Skarga kasacyjna na decyzję Pomorskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Gdańsku w przedmiocie odroczenia wykonania rozbiórki obiektu budowlanego uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gdańsku
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Eugeniusz Mzyk Sędziowie NSA Zygmunt Niewiadomski Ewa Krawczyk /spr./ Protokolant Agnieszka Majewska po rozpoznaniu w dniu 22 lutego 2007 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Pomorskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Gdańsku od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 19 października 2005 r. sygn. akt II SA/Gd 3222/02 w sprawie ze skargi R. M. i B. M. na decyzję Pomorskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Gdańsku z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odroczenia wykonania rozbiórki obiektu budowlanego uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gdańsku

Uzasadnienie strona 1/7

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 19 października 2005 r. sygn. akt II SA/Gd 3222/02 stwierdził nieważność decyzji Pomorskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Gdańsku z dnia [...] /nr [...] i utrzymanej nią w mocy decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. z dnia [...] /nr [...] w przedmiocie odroczenia wykonania rozbiórki obiektu budowlanego.

W uzasadnieniu wyroku Sąd podał, iż organy nadzoru budowlanego obu instancji uznały, że w przypadku domku letniskowego, zlokalizowanego na działce nr 320 w J., objętego ostateczną decyzją administracyjną orzekającą o rozbiórce na podstawie art. 37 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo budowlane z 1974 r. nie zachodzą przesłanki wymienione w art. 39 tego prawa, dające możliwość odroczenia wykonania orzeczonej rozbiórki. Domek znajduje się bowiem na terenie [...] Parku Krajobrazowego i nie ma podstaw do udzielenia zezwolenia na dalsze czasowe wykorzystanie obiektu.

Oceniając zaskarżoną decyzję Sąd podkreślił, że dopuszczalność stosowania po dniu 1 stycznia 1995 r., art. 39 ustawy Prawo budowlane z 1974 r., jest wyłącznie konsekwencją wykładni art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. z 2000 r. nr 106, poz. 1126 z zm./ dokonanej w uchwale Składu Siedmiu Sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 listopada 2001 r., OPS IV/01 /ONSA 2002/2/58/.

W tezie tej uchwały przyjęto, że do obiektu budowlanego, którego budowa została zakończona przed dniem 1 stycznia 1995 r. i którego przymusową rozbiórkę nakazano decyzją administracyjną wydaną po dniu 1 stycznia 1995 r. na podstawie art. 37 ust. 1 pkt 1 i art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38, poz. 229 z zm./ w związku z art. 103 ust. 2 ustawy z dnia

7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. z 2000 r. nr 106, poz. 1126 z zm./ - może mieć zastosowanie przepis art. 39 ustawy Prawo budowlane z 1974 r.

Ponieważ decyzja wydana w oparciu o art. 39 Prawa budowlanego z 1974 r., będąca przedmiotem kontroli Sądu, została podjęta przez organ nadzoru budowlanego, celem sprawdzenia właściwości rzeczowej tego organu, w uzasadnieniu poddano analizie przepisy rozdziału 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania zaskarżonej decyzji /t.j. Dz.U. z 2000 r. nr 106, poz. 1126 z zm./.

Wskazano na treść art. 82 ust. 1 zgodnie z którym do właściwości organów administracji architektoniczno-budowlanej należą sprawy określone w ustawie i niezastrzeżone do właściwości innych organów oraz treść art. 83 określającego zadania i kompetencje powiatowego inspektora nadzoru budowlanego, jako organu pierwszej instancji - przez wyliczenie konkretnych spraw.

Strona 1/7