Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Anna Łuczaj Sędziowie sędzia NSA Bożena Walentynowicz Sędzia del. WSA Izabela Ostrowska (spr.) Protokolant Renata Sapieha po rozpoznaniu w dniu 30 maja 2008 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej L.B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 grudnia 2007 r. sygn. akt IV SA/Wa 2167/07 w sprawie ze skargi L.B. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] września 2007 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 11 grudnia 2007r, w sprawie syg. akt IV SA/Wa 2167/07, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę L.B. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] września 2007r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji.
Wyrok ten wydano w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:
Decyzją z dnia [...] września 2007r. Minister Spraw Wewnętrznych I Administracji po rozpatrzeniu wniosku L.B. o ponowne rozpoznanie sprawy utrzymał w mocy decyzję własną z dnia [...] sierpnia 2007 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji Wojewody Śląskiego z dnia [...] września 2005 r. odmawiającej stwierdzenia posiadania obywatelstwa polskiego przez L.B. oraz utrzymującej ją w mocy decyzji Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców z dnia [...] marca 2006 r.
Uzasadniając swoją decyzję organ wskazał, iż stwierdzenie nieważności jest instytucją procesową stwarzającą prawną możliwość eliminacji z obrotu prawnego decyzji dotkniętych wadami materialnoprawnymi wyliczonymi w art 156 § 1 kpa. Przytaczając orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego podniósł, iż jako " rażące" nie można traktować rozstrzygnięcia wynikającego z odmiennej interpretacji danej normy prawnej.
Zdaniem organu uchwała Rady Państwa nr 5/58 z dnia 23 stycznia 1958 r., jako generalny akt stosowania prawa, mogła stanowić skuteczne zezwolenie na zmianę obywatelstwa. W związku z tym, zachodziły przesłanki utraty obywatelstwa, o których mowa w art. 11 ustawy z dnia 8 stycznia 1951 r. o obywatelstwie polskim (Dz.U. Nr 4, poz. 25 ze zm.), której przepisy znajdują w sprawie zastosowanie, mając na uwadze potrzebę oceny stanu prawnego według stanu na dzień wystąpienia zdarzeń.
W konkluzji Minister stwierdził, iż w ustalonym stanie faktycznym i prawnym L.B. spełniła wszystkie przesłanki zawarte w art. 11 ustawy z dnia 8 stycznia 1951 r. o obywatelstwie polskim, a zatem Prezes Urzędu wydając w dniu [...] marca 2006 r. decyzję utrzymującą w mocy decyzję Wojewody Śląskiego z dnia [...] września 2005 r. nie naruszył w sposób rażący przepisu art. 11 powołanej ustawy. Brak jest, zatem podstaw do stwierdzenia jej nieważności.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalając skargę na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi( Dz.U. Nr 153, poz.1270) stwierdził, że kontrolowana decyzja nie narusza prawa i wyjaśnił, że o rażącym naruszeniu prawa decydują 3 przesłanki: oczywistość naruszenia prawa, charakter przepisu, który został naruszony oraz racje ekonomiczne lub gospodarcze -skutki, które wywołuje decyzja (m.in. orzeczenie NSA z 9 lutego 2005 r. OSK 1134/04 Lex 165717). Sąd podkreślił przy tym, że oczywistość naruszenia prawa polega na rzucającej się w oczy sprzeczności pomiędzy treścią rozstrzygnięcia, a przepisem prawa stanowiącym jego podstawę prawną. W sposób rażący może zostać naruszony wyłącznie przepis, który może być stosowany w bezpośrednim rozumieniu, to znaczy taki, który nie wymaga stosowania wykładni prawa. W sytuacji, gdy ocena naruszenia prawa opiera się na wykładni przepisów prawa, nie można uznać, iż kontrolowane orzeczenie narusza prawo w stopniu "rażącym". Nie można przyjąć, iż jest to przekroczenie prawa w sposób jasny i niedwuznaczny. Należy oddzielić przypadki naruszenia prawa spowodowane wykładnią przepisów lub nieodpowiednim ich zastosowaniem od rażącego naruszenia prawa.