W odpowiedzi na skargę Rada Miejska w Łazach wniosła o odrzucenie skargi jako niedopuszczalnej, ewentualnie o jej oddalenie jako bezzasadnej.
Zdaniem Rady, uchwała została podjęta wyłącznie w przedmiocie stawki renty planistycznej, czyli w zakresie podatków i opłat i jako taka podlegać winna właściwości regionalnej izby obrachunkowej, a nie Wojewodzie, który nie posiada w tym zakresie legitymacji do jej zaskarżenia.
Nadto, zdaniem Rady, o ile doszło do naruszenia prawa, to nie było ono istotne na tyle, aby mogło prowadzić do nieważności przedmiotowej uchwały. Pogląd organu nadzoru, co do tego, że zmiana stawki renty planistycznej wymaga przeprowadzenia całej procedury planistycznej przewidzianej w art. 17 ustawy, jest w ocenie Rady, błędny. Zmiana planu w zakresie obniżenia stawki renty planistycznej nie powoduje zmiany ustaleń planistycznych, a tylko takie zmiany byłyby zmianami istotnymi i wymagałyby zastosowania pełnej procedury planistycznej w całości z uwagi na to, że zmiana ta nie nakłada na obywateli dodatkowych obowiązków. Przeprowadzona zmiana nie miała charakteru istotnego. Brak było więc konieczności przeprowadzania czynności procedury planistycznej, o jakich mowa w art. 17 pkt. 1, 3, 4, 5, 6, 7 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
Odnosząc się do zarzutu skargi w zakresie nadania przedmiotowej uchwale mocy wstecznej Rada wskazała, iż bezspornym jest, że uchwała działała na korzyść obywateli zmniejszając ich obciążenia fiskalne. Na dowód słuszności swoich wywodów przywoływała orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego i podkreśliła, iż w stanowisku Trybunału odnaleźć można także pogląd dopuszczający moc wsteczną przepisów stanowionego prawa w przypadku, gdy nie pogarszają one sytuacji prawnej adresatów normy prawnej.
Wyrokiem z dnia 16 listopada 2009 roku, Nr II SA/Wa 283/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach po rozpoznaniu skargi Wojewody Śląskiego stwierdził nieważność uchwały Rady Miejskiej w Łazach z dnia 10 października 2008 roku,
Nr XIX/169/08 w przedmiocie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
W uzasadnieniu wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że zgodnie z art. 14 ust. 8 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym plan miejscowy jest aktem prawa miejscowego. Tryb sporządzania i uchwalania planu został natomiast szczegółowo uregulowany w art. 17 powołanej ustawy. W myśl art. 27 ustawy, stosowanie określonej w art. 17 powołanej ustawy procedury dotyczy również uchwalania zmian obowiązującego już planu zagospodarowania przestrzennego. Stanowi on bowiem, że zmiana studium lub planu miejscowego następuje w takim trybie, w jakim są one uchwalane.
Art. 27 ustawy ma istotne znaczenie przede wszystkim ze względu na to, że zarówno przy uchwalaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jak i przy jego zmianie, zagwarantowane jest zainteresowanym osobom prawo przedstawiania i obrony swoich interesów, m. in. poprzez wnoszenie wniosków i uwag do projektu planu (projektu zmian planu) - art. 17 pkt 1 i 11 ustawy. Uchwalenie bądź zmiana planu zagospodarowania przestrzennego pociąga bowiem za sobą konsekwencje nie tylko w sferze prawa własności, ale również w sferze praw i obowiązków, w tym także obciążeń i ewentualnych korzyści finansowych.