Dnia 9 listopada 2017 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Roman Ciąglewicz Sędziowie sędzia NSA Grzegorz Czerwiński /spr./ sędzia del. WSA Krzysztof Dziedzic Protokolant starszy asystent sędziego Ewa Dubiel po rozpoznaniu w dniu 9 listopada 2017 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej E. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 października 2015 r. sygn. akt IV SA/Wa 1294/15 w sprawie ze skargi E. S. na decyzję Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców z dnia [...] lutego 2015 r. Nr [...] w przedmiocie odmowy udzielenia zezwolenia na pobyt czasowy i pracę 1. uchyla zaskarżony wyrok oraz zaskarżoną decyzję i utrzymaną nią w mocy decyzję Wojewody Podkarpackiego z dnia [...] października 2014 r., Nr [...]; 2. zasądza od Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców na rzecz E. S. kwotę 987 zł (dziewięćset osiemdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 27 października 2015 r., sygn. akt IV SA/Wa 1294/15, oddalił skargę E. S. (dalej jako skarżący) na decyzję Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców z dnia [...] lutego 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udzielenia zezwolenia na pobyt czasowy i pracę.
Powyższy wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym.
W dniu 24 czerwca 2014 r. Skarżący wystąpił do Wojewody Podkarpackiego z wnioskiem o udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W odpowiedzi na sformułowane w części D pkt XIII tego wniosku pytanie czy był karany sądownie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, udzielił negatywnej odpowiedzi. Stanowisko swoje w tym zakresie podtrzymał podczas przesłuchania.
Wojewoda Podkarpacki w decyzji z dnia [...] października 2014 r. odmówił cudzoziemcowi udzielenia zezwolenia.
Po rozparzeniu odwołania decyzją z dnia [...] lutego 2015 r. Szef Urzędu do Spraw Cudzoziemców utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.
Powodem takiego rozstrzygnięcia było ustalenie przez organ, że skarżący we wniosku podał nieprawdę, że nie był karany sądownie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bowiem wyrokiem Sądu Rejonowego w Tarnowie z [...] października 2012 r. uznano go za winnego popełnienia wykroczenia z art. 120 ust. 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2015 r., poz. 149), za co wymierzono mu karę grzywny w wysokości 700 zł. Wyrok ten został mu doręczony w dniu 24 października 2012 r., a grzywna została przezeń uiszczona 19 sierpnia 2013 r. (co wynika z pisma Sądu Rejonowego w Tarnowie z dnia [...] września 2014 r.). Organ zauważył, że zgodnie z art. 46 § 1 ustawy z dnia 20 maja 1971 r. Kodeks wykroczeń (Dz. U. z 2013 r., poz. 482) ukaranie uważa się za niebyłe po upływie 2 lat od wykonania kary, w związku z czym uważa się je za niebyłe dopiero od 19 sierpnia 2015 r., zaś wniosek złożono w 2014 r. Organ podkreślił, że w zeznaniu z dnia 22 października 2014 r. Cudzoziemiec podtrzymał to stanowisko (zeznał, że toczy się przeciwko niemu postępowanie przed sądem, które jeszcze się nie zakończyło).
Organ zwrócił uwagę, że zawarte we wniosku pytania o karalność (część D pkt XIII i pkt XIV) zostały sformułowane jednoznacznie i zrozumiałe, a ich treść wskazuje, że nałożono na wnioskodawcę obowiązek poinformowania o szeroko pojętej karalności przed sądem: nie tylko za przestępstwa, ale i za wykroczenia. W przypadku jakichkolwiek wątpliwości Aplikant był zobowiązany zwrócić się o pomoc w wypełnieniu wniosku do pracownika urzędu wojewódzkiego albo do zadania pytania przesłuchującej go osobie.
Potwierdzenie niekaralności zaświadczeniem z Krajowego Rejestru Karnego organ uznał za nie mające wpływu na wynik sprawy, ponieważ w rejestrze tym nie umieszcza się orzeczeń uznających winę za wykroczenia.
W ocenie organu Cudzoziemiec był świadomy obowiązku podania we wniosku prawdziwych informacji oraz zeznania ich w toku postępowania, a także konsekwencji niezastosowania się do tego obowiązku.