Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Grzegorz Czerwiński Sędzia NSA Teresa Zyglewska (spr.) Sędzia del. WSA Agnieszka Wilczewska-Rzepecka po rozpoznaniu w dniu 10 czerwca 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M. K. i A. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 sierpnia 2019 r. sygn. akt IV SA/Wa 50/19 w sprawie ze skargi S. D. na decyzję Prezesa Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie z dnia [...] listopada 2018 r. nr [...] w przedmiocie legalizacji urządzenia wodnego oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 20 sierpnia 2019 r., sygn. akt IV SA/Wa 50/19 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na skutek skargi S. D. na decyzję Prezesa Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie z dnia [...] listopada 2018 r. nr [...] w przedmiocie legalizacji urządzenia wodnego uchylił zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Starosty [...] z dnia [...] grudnia 2017 r. nr [...].
Z powyższym rozstrzygnięciem nie zgodzili się M. i A. K. zaskarżonemu wyrokowi zarzucili naruszenie:
- prawa materialnego poprzez błędną wykładnię:
1. art. 59 ust. 1 w zw. z art. 50 ust. 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2018 r., poz. 1945 ze zm.), dalej: "u.p.z.p.", art. 29 ust. 2 pkt 9 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2019 r., poz. 1186 ze zm.) w zw. z art. 73 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne (Dz.U. z 2017 r., poz. 1121 ze zm.) poprzez błędne nieuwzględnienie, iż zmiana zagospodarowania terenu w przypadku braku planu miejscowego, polegająca na budowie obiektu budowlanego, tj. rowka odwadniającego będącego urządzeniem melioracji wodnej szczegółowej, jako niewymagającego pozwolenia na budowę, nie wymaga również wydania wcześniejszej decyzji o warunkach zabudowy.
W ocenie autora kasacji przepisy te należy rozumieć w ten sposób, iż poprzez odpowiednie zastosowanie do hipotezy normy przewidzianej w art. 59 ust. 1 u.p.z.p. przepisu art. 50 ust. 2 tego aktu prawnego, tak jak w przypadku braku konieczności wydania decyzji lokalizacji inwestycji celu publicznego dla inwestycji, które nie wymagają pozwolenia na budowę, tak samo w przypadku innej zmiany zagospodarowania terenu na skutek budowy obiektu budowlanego lub wykonania innych robót budowlanych, które nie wymagają pozwolenia na budowę, nie jest wymagane wydawanie decyzji o warunkach zabudowy.
Zwolnienie natomiast wykonania urządzeń melioracji wodnych szczegółowych z konieczności uzyskania wcześniejszej decyzji o pozwoleniu na budowę, zdaniem skarżących wynika z art. 29 ust. 2 pkt 9 Prawa budowlanego i zastosowania do prowadzonego postępowania o legalizację urządzenia wodnego obowiązującego wówczas art. 73 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne.
W oparciu o przytoczony zarzut wnieśli o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie na rzecz skarżących kosztów postępowania według norm przepisanych.
W uzasadnieniu skarżący kasacyjnie podnieśli, że art. 59 ust. 1 i art. 50 ust. 2 u.p.z.p. pozwala na wyprowadzenie wniosku, iż w sytuacji, gdy dochodzi do zmiany zagospodarowania terenu nieobjętego planem miejscowym, na zasadzie analogii z decyzją o lokalizacji inwestycji celu publicznego, gdy nie ma konieczności uzyskania pozwolenia na budowę dla realizacji tych robót, nie wymaga się również wydawania decyzji o warunkach zabudowy. Tym samym w ich ocenie Sąd dokonał błędnej wykładni tego przepisu. Wskazując na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 20 kwietnia 2016 r., sygn. akt II SA/Gd 625/15 podnieśli, iż dążąc do spełnienia wymogów Prawa budowlanego oraz ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w 20 lipca 2017 r. zwrócili się do właściwego organu uprawnionego do wydania decyzji o warunkach zabudowy z zapytaniem czy na legalizację istniejącego odwodnienia budynku mieszkalnego i gospodarczego, poprzez wykonanie rowka odwadniającego konieczne jest uzyskanie warunków zabudowy, zaś uzyskana odpowiedź utwierdziła ich w przekonaniu, że decyzja o warunkach zabudowy w ich sytuacji faktycznej nie jest wymagana. W ocenie skarżących kasacyjnie uzyskana w ten sposób informacja była wyczerpująca w zakresie okoliczności prawnych mających związek z realizacją planowej przez nich inwestycji. Tym samym, zdaniem skarżących dochowali oni należytej staranności, by zachować wymagania Prawa budowlanego oraz ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.