Skarga kasacyjna na decyzję SKO w Warszawie w przedmiocie ustalenia jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Gliniecki, Sędziowie NSA Zofia Flasińska (spr), Zygmunt Niewiadomski, Protokolant Maria Połowniak, po rozpoznaniu w dniu 21 kwietnia 2006 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Burmistrza Miasta i Gminy Piaseczno od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 lutego 2005 r. sygn. akt IV SA/Wa 271/04 w sprawie ze skargi Burmistrza Miasta i Gminy Piaseczno na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia 20 lutego 2004 r. Nr KOA/2415/Ar/03 w przedmiocie ustalenia jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie strona 1/4

Decyzją z dnia 20 lutego 2004 r. Nr KOA 2415/Ar/03 Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie, po rozpatrzeniu odwołania J. i W. B. od decyzji Burmistrza Miasta i Gminy Piaseczno z dnia 27 października 2003r. ustalającej jednorazową opłatę w wysokości 8.922,00 zł, z tytułu wzrostu wartości nieruchomości gruntowej, którą stanowi działka nr ewid. 9/30 położona w Józefosławiu - na podstawie art. 138 § l pkt 2 kpa, oraz art. 36 ust. 3 i ust. 7 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. o zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz. U. z 1999r. Nr 15, póz. 139 ze zm.) uchyliło decyzję Burmistrza Miasta i Gminy Piaseczno w całości i umorzyło postępowanie organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu organ, pomimo błędnego powołania się na art. 35 ust. 6 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. o zagospodarowaniu przestrzennym, właściwie przytoczył treść art. 36 ust. 7 w zw. z art. 36 ust. 6 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, które to przepisy, mają zastosowanie w niniejszej sprawie na mocy art. 85 ust. l ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ( Dz. U. Nr 80, póz. 717 ze zm.). Zgodnie z powołanymi przepisami roszczenie o ustalenie jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości gruntowej- "renty planistycznej", można wnosić w terminie 5 lat od dnia, w którym miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego lub jego zmiana stały się obowiązujące. W niniejszej sprawie uchwała Rady Miejskiej w Piasecznie Nr 659/LIV/98 z dnia 19 czerwca 1998 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wsi Józefosław II, została promulgowana w dniu 7 sierpnia 1998 r. w Dzienniku Urzędowym Województwa Warszawskiego Nr 43, poz. 145. Zgodnie więc z art. 28 ustawy o zagospodarowania przestrzennym, uchwała ta obowiązywała od dnia 21 sierpnia 1998 r., a pięcioletni termin do realizacji przez organ uprawnienia w przedmiocie ustalenia "renty planistycznej", w niniejszej sprawie upłynął z dniem 22 sierpnia 2003 r.. Organ I instancji wszczął postępowanie administracyjne w sprawie w dniu 30 czerwca 2003r., ale do dnia 22 sierpnia 2003r. nie zakończyło się ono wydaniem decyzji ostatecznej.

W złożonej do sądu administracyjnego skardze Gmina Piaseczno wniosła o stwierdzenie nieważności powyższej decyzji, a w dalszej kolejności o jej uchylenie i utrzymanie w mocy decyzji Burmistrza Miasta i Gminy Piaseczno z dnia 27 października 2003 r. ustalającej jednorazową opłatę. W uzasadnieniu strona skarżąca wskazała, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem art. 36 ust. 6 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym. Stosownie bowiem do treści art. 36 ust. 7 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym ust. 6 tego artykułu stosuje się do jednorazowych opłat, o których mowa w art. 36 ust. 3, tak więc samo wszczęcie postępowania administracyjnego prowadzącego do wydania decyzji wstrzymuje bieg terminu. Postępowanie w niniejszej sprawie wszczęte zaś zostało przed upływem 5 lat od uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Zatem Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie błędnie uznało, że warunkiem niezbędnym do zachowania terminu jest wydanie w okresie 5 lat decyzji w sprawie. Ponadto strona skarżąca zarzuciła, iż Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie nie zbadało merytorycznie zagadnienia dotyczącego poniesionych przez odwołujących się małżonków J. i W. B. nakładów na nieruchomość, pomimo tego, iż podnieśli oni w swoim odwołaniu niniejszą kwestię.

Strona 1/4