4. Powtórzenie i modyfikacja zapisem § 8 ust. 1 pkt 4 zaskarżonej uchwały przepisów ustawowych - art. 36 ustawy z dnia 23.07.2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz.U. Nr 162, poz. 1568; ze zm.) z naruszeniem § 137 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20.06.2002 r. w sprawie zasad techniki prawodawczej (Dz.U. Nr 100, poz. 908), oraz wykroczenie poza przyznane radzie gminy kompetencje do określenia w planie miejscowym zasad ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej. Wojewoda wskazał, że możliwość ustalania w planie miejscowym działań wymagających uzgodnienia bądź uzyskania pozwolenia właściwego konserwatora zabytków w ramach strefy ochrony konserwatorskiej nie zostało uregulowane w ustawie o ochronie zabytków (...). Wobec czego za niedopuszczalne uznać należy nakładanie przez radę gminy dodatkowych, poza ustawowymi sytuacji, w których wymagane jest pozwolenie lub współdziałanie organu nadzoru konserwatorskiego. W konsekwencji, za wadliwe pod względem prawnym należy, zdaniem wojewody uznać nie tylko te ustalenia planu miejscowego, które naruszają konkretne przepisy prawa, ale także te, które są wynikiem nadużycia uprawnień przysługujących gminie. Powyższe, w ocenie wojewody stanowi naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego i właściwości organów gminy w tym zakresie.
5. Wprowadzenie zaskarżoną uchwałą zakazu podziału terenu Wyspy św. Barbary (jednostka planistyczna 121.ZU) na działki i ich sprzedaży bez umocowania w obowiązujących przepisach prawa, a wbrew konstytucyjnym zasadom ochrony prawa własności i z przekroczeniem zakresu władztwa planistycznego gminy wynikającego z art. 4 ust. 1 u.p.z.p., co zdaniem Wojewody narusza zasady sporządzania planu miejscowego.
6. Dopuszczenie zapisami zaskarżonej uchwały (§ 50 ust. 4 pkt 3 uchwały) do niezgodnej z przepisami prawa zmiany przebiegu linii rozgraniczających tereny o różnym przeznaczeniu i różnych zasadach zagospodarowania, oraz do niezgodności pomiędzy poszczególnymi zapisami uchwały. Wojewoda wyjaśnił, że powyższe naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego dotyczy jednostki planistycznej 124.US, na którym to terenie dopuszczono przesunięcie linii rozgraniczającej tereny komunikacji publicznej i tereny zabudowy usługowej w kierunku wschodnim, pomimo że od strony ul. M. teren ten wyznaczono na rysunku planu linią rozgraniczającą ściśle określoną, która zgodnie z definicją przyjętą w § 2 ust. 1 pkt 8 zaskarżonej uchwały nie podlega zmianom.
W odpowiedzi na skargę pełnomocnik organu odnosząc się do poszczególnych zarzutów skargi wskazał, że:
1. Przesunięcie granic projektu planu miejscowego jest skutkiem znacznej rozbieżności skali załączników graficznych (do uchwały intencyjnej - skala 1: 5000 i do uchwały zaskarżonej - skala 1: 1000), a tym samym zróżnicowania szczegółowości map oraz zróżnicowania grubości i rodzaju zastosowanych linii. Powierzchnia powstałej nieścisłości stanowi jedynie 0,06% całkowitej powierzchni obszaru objętego planem, nie może więc być podstawą do stwierdzenia nieważności całego planu miejscowego.