Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Aleksandra Łaskarzewska Sędziowie Sędzia NSA Małgorzata Dałkowska -Szary Sędzia del. NSA Leszek Kiermaszek (spr.) Protokolant sekretarz sądowy Agnieszka Chustecka po rozpoznaniu w dniu 12 czerwca 2013 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M.K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 listopada 2011 r. sygn. akt II SA/Wa 1397/11 w sprawie ze skargi M.K. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [..] kwietnia 2011 r. nr [..] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na broń 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od M.K. na rzecz Komendanta Głównego Policji kwotę 240 zł (dwieście czterdzieści) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z dnia 9 listopada 2011 r., sygn. akt II SA/Wa 1397/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę M.K. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [..] kwietnia 2011 r., nr [..], utrzymującą w mocy decyzję Komendanta Stołecznego Policji z dnia [..] grudnia 2010 r., nr [..], którą cofnięto skarżącemu pozwolenie na posiadanie broni palnej myśliwskiej
W uzasadnieniu wyroku Sąd nawiązał najpierw do motywów wskazanych w zaskarżonej decyzji, odnotowując, że Komendant Główny Policji zwrócił uwagę przede wszystkim na fakt, iż przeciwko M.K. toczy się postępowanie karne. Dotyczyło ono trzech czynów określonych w ustawie z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553 ze zm., dalej powoływanej jako "K.k."). M.K. postawiono mianowicie zarzut popełnienia przewidzianego w art. 288 § 1 K.k. przestępstwa uszkodzenia mienia w postaci drzwi wejściowych do mieszkania, poprzez ich wgniecenie i zarysowanie powodujące straty na szkodę osoby trzeciej, jego byłej partnerki życiowej. Zarzucono mu także dopuszczenie się gróźb karalnych pozbawienia życia, tj. popełnienie czynu z art. 190 § 1 K.k., oraz naruszenie miru domowego poprzez wtargnięcie do domu osoby trzeciej, którego pomimo żądania nie opuścił, co wypełnia znamiona przestępstwa z art. 193 K.k. Ponadto M.K. został oskarżony o popełnienie określonego w art. 229 § 3 K.k. przestępstwa udzielenia korzyści majątkowej funkcjonariuszowi publicznemu w zamian za odstąpienie od czynności służbowej, o czym organ poinformowano w dniu 14 września 2010 r.
Komendant Główny Policji podkreślił, że zgodnie z art. 18 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji
(Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 ze zm., dalej powoływanej jako "u.b.a.") właściwy organ Policji cofa pozwolenie na broń osobie, co do której istnieje uzasadniona obawa, że może ona użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, w szczególności, gdy toczy się przeciwko niej postępowanie karne w związku z wymienionymi przykładowo w tym przepisie przestępstwami, tj. przestępstwami przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu. Sam ustawodawca związał zatem tę obawę z wystąpieniem tego rodzaju okoliczności, uznając to za obligatoryjną przesłankę cofnięcia pozwolenia na broń.
Komendant Główny Policji przywołał orzecznictwo przemawiające na rzecz tego poglądu, przyjmujące m.in., że w przypadku osób skazanych, podejrzanych lub oskarżonych o przestępstwa przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu organ cofając pozwolenie na broń, musi ustalić jedynie fakt skazania lub prowadzenia postępowania w przedmiocie tych przestępstw. Odmówił zatem znaczenia takim powołanym przez M.K. okolicznościom jak to, że nie został on skazany prawomocnym wyrokiem, że cieszy się pozytywną opinią koła łowieckiego i w miejscu zamieszkania oraz że przechowywał broń prawidłowo.
M.K. na wymienioną decyzję z dnia [..] kwietnia 2011 r. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, domagając się jej uchylenia wraz z poprzedzającą ją decyzją pierwszoinstancyjną. W skardze sformułował zarzut naruszenia art. 18 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 15 ust. 1 pkt 6 u.b.a. poprzez błędną wykładnię oraz niewłaściwe zastosowanie wskutek uznania, że wystarczającym powodem cofnięcia pozwolenia na broń jest samo toczące się postępowanie za przestępstwo przeciwko zdrowiu, życiu lub mieniu, nawet wówczas, gdy nie istnieje realna i uzasadniona obawa, iż broń może być użyta w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego. Kolejny zarzut został odniesiony do art. 7, art. 77 i art. 107 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm., obecnie Dz. U. z 2013 r., poz. 267, dalej powoływanej jako "K.p.a.") i podnosił brak ustaleń faktycznych pozwalających stwierdzić, czy taka obawa występuje. W związku z tym skarżący zarzucił również naruszenie art. 107 § 3 K.p.a., poprzez niewskazanie w uzasadnieniu decyzji dowodów oraz faktów mających przemawiać na rzecz tego rodzaju konkluzji.