Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Maria Czapska-Górnikiewicz Sędzia NSA Jan Paweł Tarno Sędzia del. NSA Zdzisław Kostka /spr./ Protokolant Karolina Kubik po rozpoznaniu w dniu 22 czerwca 2010 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skarg kasacyjnych Rady Miejskiej w Krynicy Zdroju oraz Gminy Krynica Zdrój od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 21 grudnia 2009 r. sygn. akt II SA/Kr 1462/09 w sprawie ze skargi Wojewody Małopolskiego na uchwałę Rady Miejskiej w Krynicy Zdroju z dnia 28 października 2005 r. nr XL/272/05 w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Miasto Krynica - Zdrój Góra Parkowa 1. odrzuca skargę kasacyjną Gminy Krynica Zdrój, 2. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Krakowie.
Zaskarżonym wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, uwzględniając skargę Wojewody Małopolskiego, stwierdził nieważność uchwały Rady Miejskiej w Krynicy-Zdroju z 28 października 2005 r. w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i orzekł, że nie może być ona wykonywana.
Uzasadniając wyrok, Sąd pierwszej instancji przedstawił stanowisko Wojewody zawarte w skardze na uchwałę, które można streścić następująco.
Przedmiotem zaskarżonej uchwały było przeznaczenie określonych w niej terenów, leżących na terenie uzdrowiska, na tor saneczkowo-bobslejowo-skeletonowy. W chwili jej podjęcia obowiązywał uchwalony 5 maja 1971 r., na podstawie art. 3 ustawy z 17 czerwca 1966 r. o uzdrowiskach i lecznictwie uzdrowiskowym Statut Uzdrowiska Krynica. Statut ten obowiązywał, mimo że w dniu 2 października 2005 r. weszła w życie ustawa z 28 lipca 2005 r. o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych, gdyż według art. 62 tej ustawy przepisy wykonawcze wydane na podstawie ustawy z 17 czerwca 1966 r. o uzdrowiskach i lecznictwie uzdrowiskowym zachowują moc do czasu wydania nowych przepisów wykonawczych na podstawie ustawy z 28 lipca 2005 r. o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych, o ile nie są z nią sprzeczne i nie dłużej niż przez sześć miesięcy od wejścia jej w życie. Teren objęty zaskarżonym planem miejscowym znajduje się w utworzonej w tym Statucie strefie uzdrowiskowej A.
Do zaskarżonego planu miejscowego miała też zastosowanie ustawa z 17 czerwca 1966 r. o uzdrowiskach i lecznictwie uzdrowiskowym, a to z uwagi na art. 61 ust. 2 ustawy z 28 lipca 2005 r. o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych, w którym stanowi się, że do postępowań w sprawach, o których mowa w art. 38 ust. 1, wszczętych, a niezakończonych przed dniem wejścia w życie tej ustawy, stosuje się przepisy dotychczasowe.
Zgodnie z art. 12 ustawy z 17 czerwca 1966 r. o uzdrowiskach i lecznictwie uzdrowiskowym oraz Statutu uzdrowiska przed uchwaleniem zaskarżonego miejscowego planu należało uzyskać decyzję Ministra Zdrowia, wydaną w uzgodnieniu z Naczelnym Lekarzem Uzdrowiska, o zgodzie na odstępstwo od ustanowionych w Statucie dla strefy uzdrowiskowej A uzdrowiska zakazów. Decyzji takiej nie uzyskano. Uzyskano natomiast uzgodnienia, o których mowa w art. 17 pkt 7 lit. i ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, co jest jednak niewystarczające, gdyż uzgodnienie dokonywane jest w trybie art. 106 k.p.a., wymagana zaś była decyzja załatwiająca sprawę co do istoty.
Z kolei stanowisko Rady Miasta Sąd pierwszej instancji przedstawił w sposób, który można streścić następująco.
Zgadzając się z zastosowaniem przy uchwaleniu zaskarżonego planu miejscowego ustawy z 17 czerwca 1966 r. o uzdrowiskach i lecznictwie uzdrowiskowym Rada Miasta twierdziła, że "decyzją", o której mowa w art. 12 tej ustawy, było rozstrzygnięcie tejże Rady o uchwaleniu miejscowego panu zagospodarowania przestrzennego, które winno być uzgodnione z Ministrem Zdrowia i Naczelnym Lekarzem Uzdrowiska. Zastrzeżono przy tym, że art. 12 powołanej ustawy nie można stosować dosłownie, gdyż Rada Miejska decyzji w rozumieniu Kodeksu postępowania administracyjnego nie podejmowała. Podniesiono też, że Statut uzdrowiska jako tak zwane czynności zastrzeżone przewidywał lokalizowanie obiektów budowlanych oraz czynności, które ze względu na ich znaczenie dla lecznictwa uzdrowiskowego wymagały uzgodnienia z Ministrem Zdrowia lub upoważnionym przez niego organem i stwierdzono, że w chwili podjęcia zaskarżonej uchwały przez "lokalizację inwestycji" należy rozumieć uchwalenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.