Skarga kasacyjna na decyzję SKO w przedmiocie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Rzążewska, Sędziowie NSA Eugeniusz Mzyk /spr./, Małgorzata Stahl /autor uzasadnienia/, Protokolant Agnieszka Majewska, po rozpoznaniu w dniu 21 września 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 grudnia 2004 r. sygn. akt IV SA/Wa 705/04 w sprawie ze skargi P. Sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego oddala skargę kasacyjną

Inne orzeczenia o symbolu:
6152 Lokalizacja innej inwestycji celu publicznego
Inne orzeczenia z hasłem:
Zagospodarowanie przestrzenne
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Uzasadnienie strona 1/3

Wyrokiem z dnia 10 grudnia 2004 r. sygn. akt IV SA/Wa 705/04, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu skargi P. Sp. z o.o, na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] nr [...], uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta [...] z dnia [...] nr [...], w przedmiocie odmowy ustalenia lokalizacji celu publicznego (stacji bazowej telefonii komórkowej).

W motywach wyroku Sąd Wojewódzki przyjął, że organy obydwu instancji dokonały błędnej wykładni art. 2 pkt. 5 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U Nr 80, poz.717 ze zm.), poprzez nieuznanie budowy stacji bazowej telefonii komórkowej za inwestycję celu publicznego. Stanowi to naruszenie prawa materialnego, mające wpływ na wynik sprawy. W ocenie Sądu Wojewódzkiego należało bowiem mieć na uwadze, że inwestycję celu publicznego definiuje art. 2 pkt 5 w/w ustawy, zgodnie z którym przez inwestycję tę należy rozumieć działania o znaczeniu lokalnym i ponadlokalnym, stanowiące realizację celów, o których mowa w art. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U z 2000 r. nr 46, poz. 543 ze zm.). Przepis ten w brzmieniu obowiązującym w dacie orzekania przez organ odwoławczy przewidywał szeroki katalog celów publicznych i za cel ten uznawał w pkt 1 m.in. "wydzielenie gruntów pod drogi publiczne i drogi wodne, budowę i utrzymywanie tych dróg, obiektów i urządzeń transportu publicznego, części lotniczych lotnisk oraz służących do kierowania, kontroli, nadzoru i zabezpieczenia ruchu lotniczego, w tym rejonów podejść, a także łączności publicznej i sygnalizacji". Z zestawienia tych przepisów wynika, że budowę stacji bazowej telefonii komórkowej należy uznać za budowę obiektu służącego łączności publicznej. Wiąże się to z wykładnią pojęcia "łączność publiczna", które to pojęcie nie zostało wprawdzie zdefiniowane w systemie prawa, jednakże pojęcie "łączności" odnosi się w szczególności do spraw związanych ze świadczeniem szeroko rozumianych usług telekomunikacyjnych (art. 16 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej Dz. U z 2003 r. Nr 159, poz. 1548 ze zm.). Powołana ustawa o działach administracji rządowej, w dziale łączność, obejmuje tym terminem, obok spraw telekomunikacji także sprawy poczty. Świadczenie usług w zakresie telefonii komórkowej spełnia zatem kryteria "telekomunikacji", o których mowa w art. 2 pkt 29 ustawy z dnia 21 lipca 2000 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz. U z 2000 r. Nr 73, poz. 852 ze zm.), obowiązującej w dacie orzekania przez organ odwoławczy. Z powołanej ustawy z dnia 21 lipca 2000 r. wynika, że świadczenie usług telekomunikacyjnych ma w istotnym zakresie charakter publiczny, a sieć telefonii komórkowej spełnia kryteria "publicznej sieci telefonicznej" (art. 2 pkt 20), eksploatowanej przez "operatora publicznego" (art.3 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 2 pkt 17 ustawy). Taki charakter działalności telekomunikacyjnej pozostaje, zdaniem Sądu, w związku z powszechnością świadczonych usług, tj. masowym, nieograniczonym kręgiem usługobiorców. Publicznego charakteru nie pozbawia działalności telekomunikacyjnej zarzut, że wyłącznie podmioty publiczne (np. Skarb Państwa, jednostki samorządy terytorialnego) mogą realizować inwestycje celu publicznego. Przyjęcie takiego poglądu pozostawałoby, zdaniem Sądu, w sprzeczności z treścią art. 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami, w którym dla posiadania przez inwestycję charakteru celu publicznego nie ustalono żadnych innych kryteriów prócz przedmiotowych. Tym samym Wojewódzki Sąd Administracyjny podzielił pogląd zawarty w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 lutego 2000 r., sygn. akt I S.A. 363/99, publ. LEX 55777. Wszystkie te względy uzasadniają uwzględnienie skargi oraz uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta [...] z dnia [...] nr [...], w przedmiocie odmowy ustalenia lokalizacji celu publicznego (stacji bazowej telefonii komórkowej).

Strona 1/3
Inne orzeczenia o symbolu:
6152 Lokalizacja innej inwestycji celu publicznego
Inne orzeczenia z hasłem:
Zagospodarowanie przestrzenne
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Samorządowe Kolegium Odwoławcze