W uzasadnieniu tego wyroku wskazano na to, że renta planistyczna nie czerpie swej podstawy z ustawy podatkowej i nie ma charakteru fiskalnego - cechy wyrażającej istotę podatku. Jednakże w glosie krytycznej do tegoż wyroku B. Brzeziński opowiada się za poddaniem renty planistycznej reżimowi ordynacji podatkowej (POP 2005/3). Niemniej jeszcze w 2005 roku wojewódzkie sądy administracyjne orzekały o rencie planistycznej, odwołując się do regulacji ordynacji podatkowej ( wyrok WSA w Gdańsku z 12.10.2005 roku, sygn. akt I SA/Gd 2839/02).
Jak wynika z powyższego krótkiego podsumowania, w dacie orzekania przez SKO w 2004 roku o umorzeniu postępowania w sprawie renty planistycznej stanowisko, co do poddania tej instytucji jednemu z reżimów - k.p.a. bądź ordynacji podatkowej - nie było tak oczywiste i bezdyskusyjne, a rozpoznawanie przez organy administracji spraw w przedmiocie renty planistycznej nie mogło się obejść bez dokonywania wykładni sięgającej aż do teoretycznych rozważań o konstrukcji podatku. W tym stanie rzeczy, zdaniem Sądu, nie można uznać, iż SKO w Piotrkowie Trybunalskim wydając decyzję z dnia [...] lipca 2004 roku dopuściło się kwalifikowanej postaci naruszenia prawa.
Zarówno w orzecznictwie, jak i piśmiennictwie przyjmuje się, że niedopuszczalne jest utożsamianie każdego uchybienia z rażącym naruszeniem prawa. W rozpoznawanej sprawie, z uwagi na znaczące rozbieżności interpretacyjne istniejące w chwili wydawania badanej decyzji, zdaniem Sądu, mamy do czynienia z brakiem oczywistego charakteru naruszenia prawa, który jest warunkiem koniecznym dla uznania naruszenia prawa za rażące. Fakt, iż dokonana przez organ wykładnia została w późniejszym okresie uznana za błędną - w świetle wcześniejszych rozważań - nie może więc stanowić przesłanki stwierdzenia nieważności decyzji jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa.
Od powyższego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi skargę kasacyjną wniosło Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Łodzi podnosząc zarzuty:
1) naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a poprzez nieuprawnione uznanie, że decyzje Kolegium zapadły z naruszeniem przepisów postępowania administracyjnego polegającym na błędnej ocenie stanu prawnego sprawy a w konsekwencji na wydaniu orzeczeń naruszających art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.,
2) naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez ograniczenie się jedynie do wyrażenia w uzasadnieniu orzeczenia poglądu, iż rozbieżności interpretacyjne przepisów są wystarczającą i negatywną przesłanką uniemożliwiającą eliminację decyzji z obrotu prawnego na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., bez odniesienia się do okoliczności i poglądów przedstawionych w treści i w motywach podjęcia uchylonych decyzji,
3) naruszenia (pośrednio) art. 36 ust. 4 i art., 37 ust. 1, 3, 4 i 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez uniemożliwienie ustalenia opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości, a w efekcie zasady praworządności wyrażonej w art. 7 k.p.a. i art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.