Sprawa ze skargi na uchwałę Rady Miejskiej w Łazach w przedmiocie zmiany uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego
Uzasadnienie strona 3/7

Zdaniem Sądu niezasadny jest zarzut Rady co do braku legitymacji Wojewody do wniesienia skargi. Błędne jest bowiem stanowisko Rady, iż organem właściwym dla oceny legalności podjętej uchwały jest regionalna izba obrachunkowa. Właściwość rzeczowa regionalnych izb obrachunkowych obejmuje uchwały i zarządzenia, podejmowane przez organy jednostek samorządu terytorialnego, w sprawach wymienionych w art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 7 października 1992 roku o regionalnych izbach obrachunkowych (tekst jedn. Dz. U z 2001 r. Nr 55, poz. 577, ze zm.). Skarżona uchwała została podjęta w przedmiocie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i bez znaczenia jest fakt podjęcia jej tylko w zakresie "opłaty planistycznej".

Zdaniem Sądu z regulacji przepisu art. 86 ustawy o samorządzie gminnym wynika, że wojewoda jest organem nadzoru we wszystkich sprawach, które nie należą do kompetencji Prezesa Rady Ministrów ani do regionalnej izby obrachunkowej. Domniemanie kompetencji wojewody powoduje, że pojęcia "spraw finansowych", o których mowa w art. 171 ust. 2 Konstytucji RP oraz w art. 86 ustawy o samorządzie gminnym, nie można interpretować rozszerzająco. W innym przypadku, każde zadanie z zakresu kompetencji samorządu gminnego, którego realizacja rodzić będzie skutki finansowe, należałoby zaliczać do "spraw finansowych". Z tego względu ustawodawca konstruuje katalog spraw należących do właściwości rzeczowej regionalnej izby obrachunkowej, określając w art. 11 ust. 1 pkt 1-6 ww. ustawy o regionalnych izbach obrachunkowych przedmiot tych uchwał i zarządzeń podejmowanych przez organy samorządu terytorialnego. W ocenie Sądu, mylny jest pogląd przyznający opłacie planistycznej cechy podatku w rozumieniu ustawy Ordynacja podatkowa, a właściwość wojewody w zakresie uchwał dotyczących planów zagospodarowania przestrzennego, w tym także ich zmiany nie budzi żadnych wątpliwości.

Sąd wskazał, że zgodnie art. 27 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym zmiana planu miejscowego następuje w takim trybie, w jakim jest on uchwalany. Zatem do każdej zmiany planu, także takiej, która dotyczy tylko zmiany wysokości stawki opłaty planistycznej, ma zastosowanie procedura ustalona w art. 17 tej ustawy. Zdaniem Sądu, nie można uznać, że do zmiany planu polegającej na zmianie stawki renty planistycznej nie jest wymagane przeprowadzenie całej procedury planistycznej. Nie do przyjęcia jest sytuacja, iż nie realizuje się przy podejmowaniu uchwały w przedmiocie zmiany wysokości stawek opłaty planistycznej przynajmniej niektórych elementów procedury, w tym w szczególności nie zawiadamia się o przystąpieniu do sporządzania zmiany planu. Zdaniem Sądu, nie można zgodzić się z poglądem, że zawiadomienie było zbędne ponieważ zmiana nie godziła w interesy ewentualnych właścicieli nieruchomości, i że trudno oczekiwać, aby w razie zmniejszenia stawki renty planistycznej właściciele składali wnioski do planu, w których sprzeciwialiby się takiemu postępowaniu. Tego rodzaju argument nie może być uznany za zgodne z prawem usprawiedliwienie dla pominięcia tego etapu procedury chociażby dlatego, że opłata planistyczna nie tylko obciąża sprzedających nieruchomości w odniesieniu do których nastąpił wzrost ich wartości, ale także obniża wpływy gminy. Zatem nie można uznać, iż mandat jaki otrzymali radni w wyborach samorządowych upoważnia ich do zmiany tych dochodów z korzyścią dla nielicznych zapewne właścicieli nieruchomości, a ze szkodą dla pozostałych mieszkańców gminy. Ustawa z dnia

Strona 3/7