Przepis art. 76 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnieniu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (t.j. Dz.U. z 2016r., poz. 353) przyznaje Generalnemu Dyrektorowi Ochrony Środowiska prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach - wydanych przez organy, o których mowa w art. 75 ust. 1 pkt 2-4 tej ustawy - niezależnie od tego, czy skierował wystąpienie w postępowaniu zakończonym wydaniem tej decyzji.
Organ może uwzględnić wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji, gdy naruszenie prawa przy wydaniu postanowienia, na które nie służy zażalenie, miało taki wpływ na wynik sprawy, że skutkuje nieważnością tej decyzji w rozumieniu art. 156 k.p.a.
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Arkadiusz Despot - Mładanowicz Sędziowie: sędzia NSA Anna Łuczaj (spr.) sędzia del. WSA Jerzy Bortkiewicz Protokolant: starszy inspektor sądowy Anna Połoczańska po rozpoznaniu w dniu 7 grudnia 2016 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej "E." Sp. j. z siedzibą w K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 26 listopada 2014 r. sygn. akt II SA/Ol 1068/14 w sprawie ze skargi Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] lipca 2014 r. nr [...] w przedmiocie środowiskowych uwarunkowań przedsięwzięcia oddala skargę kasacyjną
Wyrokiem z dnia 26 listopada 2014 r., sygn. akt II SA/Ol 1068/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie, po rozpoznaniu skargi Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] lipca 2014 r. nr [...] w przedmiocie środowiskowych uwarunkowań przedsięwzięcia - uchylił zaskarżoną decyzję (w pkt I wyroku), orzekł, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu (pkt II wyroku) i zasądził od SKO w [...]na rzecz skarżącego GDOŚ kwotę 200 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
W uzasadnieniu wyroku Sąd podał, że w dniu 19 sierpnia 2011 r. do Urzędu Miejskiego w S. wpłynął wniosek M. C., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą I. w W. o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla przedsięwzięcia polegającego na budowie obiektu małej elektrowni wodnej (MEW) na rzece Ł. w km 19+500 w S. wraz z niezbędną infrastrukturą.
Postanowieniem z dnia [...] lutego 2012 r. znak: [...] Burmistrz [...] orzekł na podstawie art. 63 ust. 2 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. Nr 199, poz. 1227 ze zm.), dalej: "ustawa o udostępnianiu informacji o środowisku", o braku konieczności przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko, a następnie decyzją z dnia [...] lutego 2012 r. nr [...], na zasadzie art. 84 ust. 1 stwierdził brak potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko. Decyzja ta stała się ostateczna i prawomocna.
Postanowieniem z dnia [...] sierpnia 2012 r. Burmistrz [...] przeniósł tę decyzję na spółkę "E" Sp. j. z siedzibą w K.
W dniu [...] stycznia 2013 r. GDOŚ, działając na podstawie art. 76 ust. 1 ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku, wystąpił do SKO w [...] z wnioskiem o stwierdzenie nieważności powyższej decyzji na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. Wskazał, że decyzja ta wydana została z rażącym naruszeniem § 4 rozporządzenia Wojewody Warmińsko-Mazurskiego Nr 162 z dnia 19 grudnia 2008 r. w sprawie Obszaru Chronionego Krajobrazu Doliny [...] (Dz. Urz. Woj. Warm.-Maz.
Nr 201, poz. 3154), dalej: "rozporządzenie" oraz art. 81 ust. 3 ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku. Wyjaśnił, że mała elektrownia wodna, dla której Burmistrz [...]wydał decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach planowana jest na terenie Obszaru Chronionego Krajobrazu Doliny [...] wyznaczonego rozporządzeniem. Na terenie tym, stosownie do art. 24 ustawy z dnia 16 kwietnia
2004 r. o ochronie przyrody, Wojewoda wprowadził zakazy, w szczególności w § 4 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia - zakaz realizacji przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku oraz zakazy ujęte w § 4 ust. 1 pkt 1 i 6 rozporządzenia, tj. zakaz zabijania dziko występujących zwierząt, niszczenia ich nor, legowisk, innych schronień i miejsc rozrodu oraz tarlisk, złożonej ikry, z wyjątkiem amatorskiego połowu ryb oraz wykonywania czynności związanych z racjonalną gospodarką leśną, rybacką i łowiecką, oraz zakaz dokonywania zmian stosunków wodnych, jeżeli służą innym celom niż ochrona przyrody lub zrównoważone wykorzystanie użytków rolnych i leśnych oraz racjonalna gospodarka wodna lub rybacka. GDOŚ zauważył, że zgodnie z § 4 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia wprowadzone na chronionym obszarze zakazy nie dotyczą realizacji inwestycji celu publicznego, a zgodnie z § 4 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia zakaz, o którym mowa w § 4 ust. 1 pkt 2 nie dotyczy realizacji przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, które mogą wymagać sporządzenia raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko w rozumieniu § 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko (Dz. U. Nr 257, poz. 2573 ze. zm.) po uzgodnieniu z Regionalnym Dyrektorem Ochrony Środowiska. GDOŚ podniósł, że przedmiotowe zamierzenie nie stanowi inwestycji celu publicznego w rozumieniu art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, zgodnie z którym przez inwestycję celu publicznego należy rozumieć działania o znaczeniu lokalnym (gminnym) i ponadlokalnym (powiatowym, wojewódzkim i krajowym), a także krajowym (obejmującym również inwestycje międzynarodowe i ponadregionalne), bez względu na status podmiotu podejmującego te działania oraz źródła ich finansowania, stanowiące realizacje celów, o których mowa w art. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami. Wskazał, że ustawa o gospodarce nieruchomościami zawiera zamknięty katalog listy celów publicznych, co oznacza, iż nie może zostać poszerzona w drodze wykładni, a celem publicznym może być tylko cel jednoznacznie wyrażony w art. 6 ust. 1 pkt 1-9 ustawy, lub cel określony jako publiczny w innej ustawie. Podkreślił, że mała elektrownia wodna nie korzysta z przymiotu inwestycji celu publicznego, stąd inwestycja polegająca na budowie małej elektrowni wodnej na rzece Ł. w km 19 +500 w S. nie może korzystać z odstępstwa dla inwestycji celu publicznego od zakazów ustanowionych na Obszarze Chronionego Krajobrazu Doliny [...]. Realizacja na terenie tego obszaru małej elektrowni wodnej, która jest przedsięwzięciem mogącym znacząco oddziaływać na środowisko, w myśl § 4 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia, jest możliwa jedynie po uzgodnieniu z RDOŚ w O.. GDOŚ zaznaczył, że organ ten wskazał na konieczność opracowania raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko i przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko. Stanowisko to jednak nie zostało podzielone przez Burmistrza [...], który uznał, iż przedsięwzięcie jest inwestycją celu publicznego i odstąpił od oceny oddziaływania na środowisko, a następnie wydał decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach. Stwierdził, że nieprzeprowadzenie oceny oddziaływania na środowisko uniemożliwiło ewentualne skorzystanie z odstępstwa, o którym mowa w § 4 ust. 3 rozporządzenia. Zdaniem organu tylko przeprowadzenie oceny oddziaływania na środowisko mogło wykluczyć, że realizacja przedsięwzięcia nie naruszy zakazów, o których mowa w § 4 ust. 1 pkt 1 i 6 rozporządzenia.