakiej zarządzenie włącza nieruchomość skarżącej do ewidencji ewentualnie o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Pełnomocnik skarżącej wniósł również o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.