Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Robert Sawuła Sędziowie Sędzia NSA Anna Łuczaj (spr.) Sędzia del. WSA Małgorzata Jarecka Protokolant starszy asystent sędziego Rafał Jankowski po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 2020 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A spółki z o.o. z siedzibą w [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 26 października 2017 r. sygn. akt II SA/Gd 392/17 w sprawie ze skargi A spółki z o.o. z siedzibą w [...] na uchwałę Rady Miasta [...] z dnia [...][...] listopada 2009 r. nr [...] w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, wyrokiem z dnia 26 października 2017 r., sygn. akt II SA/Gd 392/17 oddalił skargę A. sp. z o.o. z siedzibą w [...] na uchwałę Rady Miasta [...] z dnia [...]listopada 2009 r., nr [...] w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
Powyższy wyrok zapadł w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:
A. Spółka z o.o. z siedzibą w [...] wniosła skargę na uchwałę Rady Miasta [...] z dnia [...]listopada 2009 r. nr [...] w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części dzielnicy [...] w [...], rejon [...] oraz ulic [...] i [...], w zakresie § 10 ust. 2 pkt 7. Zaskarżonej uchwale zarzucono naruszenie art. 46 w związku z art. 75 ust. 1 ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych w zw. z art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym - poprzez wprowadzenie w miejscowym planie w § 10 ust. 2 pkt 7 bezpodstawnych zapisów ograniczających lokalizowanie inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej, a ponadto jedynie w zakresie stacji bazowych telefonii komórkowej, co jest niezgodne z obowiązującymi przepisami; art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez przyjęcie zapisów miejscowego planu, które całkowicie, bez uzasadnienia dyskryminują wyłącznie przedsiębiorców telekomunikacyjnych, poprzez przyjmowanie rozwiązań, które w znaczący sposób ograniczają ich działalność. Spółka wniosła o orzeczenie niezgodności z prawem części zaskarżonej uchwały oraz o zasądzenie kosztów postępowania. Spółka podała, że jest przedsiębiorcą telekomunikacyjnym realizującym inwestycje celu publicznego z zakresu telekomunikacji publicznej tj. budowę stacji bazowych telefonii komórkowej i interes prawny w niniejszej sprawie wywodzi z art. 48 w związku z art. 75 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych, jak również z umowy najmu zawartej z właścicielem nieruchomości - działki nr [...], obręb [...], przy ul. [...] w [...]. Ponadto skarżąca wskazała, że wniosła o udzielenie pozwolenia na budowę dla inwestycji polegającej na budowie stacji bazowej na przedmiotowej nieruchomości, jednakże decyzją z dnia [...]marca 2016 r. Prezydent Miasta [...] odmówił udzielenia pozwolenia na budowę. Decyzja ta została podtrzymana przez Wojewodę [...] decyzją z dnia [...] maja 2016 r., a WSA w Gdańsku wyrokiem z dnia 21 września 2016 r., sygn.akt: II SA/Gd 362/16, oddalił skargę skarżącej Spółki. Według skarżącej ograniczenie zawarte w planie nie ma żadnego uzasadnienia, w szczególności ze względu na charakter samego terenu. Miejscowy plan dotyczy dużego obszaru, na którym znajduje się część zabudowy miejskiej z budynkami o 6 kondygnacjach, ale również pirsu, który jest miejscem zgromadzeń publicznych. Na pirsie, w pobliżu [...], na którym skarżąca zamierzała zrealizować swoją inwestycję, nie ma budynków o wysokości 6 kondygnacji/ 20 m. Podkreślono, że na tle całości zapisów planu, tak daleko idącym ograniczeniom podlegają wyłącznie przedsiębiorcy telekomunikacyjni, co uchybia art. 32 Konstytucji RP, gdyż nie ma ograniczenia do realizacji inwestycji niższych, chociażby poprzez postawienie pawilonów handlowo-usługowych.