Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Wawrzyniak (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Tomasz Zbrojewski Sędzia del. WSA Piotr Broda po rozpoznaniu w dniu 9 grudnia 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej K. Oddział Terenowy w P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 listopada 2020 r. sygn. akt VII SA/Wa 968/20 w sprawie ze skargi K. Oddział Terenowy w P. na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] marca 2020 r. znak [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (dalej WSA) wyrokiem z dnia 5 listopada 2020 r., VII SA/Wa 968/20, oddalił skargę K. Oddział Terenowy w P. (dalej K.) na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (dalej "Minister") z dnia [...] marca 2020 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji.
Wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:
Zaskarżoną decyzją Minister na podstawie art. 158 § 1, art. 157 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (dalej k.p.a.) w zw. z art. 89 pkt 1, art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (dalej u.o.z.), po rozpoznaniu wniosku K. o stwierdzenie nieważności decyzji Wielkopolskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków (dalej WWKZ) z [...] lutego 2016 r., odmówił stwierdzenia nieważności ww. decyzji WWKZ.
K. wniósł do WSA skargę na tę decyzję, zaskarżając ją w całości.
W odpowiedzi na skargę Minister wniósł o jej oddalenie.
Zaskarżonym wyrokiem WSA oddalił skargę.
W ocenie Sądu, Minister prawidłowo wyjaśnił, dlaczego decyzja WWKZ z dnia [...] lutego 2016 r., nie jest w zarzucanej części nieważna. Odnosząc się do podnoszonego przez stronę zarzutu z art. 156 § 1 pkt. 5 k.p.a. organ, zdaniem Sądu, poprawnie stwierdził, że ta przesłanka nieważnościowa (niewykonalność decyzji) w przedmiotowej sprawie nie wystąpiła. Kwestionowana przez skarżącego ostateczna decyzja WWKZ, nakładająca na niego określone obowiązki w trybie art. 49 ust. 1 u.o.z., mogłaby w opinii Sądu zostać uznana za trwale niewykonalną wyłącznie wówczas, gdyby jej adresat był trwale pozbawiony możliwości wykonania określonych w tej decyzji obowiązków; niewykonalność taka musiałaby być następstwem przeszkód o charakterze nieusuwalnym. Zdaniem skarżącego, o technicznej niewykonalności kwestionowanej decyzji WWKZ świadczyć ma stanowisko autorów ekspertyzy technicznej budynku dworu - części parterowej (M., listopad 2018 r.), sporządzonej na zlecenie K. Z ekspertyzy tej wynika, że budynek parterowy starszej części dworu "nie kwalifikuje się do remontu". Przyczyna złego stanu obiektu zabytkowego leży w nieodpowiednich fundamentach, osadzonych w strefie osadów eolitycznych. Wymagana byłaby "ich rozbiórka i wykonanie pogłębionego fundamentowania przy zaleganiu w poziomie wód gruntowych". Natomiast jako "problematyczne" określają autorzy ekspertyzy "inne rozwiązania np. poprzez ich stopniowe podbijanie lub inne sposoby uregulowań w podłożu nośnych" (wymienione na s. 16 ekspertyzy). Słusznie więc, zdaniem Sądu, Minister uznał, że ta opinia, jako dowód w sprawie, nie przemawia za techniczną, nieusuwalną niewykonalnością kwestionowanej decyzji WWKZ, ale wynika z niej, że jej wykonanie wiąże się z bardzo dużymi trudnościami technicznymi i wysokimi kosztami wykonania nakazanych robót budowlanych. Niemniej, z ekspertyzy tej, w opinii Sądu, można wysnuć wniosek, że rozbiórka istniejących wadliwych fundamentów i wykonanie "pogłębionego fundamentowania" doprowadziłoby do wykonania decyzji WWKZ.