Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Roman Hauser Sędziowie Sędzia NSA Maria Czapska-Górnikiewicz Sędzia NSA Jerzy Stelmasiak ( spr. ) Protokolant Elżbieta Maik po rozpoznaniu w dniu 15 kwietnia 2008 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej G.S. i A. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 8 listopada 2006 r. sygn. akt II SA/Gd 53/06 w sprawie ze skargi G. S. i A. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w G. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie ustalenia wysokości opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 8 listopada 2006 r., sygn. akt II SA/Gd 53/06, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę G. S. i A. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w G. z dnia [...], nr [...], utrzymującą w mocy decyzję Wójta Gminy P. z dnia [...] w przedmiocie ustalenia jednorazowej opłaty w wysokości 15 651 zł, do której uiszczenia zobowiązani zostali skarżący w związku ze zbyciem nieruchomości położonych w P., oznaczonych w ewidencji gruntów jako działki nr [...], [...], [...], [...] i [...] o łącznej powierzchni 5 217 m², których wartość wzrosła w wyniku uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji wskazał, iż w niniejszej sprawie wystąpiły wszelkie przesłanki ustalenia opłaty planistycznej na podstawie art. 36 ust. 4 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80 poz. 717 ze zm., zwana dalej u.p.z.p.). Również sporządzony przez rzeczoznawcę operat szacunkowy, jak podniósł Sąd, nie budzi zastrzeżeń i nie został przez strony zakwestionowany.
Sąd I instancji nie podzielił podniesionego w skardze zarzutu, iż brak jest tożsamości miedzy działkami [...] i powstałymi po jej podziale działkami [...], [...], [...], [...] i [...], będącymi przedmiotem obrotu w niniejszej sprawie, podnosząc, iż plan miejscowy ustala przeznaczenie danego terenu i nie ma znaczenia, czy na tym terenie znajdują się wydzielone ewidencyjnie działki w ilości jedna czy pięć. Bez względu bowiem na podziały i scalenia, które mają miejsce na tym terenie po uchwaleniu planu, wszystkie wydzielone działki będą miały przeznaczenie takie, jakie określono w planie dla tego terenu. Plan miejscowy, wskazał Sąd, rozróżnia przede wszystkim granice przeznaczenia gruntu, nie koncentruje się natomiast na granicach ewidencyjnych.
Za błędne uznał Sąd I instancji stanowisko skarżących, iż nieruchomością w rozumieniu art. 36 ust. 4 u.p.z.p. nie jest część nieruchomości i w konsekwencji powyższego przyjął, iż wskutek przeznaczenia i wydzielenia części dotychczasowego gruntu rolnego pod budownictwo jednorodzinne w planie miejscowym, wzrasta wartość tej nieruchomości, a także nowych, wyodrębnionych działek gruntu pod budownictwo jednorodzinne i że zbycie nawet jednej z tych działek uzasadnia ustalenie jednorazowej opłaty.
Sąd wskazał, wbrew stanowisku skarżących, iż obowiązkiem uiszczenia opłaty planistycznej obciążony jest podmiot, który dokonał zbycia nieruchomości. Ponadto, w ocenie Sądu I instancji, organy obu instancji, rozpatrując przedmiotową sprawę, prawidłowo nie zastosowały przepisów ustawy z dnia 29 lipca 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.), lecz przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego.
Od powyższego wyroku skargę kasacyjną wnieśli G. S. i A. S., działający przez profesjonalnego pełnomocnika, zarzucając:
1. a) naruszenie art. 145 § 1 pkt 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (dalej zwana p.p.s.a.) w związku z art. 2 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej i art. 207 § 2 Ordynacji podatkowej i art. 165 § 2 i 4 Ordynacji podatkowej i art. 247 § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej oraz w związku z art. 36 ust. 4 u.p.z.p. przez ich niezastosowanie; ewentualnie zarzucając