Dnia 21 kwietnia 2020 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Miron Sędziowie Sędzia NSA Zdzisław Kostka (spr.) Sędzia del. WSA Agnieszka Wilczewska-Rzepecka po rozpoznaniu w dniu 21 kwietnia 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej B. Ż. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 września 2018 r. sygn. akt VII SA/Wa 370/18 w sprawie ze skargi B. Ż. na postanowienie Wojewody [...] z dnia [...] grudnia 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania oddala skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 19 września 2018 r., sygn. akt VII SA/Wa 370/18, oddalił skargę B. Ż. na postanowienie Wojewody [...] z [...] grudnia 2017 r., którym utrzymano w mocy postanowienie Prezydenta Miasta [...] z [...] października 2017 r. o odmowie wznowienia na skutek podania skarżącej postępowania zakończonego ostateczną decyzją Kierownika Urzędu Rejonowego w [...] z [...] grudnia 1995 r. o udzieleniu pozwolenia na budowę linii energetycznej.
Z uzasadnień postanowień organów administracji obu instancji wynika, że organy te uznały, iż podanie o wznowienie postępowania zostało złożone z uchybieniem terminu, o którym mowa w art. 148 § 2 k.p.a. W szczególności ustalono, że skarżąca dowiedziała się o decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w [...] z [...] grudnia 1995 r., gdy [...] S.A. w W. doręczyła 8 sierpnia 2017 r. pełnomocnikowi skarżącej, jej córce A. R., na adres [...] kopię tej decyzji. Przyjęto, że to doręczenie wywołuje skutek bezpośrednio wobec skarżącej, mimo że potwierdzenie odbioru podpisał ojciec A. R. Tym samym nie zaakceptowano twierdzenia skarżącej, że o decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w [...] z [...] grudnia 1995 r. dowiedziała się 25 sierpnia 2017 r. W konsekwencji uznano, że podanie o wznowienie postępowania z 21 września 2017 r., nadane na poczcie tego samego dnia, zostało wniesione z uchybieniem terminu.
Skarżąca w skardze do Sądu pierwszej instancji twierdziła, że nie można utożsamiać skutecznego doręczenia decyzji z dowiedzeniem się o decyzji. Podniosła także, że jej pełnomocnik A. R. była upoważniona wyłącznie do odbioru pism, że co prawda jej pełnomocnik jest zameldowana tam gdzie skarżąca, ale nie mieszka z nią oraz że przesyłkę zawierającą kopię decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w [...] z [...] grudnia 1995 r. doręczono domownikowi, który nie jest związany z jej pełnomocnikiem, gdyż nie mieszka z nią.
Sąd pierwszej instancji podzielił ustalenia i wnioski organów administracji obu instancji. Dodał, że przesłanie przez [...] S.A. w W. kopii decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w [...] z [...] grudnia 1995 r. pełnomocnikowi skarżącej A. R. było wynikiem pisma tejże pełnomocnik, działającej w imieniu skarżącej, z 19 lipca 2017 r. sporządzonego w trybie dostępu do informacji publicznej. Ponadto wskazał, że A. R. była na podstawie pełnomocnictwa z 1 czerwca 2017 r. umocowana także do składania w imieniu skarżącej podań wszczynających postępowanie administracyjne. W związku z tym, w ocenie Sądu pierwszej instancji, działanie A. R. związane z pismem skierowanym do [...] S.A. w W. wywoływało skutki bezpośrednio wobec skarżącej. Sąd pierwszej instancji uznał ponadto, że odebranie przesyłki zawierającej kopię decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w [...] z [...] grudnia 1995 r. przez ojca A. R. na podstawie art. 43 k.p.a. było skuteczne wobec adresata, czyli właśnie A. R.
W skardze kasacyjnej, zaskarżając wyrok Sądu pierwszej instancji w całości, skarżąca zarzuciła naruszenie: