Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Paweł Miładowski Sędziowie Sędzia NSA Maciej Dybowski Sędzia del. WSA Tomasz Świstak (spr.) po rozpoznaniu w dniu 16 lipca 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. Sp. z o.o. w C. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 15 października 2019 r., sygn. akt III SA/Gl 527/19 w sprawie ze skargi A. Sp. z o.o. w C. na decyzję [...] Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w K. z dnia [...] marca 2019 r., nr [...] w przedmiocie nadzoru sanitarnego oddala skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z 15 października 2019 r., sygn. akt III SA/Gl 527/19, po rozpoznaniu skargi A. Sp. z o.o. w C. (dalej: Skarżąca) na decyzję [...] Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w K. z [...] marca 2019 r., nr [...], w przedmiocie nadzoru sanitarnego, uchylił zaskarżoną decyzję.
Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.
W dniu [...] grudnia 2018 r. Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w C. przeprowadził w C. w markecie należącym do Skarżącej kontrolę oceny realizacji ogólnych wymogów w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy, w której wyniku stwierdzono, że pracodawca nie zapewnił pracownikom na stanowiskach pracy, ze względu na wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy, obuwia roboczego, a pracownicy w czasie kontroli pracowali we własnym obuwiu niedostosowanym do wymogów bezpieczeństwa.
W konsekwencji organ decyzją z [...] stycznia 2019 r., nr [...], zobowiązał Skarżącą do zapewnienia pracownikom na stanowiskach pracy obuwia roboczego, zgodnie z wymaganiami pracy w markecie.
Po rozpatrzeniu odwołania [...] Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w K. decyzją z [...] marca 2019 r., nr [...], utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu organ wskazał, że w toku postępowania dokonano oceny kart ryzyka zawodowego, w których pracodawca dokonał identyfikacji zagrożeń fizycznych, chemicznych, biologicznych i psychofizycznych, analizy wypadkowości, możliwości powstania chorób zawodowych w odniesieniu do bliskiego otoczenia oraz środowisko pracy a wynikających z wymogów ochrony środowiska zewnętrznego. Na podstawie dokumentacji oraz charakteru pracy organ uznał, że stosowanie przez pracowników obuwia własnego jest nieodpowiednie. Organ zaznaczył przy tym, że nie było potrzeby dokonania własnej analizy, gdyż art. 2377 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r., poz. 917, dalej: K.p.) stanowi samodzielną normę prawną, na mocy której organ uprawniony nakłada na pracodawcę obowiązek stosowania obuwia roboczego na danym stanowisku pracy.
W ocenie organu II instancji nakaz zawarty w zaskarżonej decyzji został sformułowany w sposób jasny i czytelny, została podana podstawa prawna, a wykonanie decyzji jest możliwe.
Skargę na powyższą decyzję w terminie prawem przewidzianym wywiodła A. Sp. z o.o. w C. zarzucając, że utrzymany zaskarżoną decyzją nakaz nie jest dostatecznie sprecyzowany, gdyż operuje niedookreślonym pojęciem "obuwie robocze zgodnie z wymaganiami", niezgodnym z nomenklaturą stosowaną w Polskich Normach, do których odwołuje się Kodeks pracy.
Przywołanym na wstępie wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach orzekając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm. dalej "P.p.s.a.") uchylił zaskarżoną decyzję.
Sąd I instancji wskazał, iż zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem przepisów postępowania w postaci art. 107 § 1 i § 3, art. 7, art. 8, art. 77 § 1 i art. 80 K.p.a. oraz przepisu prawa materialnego w postaci art. 2377 § 1 pkt 2 K.p.