Dnia 31 lipca 2013 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Andrzej Gliniecki /spr./ sędzia NSA Paweł Miładowski sędzia del. WSA Robert Sawuła Protokolant starszy asystent Łukasz Pilip po rozpoznaniu w dniu 31 lipca 2013 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Województwa Mazowieckiego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 2 grudnia 2011 r. sygn. akt I SA/Wa 1201/11 w sprawie ze skargi Województwa Mazowieckiego na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] kwietnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie sprostowania decyzji 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od Województwa Mazowieckiego na rzecz Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego kwotę 250 (dwieście pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z dnia 2 grudnia 2011 r. sygn. akt I SA/Wa 1201/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę Województwa Mazowieckiego na postanowienie Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] kwietnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy sprostowania decyzji.
Jak wynika z akt sprawy, decyzją z dnia [...] lipca 2010 r. nr [...] Mazowiecki Wojewódzki Konserwator Zabytków pozwolił Marszałkowi Województwa Mazowieckiego w Warszawie na sprzedaż nieruchomości będącej własnością Skarbu Państwa, położonej w O. przy ul. [...] w obrębie [...], oznaczonej w ewidencji gruntów jako dz. nr 5/4, ze znajdującym się na niej budynkiem dawnego prewentorium dla dzieci gruźliczych "[...]", wpisanym do rejestru zabytków wraz z terenem otoczenia obejmującym cały teren przedmiotowej nieruchomości.
Województwo Mazowieckie wnioskiem z dnia 13 lipca 2010 r. wystąpiło o sprostowanie oczywistej pomyłki w komparycji ww. decyzji poprzez wykreślenie słów "pozwala Marszałkowi Województwa Mazowieckiego w Warszawie na sprzedaż nieruchomości będącej własnością Skarbu Państwa" i zastąpienie ich wyrażeniem "pozwala na sprzedaż nieruchomości będącej własnością Województwa Mazowieckiego".
Postanowieniem z dnia [...] października 2010 r. nr [...] Mazowiecki Wojewódzki Konserwator Zabytków, na podstawie art. 89 pkt 2, art. 91 ust. 4 pkt 4 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz.U. Nr 162, poz. 1568) oraz art. 113 § 1 k.p.a. odmówił sprostowania pomyłki w decyzji z dnia [...] lipca 2010 r. w sposób, o który wnosiło Województwo Mazowieckie. W uzasadnieniu postanowienia organ wskazał, że tego rodzaju wada nie może być wyeliminowana w drodze postanowienia o sprostowaniu, gdyż dotyczy zmiany adresata decyzji, co jest jednym z kluczowych elementów rozstrzygnięcia. Wobec odmowy sprostowania decyzji wnioskodawca, tj. Województwo Mazowieckie nie dysponuje wymaganym zezwoleniem Mazowieckiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków na sprzedaż przedmiotowej nieruchomości i powinno wystąpić o jego wydanie.
Po rozpoznaniu zażalenia Województwa Mazowieckiego, Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego postanowieniem z dnia [...] kwietnia 2011 r. nr [...] na podstawie art. 89 pkt 1 i art. 93 ust. 1 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami oraz art. 17 pkt 2 i art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 144 k.p.a. utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie z dnia [...] października 2010 r. i wskazał, że złożony w sprawie wniosek o sprostowanie oczywistej omyłki w decyzji z dnia [...] lipca 2010 r. jest w rzeczywistości wnioskiem o zmianę tej decyzji. Powołując się na orzecznictwo sądowoadministracyjne organ podał, iż oczywistą omyłką jest błąd pisarski lub rachunkowy albo jeszcze inny, dostrzegalny "na pierwszy rzut oka", ewidentny, łatwo zauważalny i nie wymagający dodatkowych zabiegów myślowych, obliczeń i ustaleń. Wadliwość decyzji polegająca na błędnym wskazaniu właściciela nieruchomości, na sprzedaż której wydawane jest pozwolenie, nie może być korygowana w trybie sprostowania oczywistej omyłki pisarskiej na podstawie art. 113 § 1 k.p.a. Merytoryczny błąd rozstrzygnięcia nie może być bowiem prostowany jako oczywista omyłka pisarska. Organ wskazał, że właściwym sposobem zmiany przedmiotowej decyzji jest zastosowanie art. 155 k.p.a.