a) art. 7 i 77 kpa oraz art. 80 kpa w zw. z art. 10 ust. 4 ustawy z 2001 r. przez naruszenie powinności działania na podstawie przepisów prawa, w warunkach zaniechania zebrania materiału dowodowego w sposób wyczerpujący oraz naruszenie zasady wszechstronnego jego rozważenia, co wyraziło się bezpodstawnym przyjęciem, że lokal mieszkalny w [...] stanowi nadal dla strony przeciwnej centrum życiowe, gdy dowody zebrane w sprawie przeczą tej tezie zwłaszcza z uwagi na wykup lokalu mieszkalnego - lokalu zamiennego jaki i ustalenia organu I instancji w zakresie orientowania centrum życiowego uczestnika pod adresem we Wrocławiu.
W oparciu o powyższe podstawy kasacyjne strona skarżąca wniosła o uchylenie wyroku sądu I instancji oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania za wszystkie instancje według norm przepisanych (k. 76-80 akt sądowych).
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Rozpoznając skargę kasacyjną w granicach określonych w art. 183 § 1 ppsa i nie stwierdzając przy tym wystąpienia przesłanek nieważności postępowania, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że jest ona zasadna.
W skardze kasacyjnej sformułowane zostały zarówno zarzuty naruszenia przepisów postępowania jak i prawa materialnego, które okazały się częściowo uzasadnione. Jako zasadne uznać należało zarzuty naruszenia przez sąd I instancji przepisów prawa materialnego, tj. art. 6 ust. 1 uewid. oraz art. 15 ust. 2 tej ustawy przez ich niewłaściwe zastosowanie. Sąd I instancji poddając weryfikacji decyzję organu odwoławczego nie uwzględnił tego, że strona od kilku lat w rzeczywistości zajmuje inny lokal mieszkalny, położony w innej miejscowości, który został przez nią wykupiony na własność. Poza tym nie wzięto również pod uwagę realnej możliwości powrotu strony do zajmowanego wcześniej lokalu położonego w [...], zarówno z uwagi na jego stan techniczny jak i istniejące plany rozbiórki. Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę podziela pogląd mówiący, że o opuszczeniu lokalu w rozumieniu art. 15 ust. 2 uewid. można mówić wówczas gdy dana osoba nie skorzystała z przysługujących jej środków prawnych umożliwiających powrót do niego. Poza tym, o opuszczeniu stałego miejsca zamieszkania można mówić wtedy, gdy jest ono dobrowolne i ma charakter trwały. Jak przyjmuje się w orzecznictwie sądowym, dobrowolność opuszczenia miejsca stałego pobytu nie jest przesłanką ustawową wymeldowania, dlatego nie w każdym przypadku wykazanie zaistnienia przesłanek wymeldowania będzie wymagało ustalenia, że opuszczenie miejsca pobytu stałego przez daną osobę nie nastąpiło wbrew jej woli. Trudno uwzględniać przesłankę dobrowolności, gdy opuszczenie przez daną osobę lokalu następuje na skutek okoliczności obiektywnych, jakimi są bardzo zły stan techniczny budynku uniemożliwiający zamieszkiwanie w nim lub rozbiórka budynku. W wielu przypadkach nawet przymusowe opuszczenie lokalu będzie uzasadniało wymeldowanie danej osoby z pobytu stałego w tym lokalu, gdyż zostanie spełniona podstawowa przesłanka ustawowa wymeldowania tj. opuszczenie miejsca pobytu stałego (wyrok NSA z 18.01.2011 r., II OSK 46/10, lex nr 953076, wyrok NSA z 26.04.2013 r., II OSK 2056/11, lex nr 1337318). Przesłanki wymeldowania z danego lokalu mieszkalnego powinny każdorazowo zostać odniesione do konkretnego stanu faktycznego sprawy, czego w niniejszym przypadku zabrakło. Co prawda strona konsekwentnie podnosiła, że nie wyprowadziła się dobrowolnie z zajmowanego lokalu mieszkalnego. W rzeczywistości jednak poczyniła kroki zmierzające do związania swojej bytności z zupełnie innym miejscem w sposób trwały. Sąd I instancji prawidłowo ustalając, że strona nie mieszka obecnie w lokalu w [...] nie wziął zupełnie pod uwagę realnych konsekwencji takiego stanu rzeczy oraz prawdopodobieństwa powrotu strony do dawnego miejsca stałego pobytu z uwagi na przeznaczenie nieruchomości do rozbiórki.