Sprawa ze skargi na uchwałę Rady Miejskiej Wałbrzycha w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru ulic Bolesława Chrobrego
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Jerzy Stelmasiak Sędzia del. WSA Małgorzata Jarecka Protokolant starszy asystent sędziego Justyna Żurawska po rozpoznaniu w dniu 24 lipca 2018 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Gminy W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 22 listopada 2017 r. sygn. akt II SA/Wr 663/17 w sprawie ze skargi Wojewody Dolnośląskiego na uchwałę Rady Miejskiej Wałbrzycha z dnia 19 lutego 2015 r. nr IV /43/2015 w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru ulic Bolesława Chrobrego - Kolejowej w Wałbrzychu w zakresie § 3 pkt 1 i 2, § 5 pkt 3, § 8 pkt 2 lit. a oraz lit. b we fragmencie: "U", § 8 pkt 3 lit. a oraz lit. b we fragmencie: "U", § 9 pkt 2 lit. a i b, § 13, § 14, § 15, § 16, § 17 uchwały, a także rysunku planu w zakresie terenów oznaczonych symbolami 1.MW/U, 2.MW/U, 3.MW/U, 4.MW/U, 5.MW/U, 1.U, 2.U, 3.U, 4.U oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie strona 1/7

Wyrokiem z dnia 22 listopada 2017 r. sygn. akt II SA/Wr 663/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, w sprawie ze skargi Wojewody Dolnośląskiego na uchwałę Rady Miejskiej Wałbrzycha z dnia 19 lutego 2015 r. nr IV/43/2015 w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru ulic Bolesława Chrobrego-Kolejowej w Wałbrzychu w zakresie § 3 pkt 1 i 2, § 5 pkt 3, § 8 pkt 2 lit. a oraz lit. b we fragmencie: "U", § 8 pkt 3 lit. a oraz lit. b we fragmencie: "U", § 9 pkt 2 lit. a i b, § 13, § 14, § 15, § 16, § 17 uchwały, a także rysunku planu w zakresie terenów oznaczonych symbolami 1.MW/U, 2.MW/U, 3.MW/U, 4.MW/U, 5.MW/U, 1.U, 2.U, 3.U, 4.U w pkt I. stwierdził nieważność § 9 pkt 2 lit. a zaskarżonej uchwały, w pkt II. oddalił skargę w pozostałej części w zakresie nieobjętym wyrokiem z dnia 19 sierpnia 2015 r. sygn. akt II SA/Wr 384/15 oraz w pkt III. zasądził od Gminy Miejskiej [...] na rzecz strony skarżącej kwotę 480 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Wyrok ten został wydany w następującym, wskazanym przez Sąd pierwszej instancji, stanie sprawy:

Wyrokiem z dnia 19 sierpnia 2015 r. sygn. akt II SA/Wr 384/15 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uwzględniając częściowo skargę organu nadzoru na fragmenty zaskarżonej uchwały stwierdził nieważność § 13 pkt 1 lit. b tiret trzecie, § 14 pkt 1 lit. b tiret trzecie, § 15 pkt 1 lit. b tiret trzecie, § 16 pkt 1 lit. b tiret trzecie, § 17 pkt 1 lit. b tiret trzecie i § 18 pkt 1 lit. b tiret czwarte planu miejscowego (pkt ), a w pozostałej części skargę oddalił (pkt II). Jak wynika z treści skargi, ta pozostała część obejmuje § 3 pkt 1 i 2, § 5 pkt 3, § 8 pkt 2 lit. a oraz lit. b we fragmencie "U", § 8 pkt 3 lit. a oraz lit. b we fragmencie "U", § 9 pkt 2 lit. a i b, § 13, § 14, § 16 i § 17, a ponadto rysunek planu w zakresie terenów oznaczonych symbolami 1. MW/U, 2. MW/U, 3. MW/U, 4. MW/U, 5. MW/U, 1.U, 2.U, 3.U i 4.U, Według treści żądania i uzasadnienia skargi, uchwała w tej części podjęta została z istotnym naruszeniem art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2012 r., poz. 647) w zw. z art. 12a ust. 2 ustawy o drogach publicznych (Dz.U. z 2013 r., poz. 260 - brzmienie obowiązujące na dzień podjęcia uchwały).

Wyrokiem z dnia 7 lipca 2017 r. sygn. akt II OSK 2828/15 Naczelny Sąd Administracyjny uchylił powyższy wyrok w punkcie II i przekazał sprawę Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. Sąd ten nie orzekł w zakresie żądanych przez pełnomocnika skarżącego kosztów postępowania kasacyjnego i pominął tę kwestię w uzasadnieniu, zaś pełnomocnik nie wniósł o uzupełnienie wyroku co do zwrotu kosztów.

W uzasadnieniu wyroku Naczelny Sąd Administracyjny przedstawił następują wiążącą (art. 190 p.p.s.a.) wykładnię prawa: "Zasadne są przede wszystkim zarzuty dokonania przez Sąd I instancji błędnej wykładni art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w związku z art. 12a ust. 2 ustawy o drogach publicznych. Przepis art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 lipca 2014r. stanowi, iż w planie miejscowym określa się obowiązkowo m.in. minimalną liczbę miejsc do parkowania w tym miejsca przeznaczone na parkowanie pojazdów zaopatrzonych w kartę parkingową i sposób ich realizacji. (...) Zgodnie z brzmieniem art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym sprzed nowelizacji, w planie miejscowym określało się jedynie obowiązkowo minimalną liczbę miejsc do parkowania i sposób ich realizacji. (...) Z wykładni językowej art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wynika, że skoro organ planistyczny ma obowiązek określić minimalną liczbę miejsc do parkowania i "w tym" miejsca przeznaczone na parkowanie pojazdów zaopatrzonych w kartę parkingową, to nie jest wystarczające samo dopuszczenie w planie możliwości realizacji takich miejsc, lecz konieczne jest określenie w planie również minimalnej "liczby tych miejsc (podanie wskaźników pozwalających na jej ustalenie)".

Strona 1/7