Zarówno organy architektoniczno-budowlane orzekające w postępowaniu o wydanie pozwolenia na budowę, jak i wojewódzki sąd administracyjny nie mogły badać prawidłowości zawartej umowy cywilnej - bezpłatnego użyczenia gruntu miejskiego albowiem jedynym uprawnionym organem do ewentualnego skutecznego jej podważenia jest sąd powszechny. Umowa cywilna nie może być kwestionowana w ramach postępowania administracyjnego. Również Naczelny Sąd Administracyjny nie może dokonywać oceny prawidłowości zawarcia umowy użyczenia oraz prawidłowości czynności towarzyszących zawarciu tej umowy.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Katarzyny B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 28 września 2004 r. II SA/Lu 1558/03 w sprawie ze skargi Katarzyny B. na decyzję Wojewody L. z dnia 3 listopada 2003 r. (...) w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego - oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 28 września 2004 r. II SA/Lu 1558/03 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę Katarzyny B. na decyzję Wojewody L. z dnia 3 listopada 2003 r. (...) w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i pozwolenia na budowę.
Wyrok ten wydano w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:
Decyzją z dnia 3 listopada 2003 r. Wojewoda L. utrzymał w mocy decyzję Prezydenta Miasta L. z dnia 20 sierpnia 2003 r. zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą Towarzystwu Budownictwa Społecznego "N.-D." Spółce z o.o. w L. pozwolenia na budowę parkingu na 5 stanowisk postojowych oraz przełożenia kabli energetycznych: oświetleniowego i zasilającego na działce o numerze ewidencyjnym 5/18 położonej w L. przy ul. G. 11. Uzasadniając tę decyzję wskazano, że wniosek o udzielenia pozwolenia na budowę wpłynął w terminie ważności decyzji o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu, zaś inwestor wykazał się prawem dysponowania nieruchomością na cele budowlane, składając odpis umowy użyczenia zawartej z Gminą L. będącą właścicielem działki nr 5 /18. Wyjaśniono więc, że decyzja o pozwoleniu na budowę nie narusza art. 32 ust. 4 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /t.j. Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./. Ponadto podniesiono, iż parking zaprojektowano w odległościach spełniających wymagania określone w par. 19 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie /Dz.U. nr 75 poz. 690 ze zm./. Odległości projektowanego parkingu od najbliższego budynku mieszkalnego znajdującego się na działce nr 7/6 wynosi 24 m. Ustosunkowując się do zarzutów odwołania zaznaczono, iż budowa śmietnika nie wymagała uzyskania pozwolenia na budowę lecz jedynie zgłoszenia co też inwestor uczynił a uprawniony organ nie wniósł sprzeciwu w terminie określonym w art. 30 ust. 5 ustawy Prawo budowlane. Również zarzuty dotyczące zmiany granic między działkami nr 5/8 i 7/4 uznał organ drugiej instancji za nieuzasadnione i nie mające wpływy na postępowanie o udzielenie pozwolenia na budowę. Generalnie organ odwoławczy uznał, że zakwestionowana decyzja nie narusza art. 5 Prawa budowlanego a w szczególności nie narusza uzasadnionych interesów osób trzecich Natomiast wobec spełnienia przez inwestora wymagań z art. 34 i 35 ustawy - Prawo budowlane organ I instancji nie mógł odmówić wydania decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę.
Od tej decyzji Wojewody L. skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie - Ośrodek Zamiejscowy w Lublinie wniosła Katarzyna B. i zarzuciła jej naruszenie prawa materialnego w tym art. 32 ust. 4 pkt 2 i art. 34 ust. 3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane z powodu nie wykazania przez inwestora w toku postępowania prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane oraz posłużenie się zarówno przez inwestora, jak i organy administracji niezgodnymi ze stanem faktycznym danymi z ewidencji gruntów co do usytuowania parkingu jedynie na działce nr 5/18. Zarzucono ponadto naruszenie przepisów postępowania przez uchylanie się od ustalenia prawidłowego stanu faktycznego sprawy, spowodowane odmową wyjaśnienia faktycznego usytuowania inwestycji nie tylko na działce nr 5/18, ale również na działce nr 7/4. W motywach skargi dodatkowo podniesiono, że użyczenie gruntów miejskich na czas dłuższy niż trzy lata wymaga zgody Rady Miejskiej wyrażonej w formie uchwały, oraz że inwestor samowolnie rozpoczął budowę śmietnika na cudzym gruncie, nie dysponując wtedy jeszcze umową użyczenia.