Sprawa ze skargi kasacyjnej B. D. od wyroku WSA w Krakowie w sprawie ze skargi B. D. na § 6 pkt 2 i pkt 4, § 3 pkt 1, § 8 pkt 1 ppkt 2, 3, 6, § 2 pkt 9 uchwały Rady Miasta Krakowa nr CXV/1547/10 w przedmiocie utworzenia parku kulturowego pod nazwą Park Kulturowy Stare Miasto
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Łuczaj Sędziowie: Sędzia NSA Barbara Adamiak (spr.) Sędzia del. WSA Paweł Groński Protokolant: asystent sędziego Agnieszka Chorab po rozpoznaniu w dniu 27 października 2015r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej B. D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 24 października 2013 r. sygn. akt III SA/Kr 178/13 w sprawie ze skargi B. D. na § 6 pkt 2 i pkt 4, § 3 pkt 1, § 8 pkt 1 ppkt 2, 3, 6, § 2 pkt 9 uchwały Rady Miasta Krakowa z dnia 3 listopada 2010 r. nr CXV/1547/10 w przedmiocie utworzenia parku kulturowego pod nazwą Park Kulturowy Stare Miasto 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od B. D. na rzecz Miasta Krakowa kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie strona 1/6

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z 24 października 2013 r. sygn. akt III SA/Kr 178/13, po rozpoznaniu sprawy ze skargi B. D. na § 6 pkt 2 i pkt 4, § 3 pkt 1, § 8 pkt 1 ppkt 2, 3, 6, § 2 pkt 9 uchwały Rady Miasta Krakowa z 3 listopada 2010 r. nr CXV/1547/10 w przedmiocie utworzenia parku kulturowego pod nazwą Park Kulturowy Stare Miasta, skargę oddalił.

Wyrok zapadł w następującym stanie sprawy.

Rada Miasta Krakowa w dniu 3 listopada 2010 r. podjęła uchwałę nr CXV/1547/10 w sprawie utworzenia parku kulturowego pod nazwą Park Kulturowy Stare Miasto.

B. D. zaskarżyła uchwałę w zakresie zapisów: § 6 pkt 2 i pkt 4 w związku z § 3 pkt 1 oraz § 8 pkt 1 ppkt 2, 3, 6 w związku z § 3 pkt 1 w związku z § 2 pkt 9 oraz § 3 pkt 1 oraz § 2 pkt 9.

Sąd rozpoznając sprawę wywodził w pierwszej kolejności o legitymacji do zaskarżenia uchwał na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. Dz.U. z 2013 r. poz. 594 ze zm.). Strona skarżąca upatruje naruszenie interesu prawnego w niezgodnym z prawem ograniczeniu jej praw wynikających z umowy najmu lokalu położonego w budynku przy [...] w Krakowie, gdzie prowadzi przedsiębiorstwo - sklep z artykułami pamiątkowymi związanymi z miastem Kraków wskazując, że zgodnie z art. 690 k.c. do ochrony praw najemcy do używania lokalu stosuje się odpowiednio przepisy o ochronie własności. Dodatkowo z uzasadnienia skargi wynika, że naruszenia interesu prawnego skarżąca upatruje również poprzez nieuzasadnione ograniczenie możliwości prowadzenia działalności gospodarczej w wynajmowanym przez stronę skarżącą lokalu.

Sąd wskazał na różnicę w regulacji art. 50 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi a regulacji art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym.

Niewątpliwie zatem przymiot strony w postępowaniu kwestionującym legalność uchwały z zakresu administracji publicznej kształtowany jest na innych zasadach aniżeli w postępowaniu administracyjnym regulowanym przepisami k.p.a. Dopiero naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia otwiera drogę do merytorycznego rozpoznania (oceny) uchwały. Ocena ta zaś dotyczy rodzaju naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia skarżącego i w zależności od tego skarga może lub nie może być uwzględniona.

Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem na skarżącym spoczywa obowiązek wykazania się nie tylko indywidualnym interesem prawnym lub uprawnieniem, ale także zaistniałym w dacie wnoszenia skargi, nie w przyszłości, naruszeniem tego interesu prawnego lub uprawnienia. Wnoszący skargę w trybie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym musi wykazać, że istnieje związek pomiędzy jego prawnie gwarantowaną sytuacją, a zaskarżoną uchwałą, polegający na tym, że uchwała narusza jego interes prawny lub uprawnienia.

Interes prawny skarżącego, co do którego wprost nawiązuje art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, musi wynikać z normy prawa materialnego kształtującej sytuację prawną wnoszącego skargę. W orzecznictwie i doktrynie eksponuje się przede wszystkim bezpośredniość, konkretność i realny charakter interesu prawnego strony kształtowanego aktem stosowania prawa materialnego. Przy takim związku należy eliminować sytuacje, w których dopiero kolejne skutki wcześniejszej konkretyzacji normy prawnej w odniesieniu do jednego podmiotu, pośrednio wpływają na sytuację prawną drugiego podmiotu, wynikającą z zastosowania w stosunku do niego innej już normy prawnej.

Strona 1/6