Dnia 28 października 2015 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Marzenna Linska-Wawrzon sędzia NSA Zdzisław Kostka sędzia del. WSA Teresa Zyglewska /spr./ . po rozpoznaniu w dniu 28 października 2015 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Miasta i Gminy Skała od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 7 listopada 2013 r. sygn. akt II SA/Kr 490/13 w sprawie ze skarg Z. W., T. W., S. W., R. W. i W. W. na uchwałę Rady Miejskiej w Skale z dnia 24 stycznia 2007 r. nr IV/21/07 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Krakowie do ponownego rozpoznania, 2. zasądza od Z. W., T. W., S. W., R. W. i W. W. solidarnie na rzecz Miasta i Gminy Skała kwotę 330 (trzysta trzydzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, po rozpoznaniu sprawy ze skarg Z. W., T. W., S. W., R. W. i W. W., stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały Rady Miejskiej w Skale z dnia 24 stycznia 2007 r. nr IV/21/07 w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego sołectw: Barbarka, Gołyszyn, Minoga, Nowa Wieś, Poręba Laskowska, Przybysławice, Rzepin, Sobiesęki, Stoki, Szczodrkowice, Zamłynie.
W powołanym wyroku przyjęto następujący stan faktyczny.
Rada Miejska w Skale w dniu 24 stycznia 2007 roku podjęła uchwałę nr IV/21/07 w sprawie przyjęcia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego sołectw: Barbarka, Gołyszyn, Minoga, Nowa Wieś, Poręba Laskowska, Przybysławice, Rzeplin, Sobiesęki, Stoki, Szczodrkowice, Zamłynie.
Trzy oddzielne skargi na powołaną uchwałę, poprzedzając je bezskutecznymi wezwaniami do usunięcia naruszenia prawa, wnieśli Z. W., T. W. i S. W. oraz R. W. i W. W. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie postanowieniem z dnia 12 lipca 2013 r. połączył przedmiotowe sprawy do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia.
Skarżący zarzucili zaskarżonej uchwale naruszenie:
1. art. 1 ust. 2 pkt 1-5 i 7 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez niewłaściwe ich zastosowanie polegające na tym, że zaskarżona uchwała nie zawiera ustaleń zgodnych z postanowieniami tych przepisów, czym uniemożliwia korzystanie z prawa własności;
2. art. 15 ust. 2 pkt 5 i 11 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez brak zawarcia w planie miejscowym odpowiednich regulacji dotyczących wymagań wynikających z potrzeb kształtowania przestrzeni publicznych, a także sposobu i terminu tymczasowego zagospodarowania, urządzania i użytkowania terenów;
3. art. 15 ust. 2 pkt 12 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez nieokreślenie w planie miejscowym stawki procentowej, na podstawie której ustala się opłatę, o której mowa w art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym;
4. art. 6 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez niewłaściwe jego zastosowanie polegające na tym, że zaskarżona uchwała nie zawiera ustaleń zgodnych z postanowieniami przedmiotowego przepisu, czym uniemożliwia korzystanie z prawa własności;
5. art. 140 Kodeksu cywilnego polegającego na nieuprawnionym ograniczeniu właścicieli w możliwości korzystania ze swoich nieruchomości.
Podnosząc powyższe zarzuty, skarżący wnieśli o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w całości.
W uzasadnieniu skarg skarżący podnieśli m.in., że uchwała Rady Miejskiej w Skale w sprawie uchwalenia planu miejscowego nie określa stawek procentowych, na podstawie których ustala się opłatę z tytułu wzrostu wartości nieruchomości z powodu uchwalenia planu lub jego zmiany. Tymczasem, jest to obligatoryjny element każdej uchwały w sprawie uchwalenia planu miejscowego, a jego brak skutkuje nieważnością podjętej uchwały.
Ponadto, w ocenie skarżących, zaskarżona uchwała nie zawiera istotnego elementu, jakim są szczegółowe zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości objętych planem miejscowym. W treści planu miejscowego, w zakresie poszczególnych terenów wyznaczonych w planie, wskazano jedynie minimalne wielkości nowych działek budowlanych w przypadkach dokonywanych podziałów geodezyjnych. Równocześnie nie wskazano w uchwale innych zasad i warunków scalenia i podziałów, takich jak minimalne lub maksymalne szerokości frontów działek, a także określenie kąta położenia granic działek w stosunku do pasa drogowego. Tymczasem taki obowiązek wynika jednoznacznie z treści § 4 pkt 8 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.