Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Zdzisław Kostka Sędziowie Sędzia NSA Robert Sawuła Sędzia del. WSA Tomasz Świstak (spr.) Protokolant: starszy asystent sędziego Anita Lewińska-Karwecka po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2019 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej J.R. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 17 lipca 2017 r. sygn. akt II SA/Bd 478/17 w sprawie ze skargi J.R. na decyzję Kujawsko-Pomorskiego Wojewódzkiego Lekarza Weterynarii w Bydgoszczy z dnia [...] 2017 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej 1. oddala skargę kasacyjną, 2. odstępuje od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego w całości.
Zaskarżonym wyrokiem z 17 lipca 2017 r., sygn. akt II SA/Bd 478/17, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy po rozpoznaniu skargi J.R. na decyzję Kujawsko-Pomorskiego Wojewódzkiego Lekarza Weterynarii w Bydgoszczy z 8 lutego 2017 r. w przedmiocie kary pieniężnej, uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Powiatowego Lekarza Weterynarii w Bydgoszczy z 2 grudnia 2016 r.
Decyzją z [...] 2016 r. organ I instancji wymierzył Skarżącej prowadzącej Fermę Drobiu J.R. w miejscowości S. karę pieniężną w wysokości 20.000,00 zł. Decyzja została wydana na podstawie art. 27 w zw. z art. 26 ust. 1 pkt 1a tiret trzeci ustawy z dnia 16 grudnia 2005 r. o produktach pochodzenia zwierzęcego (Dz. U. z 2014 r., poz. 1577 ze zm.) oraz § 1 pkt 37 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 26 maja 2010 r. w sprawie wysokości kar pieniężnych za naruszenia przepisów o produktach pochodzenia zwierzęcego (Dz. U. z 2010 r., Nr 93, poz. 600, dalej "rozporządzenie").
W toku przeprowadzonego postępowania organ I instancji ustalił, że w próbce mięśni kurcząt pochodzących z fermy Skarżącej stwierdzono obecność doksycykliny w stężeniu przekraczającym dopuszczalny poziomu stężenia tego antybiotyku, który zgodnie z obowiązującymi uregulowaniami prawnymi - rozporządzeniem Komisji (UE) nr 37/2010 z dnia 22 grudnia 2009 r. w sprawie substancji farmakologicznie czynnych i ich klasyfikacji w odniesieniu do maksymalnych limitów pozostałości w środkach spożywczych pochodzenia zwierzęcego (Dz. U. L. 15 z 20.01.2010 ze zm.) wynosi 115,0 pg/kg, a wynoszącym odpowiednio 130,8pg/kg w pierwszym badaniu i 157,0 pg/kg w badaniu potwierdzającym
Powyższa decyzja organu I instancji została następnie utrzymana w mocy przez organ odwoławczy.
Sąd I instancji, uwzględniając skargę J.R., uchylił obie wymienione decyzje, aczkolwiek nie podzielił w pełni stanowiska strony skarżącej co do zaistniałych w toku postępowania uchybień.
W szczególności Sąd I instancji wskazał, że określenie okresu karencji w odniesieniu do produktów leczniczych weterynaryjnych jest częścią pozwolenia o dopuszczeniu do obrotu środka leczniczego (art. 23 ust. 1 pkt 7 Prawa farmaceutycznego), z czego wynika, iż stwierdzenie, jaki jest okres karencji danego produktu leczniczego zostało poddane kontroli innego organu niż organy Inspekcji Weterynaryjnej, wobec czego słuszne było stanowisko skarżonego organu, że nie może on - jak w istocie chce tego skarżąca - samodzielnie ustalić, jaki jest okres karencji środka leczniczego który był podawany zwierzętom, w których mięsie, po uboju, stwierdzono pozostałości leku w ilości przekraczającej Maksymalne Limity Pozostałości. Próba samodzielnego ustalenia takiego okresu karencji przez organy Inspekcji Weterynaryjnej oznaczałaby bowiem, że organy te działają poza zakresem swojej właściwości.
Dalej Sąd I instancji wskazał, że w sytuacji, kiedy organ dysponował z jednej strony wynikiem badań laboratoryjnych stwierdzających przekroczenie dopuszczalnego poziomu antybiotyku (doksycyliny) a z drugiej strony - dokumentacją skarżącej potwierdzającą, że podawano zwierzętom lek zawierającym ten antybiotyk - musiał dokonać oceny, czy zgromadzony materiał dowodowy pozwala na stwierdzenie, że doszło do naruszenia zakazu wprowadzenia na rynek produktów pochodzenia zwierzęcego, będących zwierzętami, którym podawano produkty lecznicze, jeżeli zwierzęta te są wprowadzane na rynek przed upływem karencji danego produktu leczniczego. W tych granicach organ mógł dojść do wniosku, że badania laboratoryjne mają większą moc dowodową niż dokumentacja leczenia zwierząt znajdująca się u skarżącej.