Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Paweł Tarno ( spr. ), Sędziowie NSA Jerzy Bujko, Alicja Plucińska-Filipowicz, Protokolant Krzysztof Tkacz, po rozpoznaniu w dniu 4 kwietnia 2006 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Niepublicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 stycznia 2005 r. sygn. akt I SA 1998/03 w sprawie ze skargi M. C. na postanowienie Głównego Inspektora Sanitarnego z dnia [...] lipca 2003 Nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności postanowienia administracyjnego 1 ) uchyla zaskarżony wyrok, oraz postanowienie Głównego Inspektora Sanitarnego z dnia [...] lipca 2003 r. Nr [...] a także utrzymane nim w mocy postanowienie Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Warszawie z dnia [...] kwietnia 2003 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności postanowienia w sprawie opinii sanitarnej. 2) zasądza na rzecz M. C. od Głównego Inspektora Sanitarnego kwotę 400 ( czterysta ) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 11 stycznia 2005 r., sygn. akt I SA 1998/03 oddalił skargę M. C. na postanowienie Głównego Inspektora Sanitarnego z [...] lipca 2003 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności postanowienia Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Powiecie Warszawskim Oddział Terenowy W. z [...] sierpnia 2002 r. w sprawie opinii sanitarnej o nieprzeciwstawianiu się dopuszczenia do użytkowania, w związku z ubieganiem się o wpis do rejestru Niepublicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w Warszawie przy ul. K. W uzasadnieniu Sąd stwierdził, że zgodnie z pkt 2 załącznika nr 3 do rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 21 września 1992 r. w sprawie wymagań, jakim powinny odpowiadać pod względem fachowym i sanitarnym pomieszczenia i urządzenia zakładu opieki zdrowotnej (Dz. U. z 1999 r. Nr 94, poz. 1098), jeżeli przychodnia (ośrodek zdrowia) mieści się w budynku o więcej niż jednej kondygnacji, budynek musi być wyposażony w dźwig. Nie podlega kwestii fakt, że kontrola Mazowieckiego Centrum Zdrowia Publicznego w Warszawie wykazała, iż NZOZ przy ul. K. w W. nie posiada dźwigu, a do transportu niepełnosprawnych wykorzystuje jedynie "schodołaz", a zatem nie spełnia warunków objętych wskazanym wyżej rozporządzeniem Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 21 września 1992 r. Stało się to podstawą wszczęcia z urzędu postępowania o stwierdzenie nieważności postanowienia Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Powiecie Warszawskim z dnia 28 sierpnia 2002 r. nie sprzeciwiającego się dopuszczeniu do użytkowania tego obiektu i stwierdzającego, że lokal spełnia wymagania rozporządzenia z 21 września 1992 r.
Organ administracyjny w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej, wszczyna postępowanie w nowej sprawie, w której nie orzeka co do istoty sprawy rozstrzygniętej w wadliwej decyzji, lecz orzeka jako organ kasacyjny. W swej decyzji orzeka więc wyłącznie co do nieważności decyzji, albo jej niezgodności z prawem, a nie jest władny rozstrzygać o innych kwestiach dotyczących istoty sprawy (działanie w trybie nadzoru). W niniejszej sprawie organ administracyjny dokonał oceny ustaleń faktycznych i rozpoznał sprawę merytorycznie w ramach postępowania nieważnościowego. Zasadnie przyjął, iż postanowienie z dnia 28 lutego 2002 r. dotknięte jest wadą nieważności, bowiem wydane zostało z rażącym naruszeniem prawa materialnego. Powszechnie przyjmuje się, że orzeczenie wydane zostało z rażącym naruszeniem prawa materialnego wówczas, gdy rozstrzygnięcie sprawy jest ewidentnie sprzeczne z wyrażonym i nie budzącym wątpliwości przepisem, a więc treść orzeczenia pozostaje w oczywistej sprzeczności z treścią zastosowanego w niej przepisu. Taka sytuacja zachodzi w niniejszej sprawie, bowiem orzeczenie Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego z dnia 28 sierpnia 2002 r. zawiera stwierdzenie, że lokal przychodni przy ul. K., spełnia wymogi rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 21 września 1992 r. w sprawie wymagań, jakim powinny odpowiadać pod względem fachowym i sanitarnym pomieszczenia i urządzenia zakładu opieki zdrowotnej. Wbrew twierdzeniom skarżącego organ wojewódzki przyjmując rażące naruszenie prawa wskazał, iż zastosowanie innego urządzenia niż dźwig osobowy nie spełnia wymagań rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej, bowiem nie przewiduje ono alternatywnych urządzeń do transportu pionowego, które mogą zastępować dźwigi osobowe. Za chybiony należy uznać zarzut skarżącego, iż w sprawie wystąpiły nieodwracalne skutki prawne, bo Przychodnia została wpisana do rejestru, a z personelem zawarto długoterminowe umowy, bowiem orzeczenie wydane przez organ w postępowaniu nadzorczym nie dotyczy wykreślenia obiektu z rejestru, ani nie kwestionuje słusznego interesu społecznego, jakim jest ochrona zdrowia, a jedynie ogranicza się do stwierdzenia nieważności orzeczenia administracyjnego wydanego z rażącym naruszeniem prawa materialnego. Chybiony jest również zarzut skarżącego, iż zaskarżone postanowienie skierowano do niewłaściwej osoby, bowiem do rejestru wpisany został Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej-P., do której skierowane było orzeczenie administracyjne, natomiast zgodnie ze statutem NZOZ organem tej jednostki jest właściciel, czyli M. C. oraz Kierownik Przychodni Zakładowej i osoby te reprezentują tę jednostkę na zewnątrz.