Sprawa ze skargi na decyzję Ministra Pracy i Polityki Społecznej w przedmiocie cofnięcia upoważnienia do wystawiania zaświadczeń lekarskich
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz Sędziowie: Sędzia NSA Anna Łuczaj Sędzia NSA Wojciech Mazur /spr./ Protokolant: asystent sędziego Justyna Żurawska po rozpoznaniu w dniu 1 października 2014 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej A.B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 stycznia 2013 r. sygn. akt VII SA/Wa 1810/12 w sprawie ze skargi A.B. na decyzję Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia [...] czerwca 2012 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia upoważnienia do wystawiania zaświadczeń lekarskich oddala skargę kasacyjną.

Inne orzeczenia o symbolu:
6202 Zakłady opieki zdrowotnej
Inne orzeczenia z hasłem:
Ubezpieczenia
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Gospodarki Pracy i Polityki Społecznej
Uzasadnienie strona 1/5

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 8 stycznia 2013 r., sygn. akt VII SA/Wa 1810/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę A.B. na decyzję Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia [...] czerwca 2012 r. znak [...] w przedmiocie cofnięcia upoważnienia do wystawiania zaświadczeń lekarskich.

W uzasadnieniu orzeczenia Sąd I instancji przedstawił następujący stan faktyczny i prawny sprawy.

Minister Pracy i Polityki Społecznej ww. decyzją z dnia [...] czerwca 2012 r. utrzymał w mocy decyzję Oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w Chorzowie z dnia [...] kwietnia 2012 r. w sprawie cofnięcia na okres 6 miesięcy A.B. upoważnienia do wystawiania zaświadczeń lekarskich o czasowej niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy podał, że zgodnie z ustawą z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2010 r. Nr 77, poz. 512 z późn. zm., dalej jako "ustawa") - od dnia 1 października 1999r. zaświadczenia lekarskie o czasowej niezdolności do pracy, na podstawie których ubezpieczony może uzyskać zasiłek chorobowy, zasiłek opiekuńczy lub wynagrodzenie za czas choroby przewidziane w art. 92 Kodeksu pracy mogą wystawiać wyłącznie lekarze upoważnieni przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Warunkiem uzyskania takiego upoważnienia jest złożenie przez lekarza pisemnego oświadczenia, że zobowiązuje się do przestrzegania zasad orzekania o czasowej niezdolności do pracy i wykonywania obowiązków wynikających z przepisów ustawy. Zgodnie z art. 60 ust. 1 wymienionej ustawy - Zakład Ubezpieczeń Społecznych może cofnąć lekarzowi upoważnienie do wystawiania zaświadczeń lekarskich na okres do 12 miesięcy m.in. w przypadku, gdy zaświadczenie lekarskie zostało wystawione:

1) bez uprzedniego bezpośredniego badania ubezpieczonego,

2) bez udokumentowania rozpoznania stanowiącego podstawę orzeczonej niezdolności do pracy.

We wniosku z dnia 3 stycznia 2000 r. o wydanie upoważnienia do wystawiania zaświadczeń lekarskich złożonym w ZUS, skarżąca zobowiązała się do przestrzegania zasad orzekania o czasowej niezdolności do pracy i wykonywania obowiązków wynikających z przytoczonej ustawy. Decyzją z dnia [...] stycznia 2000r. została upoważniona do ich wystawiania. Jak wynika z dokumentacji przedłożonej przez ZUS skarżąca wystawiała zwolnienia lekarskie bez uprzedniego bezpośredniego badania ubezpieczonego, pod jego nieobecność, w trakcie jego pobytu w areszcie śledczym. Z przekazanej dokumentacji jasno wynika, że zaświadczenia lekarskie ZUS ZLA skarżąca wystawiała pod nieobecność pacjenta i na prośbę jego ojca, umieszczając w dokumentacji wskazania medyczne, których nie mogła zweryfikować. W dniu 6 marca 2012 r. skarżąca została zawiadomiona o wszczęciu postępowania w sprawie cofnięcia decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych upoważniającej do wystawiania zaświadczeń lekarskich o czasowej niezdolności do pracy ZUS ZLA oraz poinformowana o możliwości złożenia wyjaśnień w tym zakresie. W dniu 7 marca 2012 r. złożyła wyjaśnienia na piśmie, oświadczając, że została wprowadzona w błąd przez ojca pacjenta, który nadużył jej zaufania, podając nieprawdziwe informacje co do sytuacji syna. Ponadto wyjaśniła, że jest przemęczona, pracuje pod presją mając pod opieką ok. 4000 pacjentów i przyjmując ok. 70-80 osób dziennie. Wskazała również, że rozważała wizytę domową u pacjenta, jednak zrezygnowała z niej na skutek nadmiaru pracy. Podniosła również, że pomiędzy nią a pacjentami istnieje wzajemne zaufanie i szacunek, które stały się przyczyną złamania przez skarżącą przepisów dla - jak wskazała - dobra pacjenta, którego "z uwagi na ryzyko utraty pracy, nie mogła pozostawić bez pomocy". Jednocześnie oświadczyła, że takie postępowanie z jej strony miało charakter jednorazowy i całkowicie wyjątkowy oraz oświadczyła, że ściśle stosuje się do rygorów przepisów przywołanej ustawy. Organ odwoławczy podniósł, że z ustaleń wynika, że w dniu 7 grudnia 2011 r. badała pacjenta i stwierdziła u niego infekcję dróg oddechowych, wobec czego wystawiła zaświadczenie lekarskie o niezdolności do pracy na okres 8 dni. Ponieważ z kontaktów z ojcem pacjenta wynikało, że Ł.P. nadal źle się czuje, skarżąca, opierając się na jego słowach, wystawiała kolejne zaświadczenia ZUS ZLA, łącznie na okres do 19 stycznia 2012 r. Mimo, że skarżąca nie miała bezpośredniego kontaktu z pacjentem, w historii choroby naniosła zapisy o dolegliwościach pacjenta, które zgłaszał jego ojciec, a więc poświadczyła fakty, których w rzeczywistości nie miała możliwości zweryfikować. Z uwagi na jednoznaczne ustalenie, że skarżąca odstąpiła od przestrzegania obowiązujących zasad, na podstawie art. 60 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych mógł, w ramach posiadanego luzu decyzyjnego, cofnąć upoważnienie do wystawiania zaświadczeń lekarskich o czasowej niezdolności do pracy na okres do 12 miesięcy. Biorąc pod uwagę okoliczności sprawy, ZUS wydał decyzję o cofnięciu tego upoważnienia na okres 6 miesięcy, biorąc pod uwagę ocenę dotychczasowej pracy lekarza w zakresie prowadzenia dokumentacji, liczby uchybień i ich wagi. Z przepisów ustawy wyraźnie wynika obowiązek zbadania pacjenta przed wydaniem każdego zaświadczenia o jego niezdolności do pracy. W ocenie organu niesienie pomocy pacjentowi oraz bardzo duże zaufanie do niego i jego rodziny, nie mogą jednak usprawiedliwiać jej w sytuacji, gdy jest to przyczyną zaniedbania wykonania przez nią zawodowych obowiązków. Również sytuacja życiowa lekarza nie może rzutować na jakość wykonywanych przez niego obowiązków oraz nie może mieć absolutnie żadnego wpływu na przestrzeganie przez niego przepisów.

Strona 1/5
Inne orzeczenia o symbolu:
6202 Zakłady opieki zdrowotnej
Inne orzeczenia z hasłem:
Ubezpieczenia
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Gospodarki Pracy i Polityki Społecznej