Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Masternak - Kubiak Sędziowie Sędzia NSA Jerzy Stelmasiak Sędzia del. WSA Kazimierz Bandarzewski (spr.) po rozpoznaniu w dniu 27 stycznia 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Sejmiku Województwa Lubelskiego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 12 lipca 2018 r., sygn. akt II SA/Lu 189/18 w sprawie ze skargi J. C. na uchwałę Sejmiku Województwa Lubelskiego z dnia [...] marca 2015 r. nr [...] w przedmiocie podziału województwa lubelskiego na obwody łowieckie oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 12 lipca 2018 r. sygn. akt II SA/Lu 189/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie uwzględniając skargę J. C., stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały Sejmiku Województwa Lubelskiego z dnia 27 marca 2015 r. nr VI/88/2015 w części ustanawiającej obwody łowieckie nr [...] i [...] na nieruchomościach położonych w miejscowości [...] i [...] stanowiących własność J. C. o numerach ewidencyjnych [...],[...],[...],[...],[...],[...],[...].
W motywach powyższego wyroku Sąd pierwszej instancji podniósł, że wyrokiem z dnia 10 lipca 2014 r. sygn. P 19/13 Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 27 ust. 1 w związku z art. 26 ustawy z dnia 13 października 1995 r. - Prawo łowieckie (Dz. U. z 2013 r. poz. 1226 z późn. zm.) przez to, że upoważnia do objęcia nieruchomości reżimem obwodu łowieckiego nie zapewniając odpowiednich prawnych środków ochrony praw właściciela tej nieruchomości, jest niezgodny z art. 64 ust. 1 w związku z art. 64 ust. 3 i art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Przedstawiając argumenty, jakie legły u podstaw tego wyroku (niezachowanie zasady proporcjonalności przy ograniczeniu prawa własności), a także przyczyny odroczenia utraty przez wskazane przepisy mocy obowiązującej Sąd pierwszej instancji podkreślił, że stwierdzenie niezgodności z Konstytucją przepisu art. 26 i art. 27 ust. 1 Prawa łowieckiego na podstawie którego została podjęta zaskarżona uchwała Sejmiku Województwa Lubelskiego, stanowi podstawę do stwierdzenia jej nieważności. Zgodnie z art. 190 ust. 4 Konstytucji RP orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego o niezgodności z Konstytucją, umową międzynarodową lub ustawą aktu normatywnego, na podstawie którego zostało wydane prawomocne orzeczenie sądu, ostateczna decyzja administracyjna lub rozstrzygnięcie w innych sprawach, stanowi podstawę do wznowienia postępowania, uchylenia decyzji lub innego rozstrzygnięcia na zasadach i w trybie określonym w przepisach właściwych dla danego postępowania.
Zaakcentowano pogląd prezentowany w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, że brak jakichkolwiek mechanizmów prawnych umożliwiających właścicielom nieruchomości wyrażenia woli w przedmiocie włączenia ich gruntów do obwodów łowieckich i w konsekwencji nałożenia na nich określonych obowiązków, stanowi nieproporcjonalne naruszenie gwarantowanego konstytucyjnie i konwencyjnie prawa własności. W konsekwencji Sąd uznał za uzasadnioną odmowę zastosowania niekonstytucyjnych przepisów wobec wprowadzenia nieproporcjonalnych ograniczeń prawa własności.
Zwrócono jednocześnie uwagę, że stwierdzeniu nieważności zaskarżonej uchwały nie stało na przeszkodzie podjęcie przez Sejmik Województwa Lubelskiego w trybie autokontroli, tj. na podstawie art. 54 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 z późn. zm.) zwanej dalej w skrócie P.p.s.a. uchwały stwierdzającej nieważność zaskarżonego aktu. Wskazując na niedopuszczalność stwierdzenia nieważności uchwał własnych przez rady gminy (i analogicznie rady sejmików wojewódzkich) Sąd podniósł, że przypisanie organowi gminy takich kompetencji prowadziłoby w istocie do tego, że organ samorządu gminnego zastępowałby sąd administracyjny w wykonywaniu jego kompetencji jurysdykcyjnej orzekania w przedmiocie nieważności lub niezgodności z prawem zaskarżanych uchwał.