Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Roman Hauser Sędziowie sędzia NSA Anna Łuczaj sędzia NSA Anna Żak ( spr.) Protokolant Mariusz Szufnara po rozpoznaniu w dniu 17 marca 2009 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej W. J. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 listopada 2007 r. sygn. akt VII SA/Wa 651/07 w sprawie ze skargi Z. C. - G. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] lutego 2007 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 27 listopada 2007r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w sprawie sygn. akt VII SA/Wa 651/07 po rozpoznaniu skargi Z. C. - G. uchylił decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] lutego 2007r. znak: [...] oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji nakazującej zaniechanie dalszych robót budowlanych i zobowiązującej do złożenia projektu budowlanego zamiennego.
W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Sąd podał, że Zachodniopomorski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w Szczecinie decyzją z dnia [...] listopada 2006r., stwierdził nieważność decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Sławnie z dnia [...] marca 2005r.,nakazującej zaniechanie dalszych robót budowlanych, związanych z budową hali magazynowej z pomieszczeniami socjalnymi na działkach nr [...],[...] i [...] w D., wykonywanych w sposób istotnie odbiegający od ustaleń i warunków określonych w decyzji Starosty Sławieńskiego o pozwoleniu na budowę z dnia [...] grudnia 2003r., Nr [...], znak: [...] oraz nakładającej obowiązek sporządzenia i przedstawienia w terminie do dnia 15 czerwca 2005r. projektu budowlanego zamiennego, uwzględniającego zmiany wynikające z dotychczas wykonanych robót budowlanych wraz z aktualnym oświadczeniem o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane - uznając, że kontrolowana decyzja została wydana z rażącym naruszeniem art. 51 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy Prawo budowlane z 1994r.
Po rozpatrzeniu odwołania Z. C.-G. Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego zaskarżoną w niniejszej sprawie decyzją utrzymał w mocy decyzję Zachodniopomorskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Szczecinie wskazując, że decyzja Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Sławnie nakazująca zaniechanie dalszych robót budowlanych oraz nakładająca obowiązek sporządzenia i przedstawienia w terminie do dnia 15 czerwca 2005r. projektu budowlanego zamiennego wraz z aktualnym oświadczeniem o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane w sposób rażący narusza art. 51 ust.1 pkt 1 i 3 Prawa budowlanego z 1994r. Z powyższego przepisu bowiem wynika, iż wydając decyzję w trybie art. 51 ust. 1 organ może, rozstrzygać tylko na podstawie jednego ze wskazanych w przepisie wariantów. Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego wskazał ponadto, że decyzja Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Sławnie nie wskazuje strony, na którą został nałożony obowiązek wykonania określonych w niej czynności a nadto na podstawie w/w przepisu ustawy - Prawo budowlane, nie można zobowiązywać ponownie inwestora do złożenia oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na powyższe rozstrzygnięcie Z. C. - G. wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji, bądź ich uchylenie. Zdaniem skarżącego powiatowy inspektor nadzoru budowlanego prawidłowo zastosował przepis art. 51 ust.1 pkt.1 i 3 ustawy Prawo budowlane z 1994r. Gdyby nawet uznać, że nie jest dopuszczalne nakładanie obowiązku z pkt. 1 i 3 tego przepisu równocześnie, to w świetle argumentacji organu mógł on co najwyżej stwierdzić nieważność decyzji w części. Skarżący stwierdził, że istotnie kontrolowana w postępowaniu nieważnościowym decyzja nie wskazuje strony, na którą nakłada obowiązek, ale okoliczność do kogo jest adresowana nie budzi wątpliwości na tle sprawy, zatem to uchybienie nie ma cechy rażącego naruszenia prawa. Ponadto skarżący podniósł, że żądanie od inwestora przedłożenia oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane wynika z przepisu art. 51 ust. 1 pkt. 3 w zw. z art. 32 ustawy Prawo budowlane z 1994r. Podkreślił, przedstawiając całą historię tej sprawy, że inwestor nie ma prawa do dysponowania działką nr 70/8 na cele budowlane, ponieważ rozwiązał zawartą z inwestorem umowę dzierżawy tej działki, o czym organy orzekające w sprawie wiedziały.