Dnia 21 stycznia 2020 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Miron Sędziowie: sędzia NSA Zdzisław Kostka sędzia del. WSA Kazimierz Bandarzewski (spr.) Protokolant: starszy asystent sędziego Piotr Zawadzki po rozpoznaniu w dniu 21 stycznia 2020 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Gminy Miasta Łódź od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 24 października 2017 r., sygn. akt II SA/Łd 399/17 w sprawie ze skargi "[...]" Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na uchwałę Rady Miejskiej w Łodzi z dnia 16 listopada 2016 r., nr XXXVII/971/16 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla części obszaru miasta Łodzi położonego w rejonie ulic: Spadochroniarzy, Namiotowej, Krańcowej i Biegunowej 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od Gminy Miasta Łódź na rzecz "[...]" Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 24 października 2017 r. sygn. akt II SA/Łd 399/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, po rozpoznaniu sprawy ze skargi "[...]" Spółki z o.o. z siedzibą w W. na uchwałę Rady Miejskiej w Łodzi z dnia 16 listopada 2016 r. nr XXXVII/971/16 w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla części obszaru miasta Łodzi położonej w rejonie ulic: Spadochroniarzy, Namiotowej, Krańcowej i Biegunowej, stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały w części dotyczącej terenu oznaczonego symbolem 1.ZP; (punkt 1), zaś w pozostałej części oddalił skargę (punkt 2) i zasądził od Rady Miejskiej w Łodzi na rzecz skarżącej zwrot kosztów postępowania sądowego (punkt 3).
Sąd kontrolując legalność wyżej wymienionej uchwały w pierwszej kolejności wskazał na terminowość wniesienia skargi oraz posiadanie przez skarżącą interesu prawnego legitymującego do jej złożenia wynikającego z faktu, że jest ona właścicielem działki położonej w Łodzi przy ul. [...] oznaczonej nr [...] w obrębie geodezyjnym [...], objętej zaskarżonym planem miejscowym. Działka ta znajdowała się w jednostkach planistycznych oznaczonych symbolami 1.ZP i 4.ZL. Naruszenia interesu prawnego skarżąca Spółka upatruje w tym, że ustalenia planistyczne utrudniają jej realizację zamierzeń inwestycyjnych polegających na budowie zespołów mieszkalnych jednorodzinnych wielorodzinnych, dla których wydano prawomocne decyzje o warunkach zabudowy i pozwolenia na budowę.
Przechodząc do merytorycznej kontroli zaskarżonego aktu Sąd wyjaśnił, że organy planistyczne nie są zobowiązane na żadnym etapie procesu planistycznego do uwzględnienia w treści planu zapisów decyzji o pozwoleniu na budowę czy decyzji o warunkach zabudowy. Wynikający z ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę sposób zagospodarowania terenu pozostaje w mocy i inwestor jest władny wykonywać przyznane w niej uprawnienia w okresie ważności tej decyzji. Po upływie wskazanego okresu czasu decyzja taka wygasa, a inwestor będzie musiał ubiegać się o nową decyzję o pozwoleniu na budowę na zasadach wówczas obowiązujących. Brak jest jakichkolwiek racjonalnych powodów do uwzględniania później tych decyzji w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego czy w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, ponieważ w obrocie prawnym funkcjonują one niezależnie względem siebie. Tym samym niezasadny okazał się zarzut strony skarżącej wskazujący, że ustalenia planistyczne zawarte w zaskarżonej decyzji utrudniają jej realizację inwestycji na podstawie uzyskanych decyzji ostatecznych.
W ocenie Sądu pierwszej instancji nie mógł odnieść zamierzonego skutku zarzut naruszenia art. 15 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2016 r. poz. 778, z późn. zm.) zwanej dalej w skrócie "u.p.z.p.", w związku z art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2017 r. poz. 519, z późn. zm.). Rada Miejska nie zaliczyła nieruchomości skarżącej Spółki do kategorii terenów chronionych akustycznie, nie miała więc obowiązku zakwalifikowania tego terenu pod kątem wymagań z art. 114 Prawa ochrony środowiska.