Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Włodzimierz Ryms Sędziowie Sędzia NSA Jacek Chlebny Sędzia NSA Jerzy Solarski (spr.) Protokolant Andżelika Borek po rozpoznaniu w dniu 20 lutego 2008 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej E. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 13 września 2006 r. sygn. akt III SA/Gd 223/06 w sprawie ze skargi E. S. na decyzję Wojewody P. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 13 września 2006 r. sygn. III SA/Gd 223/06 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, zwany dalej WSA lub Sądem I instancji, po rozpoznaniu sprawy ze skargi E. S. na decyzję Wojewody P. z dnia [...]. Nr [...] w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego, skargę oddalił.
Wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym: Wojewoda P. decyzją z dnia [...] utrzymał w mocy decyzję Burmistrza Miasta K. z dnia [...] o wymeldowaniu E. S. z pobytu stałego z lokalu Nr [...] przy ul. [...] w K.. Organ odwoławczy wskazał, że z wnioskiem o wymeldowanie wystąpił W. S. i organ I instancji orzekł o wymeldowaniu E. S., która to decyzja utrzymana została w mocy przez Wojewodę P.. Na skutek skargi E. S. WSA wyrokiem z dnia 28 września 2005 r. sygn. III SA/Gd 465/04 uchylił decyzję Wojewody i wskazał, że należy dokładnie i szczegółowo zbadać zgromadzony materiał dowodowy wraz z dokumentami złożonymi przez skarżącego. Po uzupełnieniu postępowania i ponownym przesłuchaniu skarżącego organ odwoławczy ustalił, że strona nie mieszka w przedmiotowym lokalu od [...] lat, a zamieszkuje w innym lokalu u osoby która się nim opiekuje. Z protokołu wynika również, że w spornym lokalu nie ma warunków do zamieszkania, gdyż brak jest toalety. Wskazując na art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. z 2001 r. Nr 87, poz. 960 ze zm./ i ewidencyjny oraz rejestracyjny charakter zameldowania oraz fakt, że E. S. nie przebywa w spornym lokalu organ odwoławczy wywiódł, że utrzymywanie meldunku stanowiłoby fikcję meldunkową. Bez znaczenia przy tym pozostaje sytuacja zdrowotna E. S. oraz powody, dla których opuścił lokal. Organ wskazał również, że w sytuacji gdy strona będzie mogła powrócić do przedmiotowego lokalu i zamieszka w nim, to będzie mogła ponownie w lokalu tym się zameldować.
W skardze E. S. wniósł o uchylenie decyzji organów obu instancji zarzucając naruszenie art. 15 ust. 2 w zw. z art. 8 ust. 1 i 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych, a także art. 7, 8 , 9, 11, 77 i 80 k.p.a. Naprowadził, że przedmiotowego lokalu nie opuścił dobrowolnie, przyczyną były ciągłe nieporozumienia z synem, który odmawiał opieki nad niepełnosprawnym skarżącym, a wniosek o wymeldowanie to forma przymusu psychicznego, co łącznie przemawia przeciwko wymeldowaniu. Nie ma bowiem dobrowolności opuszczenia lokalu a niezwłocznie po wykonaniu łazienki skarżący powróci do miejsca stałego pobytu. Odnosząc się do aktualnego miejsca pobytu skarżący stwierdził, że osoba, która się nim opiekuje wyprowadzi się do córki, co dalszy pobyt w tym lokalu uczyni niemożliwym.
W odpowiedzi na skargę Wojewoda P. wniósł o jej oddalenie.
Opisanym na wstępie wyrokiem WSA skargę oddalił i cytując przepis art. 1 ust. 2, a także art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych w brzmieniu obowiązującym w dniu wydania zaskarżonej decyzji, przy uwzględnieniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 maja 2002r. K20/01 /OTK-A 2002/3/34/ wywiódł, że o wymeldowaniu można mówić w sytuacji gdy nastąpiło opuszczenie lokalu mające charakter dobrowolny i trwały. W sprawie niesporny jest fakt, że E. S. nie zamieszkuje w przedmiotowym lokalu, co wynika z zeznań samego skarżącego. Zamieszkuje natomiast przy ul. [...] w K. z A. O., która się nim opiekuje. Jeśli chodzi o motywację przeprowadzenia się do innego lokalu, to w aktach administracyjnych brak jest jakiejkolwiek wzmianki o zmuszaniu E. S. do opuszczenia lokalu. Na okoliczność tą skarżący przez całe postępowanie w żaden sposób nie wskazywał. Zatem prawidłowe jest stanowisko, że skarżący nie został przemocą fizyczną czy psychiczną zmuszony do opuszczenia lokalu. Nie negując twierdzeń o złym stanie zdrowia i potrzebie opieki osób trzecich WSA stwierdził, że nie można powyższego utożsamiać z przymusem fizycznym czy psychicznym, którego konsekwencją było opuszczenie lokalu. Dodatkowo z zeznań skarżącego z dnia [...] wynika, że w spornym lokalu nie posiada rzeczy, a korespondencja kierowana jest na adres przy ul. [...]. Powyższe uzasadnia stanowisko, że centrum życiowym E. S. jest lokal przy ul. [...] w K., w którym skarżący mieszka od kilku lat. Sąd stwierdził również, że sprawa o wymeldowanie została wszczęta z urzędu, zaś przymiot W. S. jako strony w tym postępowaniu nie budzi żadnej wątpliwości. Zatem zaistniały ustawowe przesłanki do wymeldowania skarżącego i decyzje obu instancji są prawidłowe.