Od powyższego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skargę kasacyjną wniosła Rada Miejska w Łazach, podnosząc zarzuty naruszenia prawa materialnego poprzez błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie:
1) art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez uznanie, że obniżenie stawki opłaty planistycznej z pominięciem procedury wskazanej w art. 17 tej ustawy stanowi istotne naruszenie prawa skutkujące koniecznością stwierdzenia nieważności przedmiotowej uchwały,
2) art. 27 w zw. z art. 17 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez uznanie, że zmiana planu miejscowego polegająca na zmniejszeniu stawki planistycznej wymaga przeprowadzenia procedury określonej w art. 17 tej ustawy,
3) art. 5 ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych poprzez uznanie, że niedopuszczalne było nadanie przedmiotowej uchwale mocy wstecznej.
Zdaniem Rady, przy sporządzaniu planu nie doszło do istotnego naruszenia trybu jego sporządzania. Zawiadomienie o przystąpieniu do sporządzania planu było całkowicie zbędne, gdyż zmiana planu nie godziła w interesy jego adresatów, to jest właścicieli nieruchomości. Nie zostało, zdaniem Rady, udowodnione, że poprzednia prognoza skutków finansowych uchwalenia planu zdezaktualizowała się. Gmina, w ocenie Rady ma swobodę w ustalania opłaty planistycznej, a projekt nie wymagał wyłożenia, publicznej dyskusji, zapewnienia możliwości zgłaszania uwag i ich rozpatrywania, gdyż trudno oczekiwać, że właściciele nieruchomości będą sprzeciwiać się zmniejszeniu ich obciążeń fiskalnych.
Rada Miejska podniosła również, że wbrew twierdzeniom Sądu dopuszczalne jest nadanie uchwale mocy wstecznej.
W odpowiedzi na skargę kasacyjną Wojewoda Śląski wniósł o jej oddalenie, podzielając stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego zaprezentowane w zaskarżonym wyroku.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Skarga kasacyjna wniesiona przez Radę Miejską w Łazach nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 87 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są na obszarze działania organów, które je ustanowiły, akty prawa miejscowego. Z kolei z art. 94 zdanie drugie Konstytucji wynika, że zasady i tryb wydawania aktów prawa miejscowego określa ustawa.
Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z art. 14 ust. 8 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) jest aktem prawa miejscowego. Zasady i tryb uchwalania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego zostały określone w tej ustawie. Rada Gminy uchwalająca miejscowy plan jest lokalnym prawodawcą. W stanowieniu prawa zarówno na poziomie ogólnokrajowym jak i na poziomie lokalnym istotna jest nie tylko treść tego prawa, ale również tryb jego stanowienia. Tryb stanowienia jest jedną z gwarancji poprawności tworzenia przepisów prawa.
O ważności trybu stanowienia prawa świadczy fakt, iż mowa jest o nim w przytoczonym wyżej art. 94 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.