Organ II instancji wyjaśnił ponadto, że przepisy uewid. mają charakter porządkowy, fakt zameldowania nie wpływa w żadnym stopniu na prawo do dysponowania lokalem. Postępowanie w sprawie o wymeldowanie nie wkracza bowiem w sferę stosunków cywilnoprawnych, w tym wypadku własnościowych. W związku z powyższym stwierdził, że brak jest podstaw do wymeldowania uczestnika postępowania w myśl art. 15 ust. 2 uewid.
Ostateczna decyzja stała się przedmiotem skargi wywiedzionej przez [...] SA (dalej strona skarżąca) do WSA, w której wniosła ona o uchylenie zaskarżonej decyzji zarzucając naruszenie:
1) art. 678 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. nr 16, poz. 93 ze zm., dalej kc) przez jego niezastosowanie i przyjęcie, że pomimo wstąpienia przez stronę w prawo własności lokalu we Wrocławiu nie doszło do wygaśnięcia stosunku najmu lokalu w [...] i uznania uprawnień uczestnika postępowania jako najemcy do żądania zapewnienia przez [...] lokalu mieszkalnego w [...], podczas gdy zastosowanie powyższego przepisu prowadzi do wniosku, że na skutek wykupu lokalu zamiennego położonego we Wrocławiu doszło do wstąpienia dotychczasowego najemcy w miejsce zbywcy, komasacji praw najemcy i wynajmującego stosunku prawnego i tym samym wygaśnięcia stosunku najmu;
2) art. 6 ust. 1 uewid. w zw. z art. 28 przez jego niewłaściwe zastosowanie w warunkach uznania, że mimo niezamieszkiwania przez stronę w lokalu w [...] jest to miejsce jego stałego pobytu, gdy z okoliczności sprawy wynika, że strona stale zamieszkuje we Wrocławiu, w lokalu, w stosunku do którego ma prawo własności;
3) art. 15 ust. 2 uewid. przez jego niezastosowanie w warunkach ustalenia, że strona nie przebywa w miejscowości [...] ponad 3 miesiące, w związku z przeniesieniem swojego stałego centrum życiowego do lokalu mieszkalnego, który został przez nią wykupiony z zastosowaniem ulg wynikających z ustawy o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego "Polskie Koleje Państwowe";
4) naruszenie art. 7 i 77 kpa w związku z art. 10 ust. 4 ustawy z 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t.j. Dz.U. 2014 r., poz. 150, dalej ustawa z 2001 r.), przez naruszenie powinności działania na podstawie przepisów prawa, w warunkach zaniechania zebrania materiału dowodowego w sposób wyczerpujący i wszechstronnego jego rozważenia, co wyraziło się przyjęciem, że lokal mieszkalny w [...] stanowi nadal dla strony centrum życiowe, gdy dowody zebrane w sprawie przeczą tej tezie, a zwłaszcza z uwagi na wykupienie lokalu zamiennego;
5) art. 107 § 1 kpa w związku z art. 28 i 29 kpa przez wydanie decyzji w stosunku do podmiotu niebędącego stroną postępowania tj. wobec [...], gdy stroną niniejszego postępowania pozostaje [...] SA w [...], co warunkuje wydanie decyzji z naruszeniem wskazanych wyżej norm prawnych.
W przedstawionym na wstępie wyroku WSA oddalił wywiedzioną skargę uznając, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa w stopniu uzasadniającym wyeliminowanie jej z obrotu prawnego.