Skarga kasacyjna od wyroku WSA we Wrocławiu w sprawie ze skarg D. T., M. L. i Z. D. na czynność Wojewody Dolnośląskiego w przedmiocie obwieszczenia Wojewody Dolnośląskiego o sprostowaniu błędu w uchwale Rady Miejskiej Wrocławia Nr XLIX/3118/06 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla zespołu urbanistycznego Stabłowice Stare I i III, ogłoszonej w Dzienniku Urzędowym Województwa Dolnośląskiego Nr 92 poz. 1587
Uzasadnienie strona 11/11

W sprawie ze względu na szczególny charakter zaskarżonego aktu - obwieszczenia Wojewody Dolnośląskiego o sprostowaniu błędów w uchwale Rady Miejskiej Wrocławia z 6 kwietnia 2006 r. nr XLIX/3118/06 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla zespołu urbanistycznego Stabłowice Stare I i III, ogłoszonej w Dzienniku Urzędowym Województwa Dolnośląskiego nr 92, poz. 1597 - nie można ograniczyć się wyłącznie do aspektu interesu prawnego materialnoprawnego. Prowadzi to bowiem do kontroli naruszenia interesu prawnego miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a nie zaskarżonym aktem prawa miejscowego. Ustalenie naruszenia interesu prawnego wymaga rozpoznania w płaszczyźnie naruszenia uprawnienia procesowego wynikającego z art. 17 ust. 1 ustawy z 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych (tekst jedn. Dz.U. z 2011 r. Nr 197, poz. 1172 ze zm.) w związku z art. 27 powołanej ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Sytuacja prawna jednostki regulowana bezpośrednio lub pośrednio przez akt prawa miejscowego nie może zostać zmieniona przez organ, któremu nie przysługuje władztwo planistyczne w formie obwieszczenia. Stanowi o tym wprost art. 17 ust. 1 powołanej ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych - sprostowanie nie może prowadzić do merytorycznej zmiany tekstu aktu prawnego. W zaskarżonym wyroku Sąd wskazał na konieczność, z uwagi na niejasną konstrukcję prawną uchwały Nr XLIX/3118/06 z 6 kwietnia 2006 r. miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla zespołu urbanistycznego Stabłowice Stare I i III w zakresie § 24, zastosowania wykładni systemowej i celowościowej. Wyprowadzenie z tego wniosku, że uzasadnia to zastosowanie procedury sprostowania nie jest uprawnione. Według art. 17 ust. 1 ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych tryb sprostowania ograniczony jest wyłącznie do prostowania błędów w ogłoszonym tekście aktu prawnego a nie usuwania niejasności regulacji aktu prawa miejscowego. Przyjęcie w wyniku wykładni systemowej i celowościowej dopuszczalności trybu prostowania błędów oznacza przyznanie kompetencji do zmiany uchwalonego aktu prawa miejscowego przez organ, któremu taka kompetencja nie przysługuje. Prowadzi to też do naruszenia interesu materialnoprawnego jednostki, która przez zmianę regulacji w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego ma zmienioną sytuację prawną przez inną, choć tylko pośrednio, regulację prawną prawa własności nieruchomości. Z tego względu istotne dla rozpoznawanej sprawy jest wskazanie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 24 lutego 2011 r. sygn. akt II OSK 343/10, że "Zasadnicze znaczenie ma to, czy zaskarżone obwieszczenie Wojewody dokonuje sprostowania błędu w uchwale Rady Miejskiej w rozumieniu art. 17 ust. 1 ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych, czy też dokonuje normatywnej zmiany tej uchwały. Należy akceptować stanowisko, że przepis art. 17 ust. 1 ustawy reguluje prostowanie błędu popełnionego na etapie ogłaszania aktu prawnego, a więc po wydaniu aktu przez uprawniony organ". To właśnie przesądza o naruszeniu interesu prawnego jednostki przez zmianę jej sytuacji prawnej w zakresie jej uprawnień - w tym prawa własności nieruchomości, i wszystkich związanych z tym uprawnień.

W zaskarżonym wyroku Sąd uchylił się od takiej oceny. Formalistyczne ujęcie interesu prawnego jednostki ogranicza jedną z podstawowych wartości demokratycznego państwa prawnego - wartości prawa jednostki do sądu. Formalistyczne wyznaczenie interesu prawnego pozbawiło jednostkę prawa do kontroli zaskarżonego aktu w zakresie mającym znaczenie dla jej praw i uprawnień procesowych a w następstwie naruszenia interesu prawnego.

W tym stanie rzeczy, skoro skarga kasacyjna została oparta na usprawiedliwionych podstawach, na mocy art. 185 § 1 powołanej ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji.

O kosztach Naczelny Sąd Administracyjny orzekł na podstawie art. 203 pkt 1 powołanej ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Strona 11/11