Decyzją z dnia [...] sierpnia 2008 roku Nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Piotrkowie Trybunalskim utrzymało w mocy decyzję własną z dnia [...] maja 2008 roku Nr [...]. Organ podtrzymał stanowisko odnośnie do braku rozbieżności w orzecznictwie, co do stosowania procedury administracyjnej w dacie wydawania badanej decyzji z dnia [...] lipca 2004 roku. SKO jeszcze raz podkreśliło, iż renta planistyczna nie odpowiada definicji podatku zawartej w art. 6 Ordynacji podatkowej i w związku z tym nie można do tej opłaty stosować przepisów tej ustawy. W uzasadnieniu decyzji podniesiono, iż do rażącego naruszenia art. 37 ust. 3 w związku z ust. 4 ustawy o planowaniu doszło właśnie poprzez zastosowanie w przedmiotowej sprawie przepisów Ordynacji podatkowej w miejsce przepisów k.p.a.
Na powyższą decyzję skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi złożył S. S. domagając się uchylenia zaskarżonej decyzji oraz decyzji ją poprzedzającej.
Skarżący, zarzucił naruszenie przepisów art. 16 k.p.a. poprzez przełamanie bez usprawiedliwionej przyczyny zasady trwałości decyzji administracyjnej oraz art. 156 § 1 pkt 2 in fine k.p.a. poprzez przyjęcie, iż zastosowanie przepisów Ordynacji podatkowej w postępowaniu o nałożenie obowiązku uiszczenia renty planistycznej stanowi rażące naruszenie prawa. Skarżący ponownie odwołał się do różnej linii orzecznictwa w dacie orzekania przez SKO w 2004 roku oraz zwrócił uwagę, iż wówczas baza orzecznictwa a zwłaszcza dostęp do niej nie były tak upowszechnione, jak obecnie.
W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Piotrkowie Trybunalskim wniosło o oddalenie skargi.
Wyrokiem z dnia 23 stycznia 2009 roku, sygn. akt II SA/Łd 869/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi uchylił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia [...] sierpnia 2008 roku, Nr [...] oraz poprzedzającą ją decyzję tego organu z dnia [...] maja 2008 roku, Nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie ustalenia wysokości opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości.
W uzasadnieniu wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że istotą postępowania jest zbadanie przez Sąd legalności zaskarżonej decyzji. Należy, zatem odpowiedzieć na pytanie, czy istotnie wystąpiły przesłanki określone w art. 156 §1 pkt 2 k.p.a. uzasadniające stwierdzenie nieważności decyzji.
Stosownie do treści art. 156 § 1 pkt 2 in fine k.p.a. - zastosowanego w kontrolowanym postępowaniu - organ administracji publicznej stwierdza nieważność decyzji, która wydana została z rażącym naruszeniem prawa. Cechą rażącego naruszenia prawa jest to, że treść decyzji pozostaje w oczywistej sprzeczności z treścią przepisu przez proste ich zestawienie. Chodzi przy tym o przekroczenie prawa w sposób jasny i niedwuznaczny, gdy jasno sformułowany przepis prawa, nie wymaga wykładni bądź nie budzi ona wątpliwości. Decyzja winna, zatem być dotknięta tak ciężką wadą prawną, która nie pozwala na pozostawienie w obrocie prawnym ostatecznego już rozstrzygnięcia.